Cowboy Junkies @ Stadsschouwburg

De Canadese Cowboy Junkies maakten al slowcore toen de term nog niet eens was uitgevonden. Ze zijn inmiddels een kwarteeuw actief, maar hun muziek klinkt nog altijd even uitdagend en zinnenprikkelend. Dat bleek ook in een Brugs theater, tijdens hun enige concert in de Benelux.

DA GIG: Cowboy Junkies in Stadsschouwburg, Brugge op 7/11.

IN EEN ZIN: Cowboy Junkies speelden een mengeling van zeer oude en zeer nieuwe songs, die het midden hielden tussen folk, country en blues, en deden dat met de subtiliteit van doorgewinterde jazzmuzikanten

HOOGTEPUNTEN: ‘Late Night Radio’, ‘Renmin Park’, ‘Working On A Building’, ‘Don’t Let It Bring You Down’, ‘Wrong Piano’.

DIEPTEPUNTEN: geen.

BESTE QUOTE van Margo Timmins, even voor de groep ‘Angel Mine’ inzette: “Probleem: na al die jaren kan ik me de tekst niet meer herinneren en in mijn map hier, die ik als geheugensteuntje gebruik, kan ik de te kleine letters niet lezen. Tja, mijn ogen zijn niet meer wat ze geweest zijn. Alleen ben ik te ijdel om mijn leesbril op te zetten.”

“Ik hoop dat jullie van droevige liedjes houden”, zei zangeres Margo Timmins bij de aanvang van de set. “Want anders zijn jullie bij ons aan het verkeerde adres.” Niemand protesteerde: de fans in de zaal waren allang blij dat de groep uit Toronto eindelijk nog eens naar onze streken was afgezakt en lieten zich met plezier bedwelmen door haar verstilde en ingetogen songs. Zelf omschrijven de Cowboy Junkies hun werk als ‘Early 21st Century Blues’, maar daarmee verwijzen ze veeleer naar een gevoel dan naar een specifiek genre.

Dat de Junkies goed op elkaar zijn ingespeeld, hoeft niet te verbazen. De band is een familiebedrijfje waarin, naast gitarist en songwriter Michael Timmins, ook diens zus Margo en drummende broer Peter figureren. De groep wordt gecompleteerd door bassist-van-het -eerste-uur Alan Anton en, althans op het podium, door multi-instrumentalist Jeff Bird. Momenteel maakt het gezelschap een ongezien productieve periode door. Zopas verscheen het derde deel van ‘The Nomad Series’, een reeks van vier platen die het in achttien maanden hoopt te voltooien. Dat nieuwe materiaal stond overigens centraal tijdens de eerste helft van het optreden, met nadruk op de grofkorrelige, psychedelische bluesjams uit ‘Sing in My Meadow’.

De grungy garagesound van nummers als ‘A Bride’s Prize’, ‘3rd Crusade’ en ‘Continental Drift’, met de scheurende mondharmonica van Bird in een hoofdrol, klonk aanvankelijk een beetje bevreemdend in de Brugse bonbonnière, maar gaandeweg raakte je toch onder de indruk van de monotone maar bezwerende riffs die zich als weerhaken in je geheugen boorden. In ‘Late Night Radio’ eiste dan weer het even vervormde als vloeiende elektrische mandolinespel de aandacht op. Met ‘See You Around’ putte de groep een song uit haar hommage aan Vic Chesnutt, terwijl in ‘Renmin Park’, geïnspireerd door Michael Timmins’ maandenlange verblijf in China, op een akoestisch instrumentarium werd overgeschakeld.

Voor het tweede deel van het concert kozen Cowboy Junkies voor ouder, vertrouwder klinkend materiaal uit hun prille beginperiode. Zo kwam ‘Shining Moon’ uit hun debuut-cd ‘Whites Off Earth Now’ en stonden niet minder dan vijf nummers uit hun doorbraakplaat ‘The Trinity Sessions’ uit 1988 op het programma. Ook speelde de groep tot drie keer toe songs waar fans hen vooraf via e-mail om hadden verzocht. “We vinden het moeilijk om zoiets te weigeren en het maakt ons leven makkelijker”, vertelde zangeres Margo, die nog altijd een stem heeft waar gletsjers spontaan van aan het smelten slaan. “Zo hoeven we niet zelf te kiezen.” Na het sobere, door Michael en Margo Timmins als duo gebrachte ‘Angel Mine’, volgden dus een ingehouden ‘Misguided Angel’ en een behoedzaam voortschuifelend ‘Good Friday’. Dat laatste herinnerde qua sfeer aan The Velvet Underground, van wie ook ‘Sweet Jane’ werd geleend. Maar eigenlijk musiceerden de Junkies vooral met de sensibiliteit van jazzmuzikanten, wat het broeierige ‘Working on a Building’, versierd met lange instrumentale improvisaties, tot een spannende belevenis maakte.

Het is geen geheim dat Cowboy Junkies graag covers spelen en met sublieme vertolkingen van Neil Youngs ‘Don’t Let It Bring You Down’, Vic Chesnutts ‘Wrong Piano’ (die roestige prikkeldraadgitaar!) en het bij Rodgers & Hart betrokken ‘Blue Moon Revisited’ bereikte het optreden een adembenemende climax. Intussen vertelde Margo Timmins vol lof over haar vrijde dag in Brugge, “waar je wel honderd biersoorten kunt proeven en op iedere straathoek chocola kunt kopen.” Ze nodigde het publiek uit na het concert zeker een praatje te komen slaan en ook dàt is typisch Cowboy Junkies: het zijn vriendelijke, bescheiden mensen die zich niet als sterren hoeven te gedragen om je de indruk te geven dat ze belangrijk zijn. In Brugge lieten ze vooral hun muziek spreken. Die was veelzeggend genoeg om ons nog enkele dagen op wolkjes te laten lopen.

Dirk Steenhaut

DE SETLIST: Sing in My Meadow / A Bride’s Price / Continental Drift / I Cannot Sit Sadly By Your Side / See You Around / 3rd Crusade / Late Night Radio / Renmin Park / Angel Mine / Sweet Jane / Dreaming My Dreams With You / Misguided Angel / Shining Moon / Working On A Building / Good Friday / Don’t Let It Bring You Down // Wrong Piano / Blue Moon Revisited (A Song For Elvis).

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content