Car Seat Headrest bewees in de AB dat rock-‘n-roll nog lang niet dood is

© Yvo Zels

Kwatongen hebben al meermaals het einde van de indierock voorspeld. Toch staan er telkens weer bands op die glorieus hun ongelijk bewijzen. Eén ervan, het vanuit Seattle opererende Car Seat Headrest, bracht in de AB ook nu weer onze oren weldadig aan het tuiten.

DA GIG: Car Seat Headrest in AB, Brussel op 25/5.

IN EEN ZIN: Dankzij prima songs en bergen attitude had Car Seat Headrest er geen enkele moeite mee het publiek in beweging te krijgen.

HOOGTEPUNTEN: Maud Gone, America, Fill In The Blank / Drunk Drivers/Killer Whales, Cute Thing, Twin Fantasy

DIEPTEPUNTEN: geen.

QUOTE van Will Toledo: ‘What a beautiful night!’

Car Seat Headrest begon als een soloproject van zanger, songschrijver en multi-instrumentalist Will Toledo, een uiterst productieve doe-het-zelver uit Virginia die tussen 2010 en 2014 via Bandcamp niet minder dan negen platen op de wereld losliet. Met zijn melancholische slacker rock trok hij de aandacht van het Matador-label, dat met Teens of Style prompt een bloemlezing uit zijn slaapkamerexperimenten puurde.

De eerste langspeler die Toledo in een echte studio en met een echte band opnam, het ambitieuze Teens of Denial uit 2016, was een schot in de roos en ook op het podium liet Car Seat Headrest een onvergetelijke indruk na. ‘Monstrously impressive’, noteerde een beduusde criticus.

In Brussel verscheen Will Toledo met een nieuwe band, waarvan enkele leden ook actief waren bij Naked Giants, die eerder op de avond het voorprogramma hadden verzorgd. Car Seat Headrest is dezer dagen een uit de kluiten gewassen sextet, waarin zowel een drummer als een percussionist de maat aangeven.

De songs zitten boordevol pijn, bitterheid, woede, zelfhaat, verlangen, verwarring en cynisme, maar zijn gelukkig niet gespeend van komische momenten.

Opvallend: het zou totAmerica, het achtste nummer, duren eer de frontman voor het eerst de snaren beroerde. Aanvankelijk beperkte hij zijn tussenkomsten tot een synth en vaak sprong hij, al zingend, maar een beetje op een neer. Vreemd voor een man die jarenlang zijn platen in zijn eentje had ingespeeld.

Upgrade

De groep klonk niettemin vanaf de eerste noot gespierd en dynamisch, een bewijs dat lofi voor Will Toledo veeleer met een bepaalde esthetiek dan met een sound te maken heeft. Car Seat Headrest legde dezelfde achteloosheid aan de dag als Pavement of The Modern Lovers, al hoorde je net zo goed echo’s van Guided By Voices en The Velvet Underground. Het was beslist geen toeval dat de set, na een lange instrumentale intro, opende met het van Lou Reed geleende Waves of Fear en dat de akkoorden van het op stevig doordrammende gitaren gebouwde Bodys gedeeltelijk dezelfde waren als die vanHeroin.

Het oudste nummer op de setlist was het rustige maar sierlijk uitgesponnenMaud Gone, met aan het eind elektronisch bewerkte stemmen en snijdende solo’s van snarenwonder Grant Muller, maar het meeste materiaal was afkomstig uit Teens of Denial en het eerder dit jaar verschenenTwin Fantasy. De laatst genoemde plaat is een remake en een upgrade van een songcyclus die Toledo oorspronkelijk in 2011 het licht deed zien. Sindsdien sleutelde hij aan allerlei muzikale en tekstuele details, nam de nummers opnieuw op met een volledige band en zette beide versies tegenover elkaar op een dubbel-cd, die zo de luisteraar inzicht verschaft over zijn manier van werken én Will Toledo’s obsessie. De songs zitten boordevol pijn, bitterheid, woede, zelfhaat, verlangen, verwarring en cynisme, maar zijn gelukkig niet gespeend van komische momenten.

Tot de absolute piekmomenten behoorde ook het kwetsbare u003cemu003eDrunk Drivers/Killer Whalesu003c/emu003e, dat massaal werd meegezongen en nu al aanspraak maakt op het etiket ’tijdloze klassieker’.

In Brussel belichtte Toledo vaak zijn eigen tekortkomingen. Dat deed hij onder meer inCute Thing, een nummer met surfrockecho’s dat de aanwezigen tot een wilde pogo inspireerde, of in het met koebelpercussie versierde Twin Fantasy (My Boy), dat hoorbaar bevrucht was door The Beach Boys.

Veerkracht

Uiteraard strooide Car Seat Headrest ook gul met songs die de groep enkele jaren geleden haar cultreputatie bezorgden. Het stuiterende Fill In The Blank klonk gebald maar op het scherp van de snee. Destroyed By Hippie Powers, waarin de percussionist alle hoeken van het podium verkende en een dame uit het publiek plukte om hem te assisteren, was een doorzopenteenage anthem met een hoofdrol voor een bas die naar de Pixies lonkte. Tot de absolute piekmomenten behoorde ook het kwetsbare Drunk Drivers/Killer Whales, dat massaal werd meegezongen en nu al aanspraak maakt op het etiket ’tijdloze klassieker’. Nervous Young Inhumans leek eerst een veerkrachtige uitsmijter te gaan worden, zakte dan een beetje in door een lang parlandostuk dat er de vaart uit haalde, maar werd uiteindelijk gered door de veelzijdige gitaarcapriolen van Grant Muller die, afwisselend gezeten op zijn monitor en languit uitgestrekt op de podiumvloer, een breed spectrum van emoties uit zijn instrument perste.

Sober to Death, de eerste bis, werd aanvankelijk in afgekloven vorm – twee stemmen en twee gitaren – de zaal ingeslingerd. Tot slot bewees Will Toledo nog eens dat hij het risico niet schuwde door het niet vooraf gerepeteerde Stop Smoking in te zetten en zijn gezellen toe te roepen welke akkoorden ze moesten spelen.

Car Seat Headrest heeft ons live nog nooit teleurgesteld en ook dit keer kwam het gezelschap geïnspireerd en opwindend uit de hoek. Wie over goeie songs en de juiste attitude beschikt, hoeft zich dus geen zorgen te maken: rock-‘n-roll is nog lang niet aan zijn laatste adem toe.

DE SETLIST: Waves of Fear / Bodys / Fill In The Blank /Maud Gone / Destroyed by Hippie Powers / (Joe Gets Kicked Out of School For Using) Drugs With Friends (But Says This Isn’t A Problem) / Cute Thing / America (Never Been) / Drunk Drivers/Killer Whales / Twin Fantasy (Those Boys) / Nervous Young Inhumans // Sober To Death / Stop Smoking.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content