Crosby, Stills & Nash @ Casino Kursaal: Nog niet rijp voor de geriatrie

Enkele weken na Neil Young waren nu ook zijn vroegere kompanen Crosby, Stills & Nash weer in het land. In het Oostendse Casino Kursaal gaven de heren een uitstekend concert waarin veel klassiekers de revue passeerden.

DA GIG: Crosby, Stills & Nash in Casino Kursaal, Oostende op 11/7.

IN EEN ZIN: De drie heren gaven op het podium aan meer verleden dan toekomst te hebben, maar hun concert maakte toch een vrij vitale indruk.

HOOGTEPUNTEN: ‘Long Time Gone’, ‘Bluebird’, ‘Treetop Flyer’, ‘Cathedral’, ‘Wooden Ships’, ‘Suite: Judy Blue Eyes’…

DIEPTEPUNTEN: geen. Maar van de nieuwe songs werden we warm noch koud.

BESTE QUOTE van Graham Nash, ter aankondiging van ‘Teach Your Children’: “Dit draag ik op aan alle leraren, waar ook ter wereld. Omdat ik vind dat ze beter betaald zouden moeten worden dan de doorsnee politicus.”

Enkele weken na Neil Young waren nu ook zijn vroegere kompanen Crosby, Stills & Nash weer in het land. Het Casino Kursaal kregen ze dit keer niet helemaal vol, maar de heren gaven in Oostende wel een uitstekend, ruim twee uur durend concert waarin veel klassiekers de revue passeerden.

“I wish you peace”. Die woorden, waarmee Graham Nash na de show afscheid nam van het Belgische publiek, waren uiteraard niet toevallig gekozen: Crosby, Stills & Nash zullen wellicht tot het einde van hun dagen worden geassocieerd met de dromen en idealen van de hippiegeneratie uit de jaren zestig. Het gezelschap was destijds één van de blikvangers tijdens het befaamde Woodstockfestival, en omdat de respectieve leden voordien hun sporen al hadden verdiend bij The Byrds, Buffalo Springfield en The Hollies, kregen ze algauw het etiket ‘supergroep’ opgeplakt. Hun folkrockvariant, die zich vooral onderscheidde door fraaie meerstemmige samenzang en een aan perfectionisme grenzend gevoel voor detail, klinkt decennia later nog steeds niet verouderd. Talloze jonge bands, Fleet Foxes op kop, beschouwen hen dan ook als lichtende voorbeelden.

CS&N waren ambassadeurs van de Amerikaanse Westcoast-sound en de singer-songwritertraditie uit Laurel Canyon. Hun grote drama is dat ze op een bepaald moment hun krachten bundelden met Neil Young, die hen met zijn uitzonderlijke talent en zijn eigenzinnigheid dermate overschaduwde dat ze alleen maar konden schitteren wanneer hij niet in de buurt was. Inmiddels hebben ze allemaal de derde leeftijd bereikt, maar dat ging zeker niet zonder slag of stoot.

De inmiddels 71-jarige David Crosby leverde jarenlang strijd tegen een hardnekkige cocaïne- en heroïneverslaving, terwijl de drie jaar jongere Stephen Stills af te rekenen kreeg met prostaatkanker. Beide artiesten zagen er een beetje gehavend uit en de tijd had ook hun stemmen, vooral die van Stills, aangetast. Niettemin wist de uitgekiende close harmony-zang van het trio in Oostende, vanaf de sterke opener ‘Carry On’, nog steeds te overtuigen.

Evenwichtsoefening

Waarom deze drie grijsaards, met bijna een halve eeuw carrière op de teller, vandaag toch weer de boer opgaan? Omdat ze er zichtbaar plezier aan beleven voor een publiek te staan. En misschien ook opdat Graham Nash (71) zich een nieuw paar schoenen zou kunnen veroorloven, want net zoals in 2009 in Vorst-Nationaal stond de man barvoets op het podium.
CS&N, die elk afwisselend akoestische en elektrische gitaren bespeelden, lieten zich in Oostende bijstaan door een voortreffelijke vijfkoppige band. Daarin herkenden we onder meer de Britse gitarist Shane Fontayne, de bij Jackson Browne geleende bassist Kevin McCormick, de van David Gilmour bekende drummer Stevie DiStanislao en twee klavierspelers: Crosby’s zoon James Raymond en Todd Caldwell. Samen zorgden ze voor een nu eens stevige, dan weer subtiele maar altijd organische sound waarmee ze bekende liedjes als ‘Helplessly Hoping’ of ‘Southern Cross’ een nieuwe zuurstofinjectie gaven.

