Codeine @ ABclub

Nu de rockmuziek er steeds meer moeite mee heeft zich nog verder te vernieuwen, is de achteruitkijkwoede groter dan ooit. Ook de archetypische slowcoreband Codeine begeeft zich dezer dagen, na een hiaat van achttien jaar, weer op pad. Met een uitverkochte ABClub als resultaat.

DA GIG: Codeine in ABClub, Brussel op 27/5.
IN EEN ZIN: “De tranceverwekkende monotonie van de traagste aller postpunkbands had zeker haar overweldigende momenten, al dreigden de songs op den duur wél onderling verwisselbaar te worden.”
HOOGTEPUNTEN: ‘Tom’, ‘Sea’, ‘Pickup Song’, ‘Cave-In’, ‘Broken-Hearted Wine’.
DIEPTEPUNTEN: geen.
BESTE QUOTE van Stephen Immerwahr: “Codeine is nooit echt een rockband geweest, maar na de set van Jesus is My Son (de Brusselse groep die het voorprogramma verzorgde, nvdr) voelen zelfs wij ons als een bende woestelingen.”

“We’re Codeine from New York City.” Met die eenvoudige introductie bezegelde het trio uit Brooklyn zijn terugkeer naar een Belgisch podium. Voor de oude fans was het een aangenaam weerzien, voor de jongere -na de reünies van Roxy Music, de Pixies, Dinosaur Jr, Slint en Spain- een soort geschiedenisles, want de groep klonk alsof ze al die jaren onder een glazen stolp bewaard was gebleven.

De heren van Codeine waren slechts actief tussen 1989 en ’94, de periode waarin Nirvana en de grungebeweging de mainstream een nieuwe bedding gaven. Terwijl de muziek om hen heen almaar sneller, luider en grilliger werd, besloten de New Yorkers resoluut de tegenovergestelde richting in te slaan, wat hen tot curieuze buitenbeentjes maakte. Hun songs werden van alle overtollige ornamenten ontdaan en klonken zo traag dat er amper nog beweging in zat. Op die manier schopte Codeine het, samen met Low, Idaho en Red House Painters, tot pionier van het genre dat dra het etiket slowcore of sadcore zou krijgen opgeplakt. Een criticus suggereerde destijds zelfs dat de groep zich “niet van noten maar van tranen” bediende. Codeine, genoemd naar een pijnstiller, wist zijn cultstatus nooit te overstijgen maar werd met zijn strakke, sobere en ietwat grimmige aanpak wél bijzonder invloedrijk. De stilte had nog nooit zo oorverdovend geklonken.

In februari kondigde Codeine aan dat het op verzoek van Mogwai in zijn originele line-up zou aantreden tijdens I’ll Be Your Mirror, een zusterevenement van All Tomorrow’s Parties. En zodra de hereniging eenmaal een feit was, werd er meteen ook een Amerikaanse en Europese tournee aan gekoppeld. Bovendien verscheen zopas de cd-box ‘When I See the Sun’, waarin digitaal opgelapte versies van al hun platen (‘Frigid Stars’, ‘The White Birch’ en de ‘Barely Real EP’), aangevuld met een hoop rarities en onuitgebrachte opnamen, zijn samengebracht.

In Brussel speelde de groep, die de avond inzette met ‘D’, een mooie dwarsdoorsnede van haar werk: eenvoudig gestructureerde, repetitieve songs zoals ‘Tom’, ‘Cigarette Machine’ en ‘Loss Leader’, met introverte, soms wat toonloze fluisterzang van bassist Stephen Immerwahr. Gitarist John Engle speelde geen solo’s, maar beperkte zich doorgaans tot simpele akoorden, herinnerde beurtelings aan Slint en The Velvets en putte zijn expressie vooral uit noisy uitbarstingen. Tijdens zijn zestig minuten durende set hanteerde Codeine slechts drie tempo’s: traag, trager en traagst. Drummer Chris Brokaw (die later actief zou blijven bij The New Year en als gitarist bij Come) was de enige die de statische nummers van enige dynamiek voorzag. De groep was op haar best in het hypnotische ‘The Sea’, misschien wel de ultieme Codeine-song, en op momenten waarop haar tranceverwekkende monotonie de desolate sfeer van de teksten accuraat illustreerde.

Helaas waren de meeste songs opgebouwd volgens eenzelfde procédé. Jonathan Poneman, de labelbaas van Sub Pop, verklaarde ooit dat de groep slechts één song had en daar bleken ook de heren zelf zich bewust van te zijn. Toen Immerwahr ‘Median’ aankondigde als “het allerlaatste nummer dat Codeine ooit had geschreven”, voegde hij er monkelend aan toe: “Maar eigenlijk klinkt het precies als de rest.” In ‘Pickup Song’ speelde hij slide op zijn bas, iets dat we nog niet vaak eerder hadden gezien. Alleen werden zijn zangpartijen al te vaak door de overige instrumenten overstemd. Tijdens ‘Pea’ en de laatste bis, het populaire b-kantje ‘Broken-Hearted Wine’, verruilde Brokaw (die in 1993 werd vervangen door de van Rex en June of 44 bekende Doug Scharin) zijn drumstel voor een bas en toen was er zelfs van een doodgraversbeat geen sprake meer.

Zeker, het was een aardig concert en we zijn blij dat we Codeine nog eens live aan het werk konden zien, maar om nu te zeggen dat we echt overdonderd waren? Neen. De sound van Codeine kan in de muzikale context van vandaag nu eenmaal nooit meer hetzelfde effect hebben als twintig jaar geleden. Daarvoor is er sindsdien teveel gebeurd. En ook baanbrekers worden vroeg of laat door de tijd ingehaald.

Dirk Steenhaut

DE SETLIST: D / Cigarette Machine / Median / Sea / Pickup Song / Jr. / Loss Leader / Barely Real / Washed Up / Cave-In / Pea // Realize / Broken-Hearted Wine.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content