Cold Specks @ Warandepark: nog iets te onvoldragen

Eén van de sterkste debuten van dit jaar staat tot nader order op naam van Cold Specks, een jonge zwarte Canadese die nú al een vliegtuigticket naar de eilandengroep Grote Toekomst in haar achterzak heeft zitten. Daar moest dus een concert op de Feeërieën van komen.

DA GIG: Cold Specks op de Feeërieën in Warandepark, Brussel op 28/8.

IN EEN ZIN: Cold Specks heeft een stem als een klok en schrijft pakkende songs, maar ze had duidelijk nog niet al haar vocale expressiemogelijkheden ontdekt en hield haar band teveel in het gareel om een onvergetelijke indruk te maken.

HOOGTEPUNTEN: ‘Heavy Hands’, ‘Winter Solstice’, ‘Blank Maps’, ‘All Flesh is Grass’, ‘Reeling the Liars In’.

DIEPTEPUNTEN: de slaapverwekkende vertolking van ‘Lay Me Down’.

BESTE QUOTE: erg spraakzaam was Al Spx niet. Ze liet haar songs dus voor zichzelf spreken.

De Feeërieën is een concertreeks van de AB die deze week iedere avond plaats vindt in de gerestaureerde kiosk van het Brusselse Warandepark, op een boogscheut van het Centraal Station. De organisatoren houden eraan in dat sfeerrijke decor getalenteerde jonge artiesten te presenteren die nog niet tot het collectieve bewustzijn zijn doorgedrongen. En aangezien de toegang gratis is, lokken de optredens een groot aantal toeschouwers, nieuwsgierig genoeg om ook datgene wat het nog niet kent een kans te geven.

Critici in binnen- en buitenland zijn alvast laaiend enthousiast over Al Spx, de 24-jarige zangeres van Oost-Afrikaanse origine die zich achter het pseudoniem Cold Specks verschuilt. Haar onlangs verschenen debuut-cd ‘I Predict A Graceful Expulsion’, waarvoor ze onderdak vond bij het befaamde Mute-label, werd aan beide kanten van de atlantische oceaan op superlatieven onthaald. Dat lag niet alleen aan haar krachtige, licht raspende stem, die gemarineerd is in soul, blues, folk en gospel, maar ook aan de prachtige songs waaruit af te leiden valt dat de chanteuse, ondanks haar prille leeftijd, al behoorlijk wat eelt op haar ziel heeft.

Strijd

Cold Specks laat in haar teksten veel onuitgesproken, zodat je als luisteraar de schijnbaar lukraak uitgestrooide punten zelf moet verbinden. Maar wie goed oplet, hoort nogal wat verwijzingen naar fysiek en geestelijk geweld, emotionele chantage, eenzaamheid en frustratie. Spx komt uit een uiterst vrome familie en moest zich eerst moeizaam ontworstelen aan het ouderlijke en religieuze gezag voor ze zich, in het grootste geheim, als artieste kon ontwikkelen. Tekstregels als “I’ll find God in the gutter” (‘Holland’) en “I’m a goddamn believer” (uit ‘Blank Maps’) komen dus niet zomaar uit de hemel vallen: ze wijzen op de vele paradoxen in Spx’ persoonlijkheid. De zangeres uit Toronto mag dan klein van gestalte zijn, ze gaat de strijd zeker niet uit de weg.

In juni stond Cold Specks nog in haar eentje in Huis 23, maar dit keer liet ze zich assisteren door een zeskoppige band die haar songs wat voller en minder eenvormig deed klinken. Geen overbodige luxe, want haar eigen gitaarspel blijft aan de rudimentaire kant. De muzikanten kleurden de songs behoedzaam in met cello, piano, sax en drums, zonder hun sobere zeggingskracht aan te tasten. Dat leidde aanvankelijk tot fraaie, met zorg uitgebalanceerde uitvoeringen van ‘Winter Solstice’ en ‘Heavy Hands’, terwijl de extra gitarist voor transparante snarenmotiefjes zorgde in ‘Hector’ en ‘Blank Maps’.

Lef

Cold Specks beschikt niet alleen over een stem als een klok, ze heeft ook lef. Dat bleek bijvoorbeeld uit enkele a capella gebrachte, oude gospelnummers en uit de door een machtige pianoriff aangedreven coverversie van het ironische ‘Reeling the Liars in’, oorspronkelijk van Swans. Alle nummers uit haar debuut prijkten op de setlist, maar met een nieuwe song als ‘All Flesh is Grass’ gaf de Canadese aan dat er beslist nog meer moois op komst is. Naarmate het optreden vorderde kwamen echter ook Spx’ zwakheden steeds vaker aan de oppervlakte. De zangeres gebruikte haar stem bijvoorbeeld steeds op dezelfde manier, alsof ze niet goed wist hoe ze de expressiemogelijkheden ervan moest ontginnen. Gevolg: tijdens folky liedjes als ‘Elephant Head’ en ‘Send Your Youth’ dwaalden je gedachten zover af, dat ze zonder kompas nooit meer de weg naar huis zouden weten te vinden.

Een ander probleem was dat de band teveel binnen de lijntjes kleurde. “Jammer dat dit niet vaker gebeurt”, bedachten we, toen we in ‘Steady’ de sax even hoorden derailleren. Ook slotnummer ‘Lay Me Down’ miste dynamiek en noodde tot geeuwen. Vaak had je het gevoel dat Cold Specks voor zichzelf nog niet had uitgemaakt of ze nu een groep, dan wel een solo-act was. Voorlopig zijn we dus meer onder de indruk van haar plaat dan van haar optredens. Maar als deze jongedame haar talent nog wat laat rijpen en nog wat meer podiumervaring opdoet, komt het binnen afzienbare tijd wel in orde. We zijn benieuwd.

Dirk Steenhaut

DE SET: A capella Gospel Song 1 / The Mark / Winter Solstice / Heavy Hands / Hector / A Capella Gospel Song 2 / When The City Lights Dim / Blank Maps / All Flesh is Grass / Elephant Head / Send Your Youth / Reeling the Liars In / Holland / Steady / Lay Me Down. Cold Specks concerteert op zondag 30 september nog in de Brusselse Botanique.

Deze week nog op de Feeërieën: Touch-verjaardagsconcert met o.a. Biosphere (vanavond), Love Like Birds en Tommigun (donderdag) en G.H., Gang Colours en Fatima Al Quadiri (vrijdag).

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content