Met drie ego’s in de groep is de samenstelling van de setlist altijd een delicate evenwichtsoefening, maar bij Crosby, Stills & Nash primeren vriendschap en wederzijds respect op haantjesgedrag. De zangers namen elk om beurten het voortouw en daarbij werd snel duidelijk hoezeer hun persoonlijkheden van elkaar verschillen. Graham Nash, die af en toe ook piano speelde, stond in voor de catchy, ietwat naïeve popdeuntjes, type ‘Just A Song Before I Go’, ‘Our House’ en ‘Teach Your Children’, maar bewees met ‘Military Madness’, ‘Chicago’ en ‘Cathedral’ dat hij ook tot iets substantiëler werk in staat was.

David Crosby specialiseerde zich dan weer in striemende maatschappijkritiek, wat met lange, snijdende gitaarjams als ‘Long Time Gone’ en ‘Almost Cut My Hair’ voor indringende momenten zorgde. “My job is to write weird shit”, lachte hij. En jawel: ‘Déjà Vu’, waarin Nash een harmonicapartij aandroeg en alle muzikanten en solospotje kregen, behoorde ontegensprekelijk tot die categorie. In het dromerige ‘Guinnevere’ etaleerde Crosby zijn gevoel voor vreemde tunings; met ‘Triad’, een classic uit zijn Byrdsperiode, gaf hij aan dat je een ballad ook in een potig midtemponummer kunt transformeren. En het gedreven ‘Wooden Ships’, over het leven na een kernramp, groeide zonder meer uit tot een hoogtepunt in de set.

Strijdbaar

De grote troef van de groep was echter Stephen Stills, die over een hoge dosis soul bleek te beschikken en zich de hele avond manifesteerde als een expressieve en veelzijdige leadgitarist. Met ‘Bluebird’, dat dateerde uit zijn dagen bij Buffalo Springfield, het funky ‘Love The One You’re With’, het bluesy ‘Tree Top Flyer’ en de enige bis, het onverslijtbare ‘Suite: Judy Blue Eyes’ (waarin hij een flamenco-achtige solo speelde), zorgde hij regelmatig voor memorabele momenten.

Tussendoor werden ook enkele nieuwe liedjes in de strijd geworpen. Met ‘Exit Zero’, over het milieuterrorisme van de petroleumindustrie’, en ‘Burning For Buddha’, geïnspireerd door het feit dat tijdens het afgelopen jaar 128 Tibetaanse monniken zichzelf in brand staken uit protest tegen de Chinese overheersing, blijven de heren strijdbaar en maatschappelijk betrokken. De kans dat u er over vijf jaar nog naar die nummers zult luisteren, lijkt ons echter gering.

Neen, de aantrekkingskracht van Crosby, Stills & Nash berust dezer dagen vooral op nostalgie. De beste nummers uit de set dateerden vrijwel allemaal van vóór 1970 en de gemiddelde leeftijd van de toeschouwers in de zaal lag niet veel lager dan die van de artiesten zelf. Niettemin was het een vitaal concert met veel minder dode momenten dan we vooraf hadden gevreesd. Ze mogen dan al oud zijn, Crosby, Stills & Nash zijn nog lang niet rijp voor de geriatrie.

Dirk Steenhaut

DE SET: Carry On + Questions / Military Madness / Long Time Gone / Just A Song Before I Go / Southern Cross / Lay Me Down / Our House / What Time I Have / Exit Zero / Bluebird / Déja Vu / Love The One You’re With // Helplessly Hoping / Teach Your Children / Treetop Flyer / Guinnevere / Triad / Burning For Buddha / Cathedral / Chicago / Almost Cut My Hair / Wooden Ships // Suite: Judy Blue Eyes.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content