Crosby & Nash @ Koninklijk Circus

© Reuters

David Crosby en Graham Nash speelden ooit nog op Woodstock en belichamen dus méér dan wie ook de hippie-idealen van de jaren zestig. Maar ondanks hun gevorderde leeftijd, maakten de twee folkrockveteranen tijdens hun concert in Brussel een verrassend vitale indruk.

DA GIG: David Crosby & Graham Nash in Koninklijk Circus, Brussel op 13/10.

IN EEN ZIN: Ondanks een paar kleffe momenten in hun marathonset, bleek de tijd geen vat te hebben op de stemmen en het repertoire van de twee folkrocklegendes.

HOOGTEPUNTEN: ‘Long Time Gone’, ‘Laughing’, ‘Wooden Ships’, ‘Cathedral’, ‘Orleans’, ‘Almost Cut My Hair’…

DIEPTEPUNT: Tijdens ‘Old Soldier’ viel een geeuw écht niet meer te onderdrukken.

BESTE QUOTE van Graham Nash: “Camera’s, YouTube, dat snap ik allemaal. Maar wat ik niet begrijp, is die man op de vierde rij met zijn verrekijker. Wil je ons echt van zó dichtbij zien? Je bent niet goed bij je hoofd, man.” Waarop Crosby, gevat: “Hij wilde wellicht je neushaartjes tellen.”

En nog eentje van Nash: “Had ik geweten dat ‘Our House’ zo’n grote hit ging worden, dan had ik wel mijn best gedaan om een béter nummer te schrijven.”

Het drama van Crosby (70) en Nash (69) is dat hun onmiskenbare talent als songwriters altijd overschaduwd werd door dat van de artiesten aan wie ze hun lot verbonden tijdens het vruchtbaarste gedeelte van hun carrière: Neil Young en, in mindere mate, Stephen Stills. Niettemin is het duo, dat sinds 1972 regelmatig is blijven samenwerken, behoorlijk invloedrijk gebleken en heeft zijn uitgekiende close-harmonyzang heel wat jonge bandjes, zoals Fleet Foxes en local Natives, op het juiste spoor gezet.

Beide heren stonden opvallend ontspannen op het podium en wisten in het Koninklijk Circus meteen een intimistisch huiskamersfeertje te creëren. Samen hebben ze zoveel veldslagen overleefd, dat ze zich niet snel meer van de wijs laten brengen. Vooral Crosby sleept een zwaar drugsverleden achter zich aan. Hij zat een poosje achter de tralies en diende zelfs zijn lever te laten vervangen, maar zijn liefde voor de muziek jaagt hem nog steeds de baan op. Crosby & Nash legden tijdens hun optreden de nodige humor en zelfrelativering aan de dag, speelden oude en nieuwe songs, wisselden CSN&Y-klassiekers af met materiaal uit hun respectieve soloplaten en smokkelden, naast de publieksfavorieten, ook minder bekende nummers in hun twee sets, die samen afklokten op twee uur een veertig minuten.

Tijdens hun huidige tournee worden Crosby & Nash geassisteerd door een uitstekende band, waarin vooral de even snijdende als expressieve solo’s van voormalig Springsteengitarist Shane Fontayne en het toetsenwerk van James Raymond (de zoon van Crosby) opvielen. Maar ook de ritmesectie, met bassist Kevin McCormick (zie Jackson Browne) en drummer Steve DiStanislao, stond als een huis. Die muzikanten leenden zich zowel tot kolkende rocksongs als ingetogen, akoestische liedjes.

Op het menu: luchtige niemendalletjes, type ‘Marrakesh Express’, ‘Our House’ of ‘Just A Song Before I Go’, maar ook intense, van duisternis en paranoia doordrongen knallers als ‘Long Time Gone’, ‘Almost Cut My Hair’ en het met pompende orgelfrasen versierde ‘Wooden Ships’. Folkies kwamen aan hun trekken tijdens ‘Guinnevere’, liefhebbers van betoverende meerstemmige samenzang werden euforisch bij ‘Cathedral’, ‘Orleans’ en ‘Critcial Mass’. Met nieuwe songs als ‘Camera’ en ‘Slice of Time’ bewees vooral David Crosby dat hij het kunstje nog altijd beheerst, al prijkten er ook enkele covers op de setlist. Het furieuze ‘Eight Miles High’ verwees naar Crosby’s periode bij The Byrds, ‘Lay Me Down’ werd geleend van Raymond en tijdens ‘Blackbird’ van The Beatles stonden Fontaine en zijn twee bazen broederlijk samen rond één microfoon. Marc Cohns ‘Old Soldier’ klonk echter ronduit slaapverwekkend.

Uiteraard werd ook het soms wat naïeve maatschappelijke en politieke engagement van de folkrockopa’s in de verf gezet. De milieuproblematiek stond centraal in het potige ‘Don’t Dig Here’ (over het nucleaire afval waar niemand raad mee weet) en ‘Wind on the Water’, terwijl de haviken op de korrel werden genomen in anti-oorlogsongs als ‘What Are Their Names’ en het poppy ‘Military Madness’. Tussendoor sprak Nash openlijk zijn steun uit aan de Occupy Wall Streetbeweging en gaf hij de grote bedrijven, die in de VS gigantische winsten opstrijken maar amper belastingen betalen, een flinke veeg uit de pan. Tot slot vermelden we graag nog het zeer knappe ‘Laughing’, dat Crosby de jongste twintig jaar niet mer had gespeeld, ‘Déjà Vu’, waarin alle muzikanten zich aan een jazzy improvisatie mochten wagen en het kampvuurliedje ‘Teach Your Children’, waarmee de avond werd afgerond.

Zeker, we noteerden enkele melige en kleffe momenten en niet alle songs hadden eeuwigheidswaarde, maar al bij al was dit een puik concert van twee oudstrijders die wellicht muziek zullen blijven maken tot ze erbij neervallen. We zien het Chris Martin op zijn zeventigste niet meer doen.

Dirk Steenhaut

DE SETLIST: Eight Miles High / I used To Be A King / Long Time Gone / Marrakesh Express / Lay Me Down / Old Soldier / Just A Song Before I Go / Slice of Time / Don’t Dig Here / To The Last Whale… A) Critical Mass B) Wind On The Water / Almost Cut My Hair // Simple Man / Guinnevere / Blackbird / Our House / In Your Name / Laughing / What Are Their Names / Camera / Taken At All / Orleans / Cathedral / Déjà Vu / Military Madness / Wooden Ships // Teach Your Children.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content