Cold Specks @ Huis 23: Imposante stem, amateuristisch gitaarspel

Eén van de grote beloften die dit jaar aan ons oor kwamen knabbelen is Cold Specks, een 24-jarige Canadese van Oost-Afrikaanse afkomst die zopas indrukwekkend debuteerde met ‘I Predict A Graceful Expulsion’. Ter kennismaking speelde ze een intieme soloset in Brussel.

DA GIG: Cold Specks in Huis 23, Brussel op 12/6.

IN EEN ZIN: Cold Specks schrijft pakkende songs en heeft een in gospel en soul gedrenkte stem die ontzag afwingt, maar haar gitaarspel blijft voorlopig te rudimentair en te eenzijdig om je als toeschouwer helemaal ‘knock out’ te slaan.

HOOGTEPUNTEN: ‘The Mark’, ‘Blank Maps’, ‘Holland’, ‘Ode to Satan’.

DIEPTEPUNTEN: geen

BESTE QUOTE: “Kennen jullie het toppunt van vertrouwen? Twee kannibalen die elkaar een pijpbeurt geven.”

Ze is klein van stuk en maakt een ietwat verlegen indruk, maar zodra ze begint te zingen lijkt Cold Specks -haar pseudoniem plukte ze uit de literaire klassieker ‘Ulysses’ van James Joyce- opvallend zeker van zichzelf. Ze moet het dan ook vooral van haar stem hebben: tegelijk rauw en zijde-achtig, krachtg en kwetsbaar.

De artieste uit Toronto is vooral gevormd door de muzikale tradities van het Amerikaanse Zuiden: de folk- en bluesnummers die bekend werden via de field recordings van Alan Lomax, de gospel uit de Bible belt en de sixties soul van Sam Cooke en James Carr. Normaal staat Cold Specks met een zevenkoppige band op het podium, maar in de woonkamersetting van Huis 23 verscheen ze met haar elektrische gitaar als enige gezel.

De meeste songs die op haar cd ‘I Predict A Graceful Expulsion’ prijken, schreef ze drie jaar geleden, in een periode toen ze zich niet al te best in haar vel voelde. Dat verklaart meteen de dominante aanwezigheid van thema’s als eenzaamheid, frustratie, het verlies van haar geloof en een zeker doodsverlangen. Niettemin schijnt er regelmatig een lichtje in het donker, zodat de plaat de luisteraar uiteindelijk toch met een hoopvol gevoel achterlaat.

Aangebrand

Lange tijd geloofde de zangeres dat niemand haar liedjes ooit te horen zou krijgen en in haar teksten is ze dus eerlijk op het brutale af. Om haar ouders, politieke vluchtelingen die er de grootste moeite mee hadden in hun nieuwe thuisland een gezin met zeven kinderen te onderhouden en vooral kracht putten uit hun religie, niet te choqueren, hield ze haar ware identiteit verborgen en liet ze zich Al Spx noemen. Vergeefse moeite, bleek achteraf, want sinds ze een contract tekende met dezelfde platenmaatschappij als Nick Cave, viel de media-aandacht niet meer tegen te houden. Genrebenamingen als ‘doom soul’ en ‘gothic gospel’, die ze ooit in een dronken bui bedacht, gingen een eigen leven leiden. Maar ook al zijn Spx’ songs aan de donkere kant, ze laten veel aan de verbeelding van de luisteraar over.

Op haar cd werd Cold Specks subtiel begeleid door muzikanten die de songs verrijkten zonder ze te overwoekeren. In Brussel stond de chanteuse er echter alleen voor en trok ze meteen de aandacht door haar 45 minuten durende set te beginnen met een a capellanummer. Gedurfd? Ja, maar met een stem van dit kaliber toch veeleer een berekend risico. In songs als ‘The Mark’ (“He left his mark upon my skin”) en ‘Blank Maps’, over stuurloosheid na een geloofscrisis, zorgden haar zangpartijen voor koude rillingen. “Iedere avond trek ik dezelfde trukendoos open en het blijkt nog te werken ook”, grijnsde de zangeres, die even later aangaf niet om een aangebrande mop verlegen te zitten.

Zwakheden

Toen ze halverwege ‘Elephant Head’ tot driemaal toe een hoestbui kreeg, liet ze zich evenmin van de wijs brengen. Maar doordat ze solo aantrad, kwamen na een kwartier, naast haar kwaliteiten, onvermijdelijk ook haar zwakheden en beperkingen bloot te liggen. Spx’ gitaarspel was, zacht gezegd, nogal rudimentair en eenzijdig. De artieste viel telkens weer terug op dezelfde ritmen en akkoordenschema’s en wanneer je haar songs in hun uitgeklede vorm hoorde, viel op hoezeer veel van haar melodieën op elkaar gelijken. Maar goed, gezien haar jonge leeftijd heeft ze nog wel wat groeipotentieel.

Liedjes uit haar cd, type ‘Heavy Hands’ en ‘Holland’, werden afgewisseld met prima nieuw werk zoals ‘Dirty Water’ (niet te verwarren met de gelijknamige song van The Standells) en ‘Ode to Satan’, al klonk ook hier het slaggitaarspel ondermaats. De zangeres ging dus wijselijk nog een paar keer a capella, met ‘Peace in the Valley’, een gospelsong die Thomas Dorsey in 1937 schreef voor Mahalia Jackson, en de folktraditional ‘Old Stepstone’, waar eerder ook al Bonnie ‘Prince’ Billy zijn voordeel mee deed. Goed idee, want op haar vocale prestaties viel nauwelijks iets af te dingen.

Jammer dat ‘Summer Solstice’, een van haar beste songs, niet op de setlist stond en dat we het ook zonder haar covers van Swans en Will Smith moesten stellen. Dit was dan ook slechts een showcase. Voor de ‘Full Monty’ moeten we nog wachten tot eind augustus, wanneer Cold Specks, mét band, de Feeërien aandoet. Warm aanbevolen.

Dirk Steenhaut

DE SETLIST: All Flesh is Grass / The Mark / Blank Maps / Elephant Head / Ode to Satan / Heavy Hands / Dirty Water / Peace in the Valley / Holland / Old stepstone.

Cold Specks speelt op dinsdag 28 augustus tijdens Feeërieën in het Warandepark in Brussel. De toegang is gratis.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content