Rock ‘n’ roll hoeft geen imposante visuals of groots vuurwerk om magie op te wekken. Met een sublieme en tijdloze show legde Bruce Springsteen zijn oudste fans in de watten en veroverde hij en passant duizenden tienerharten.
What’s the fuzz?
Een beetje muziekliefhebber weet intussen dat iedere gelegenheid om The Boss in levende lijve te zien, de prijs van het ticketje dubbel en dik waard is. Dat geldt dus ook voor deze The River Tour 2016, die begon als een kleine Amerikaanse promotour voor de 35ste verjaardag van de legendarische lp, maar gaandeweg een uitgebreid Europees verlengstuk kreeg.
Na veertig jaar touren moet Springsteen zijn eerste slechte concert nog geven, en staat hij met zijn E-Street Band te boek als een van de beste live-acts ter wereld, al zeker in zijn leeftijdscategorie. Het populaire gezegde van de twee soorten mensen als het op een Springsteenconcert aankomt, zal ook na deze keer ergens opgeschreven zijn, en het is nog steeds niet gelogen.
Toch niet beter de toog opgezocht?
Dat u het durft te vragen! Nee, aan de eet- en dranktogen had u drie uur lang niets te zoeken. (U kan die trouwens beter helemaal afzweren als u er op uw 67ste zo potent wilt uitzien als Bruce.) Het was tussen de fans dat u moest staan, tussen de vaders met hun zonen, de moeders met hun dochters en de fans van het eerste uur met aan hun zijde nieuwe bekeerlingen.
Wie goed oplette, zag in de menigte liefdes voor het leven ontstaan, harten gebroken worden maar ook tranen weggeveegd worden door volstrekte vreemdelingen.
In een gespierd eerste half uur zorgde Darkness On The Edge Of Town voor het eerste kippenvel (niemand schreeuwt zo verrukkelijk als Springsteen), vlogen No Surrender, The Ties That Blind en het feestelijke Sherry Darling je in een razend tempo om de oren en gooide Spirit In The Night de deuren naar een motown-intermezzo wagenwijd open. Dat deze tournee de The River Tour heet, hoeft u trouwens niet al te letterlijk te nemen. Het kind moet nu eenmaal een naam hebben, want in de setlist zat evenveel Darkness On The Edge Of Town en Born In The USA.
Met een snijdend Thunder Road gaf Springsteen al vroeg in de set een eerste publiekslieveling prijs, maar oh wat werd dat geschenk gekoesterd. Wie goed oplette, zag in de menigte liefdes voor het leven ontstaan, harten gebroken worden maar ook tranen weggeveegd worden door volstrekte vreemdelingen. Hier en daar werden plannen gemaakt om nu écht van het leven te gaan genieten, om alles achter te laten en een nieuw leven te beginnen in een land met meer zonneschijn en minder vakbondsacties – en dat was alleen nog maar tijdens de intro.
Springsteen nam je mee naar de kleine en grote drama’s van het leven, maar gaf je ook een lift over perfect aangelegde highways richting euforie en levensvreugd. Megalomane stadionnummers en kleine liedjes aan de mondharmonica stonden samen prachtig op de foto, er was tijd voor de nostalgie vanMansion On The Hill maar ook voor de hoop van The Rising. Een polonaise was niet ver af bij Hungry Heart, de dronkenmansgezelligheid van een Ierse kroeg heerste bij Death To My Hometown.
Ondertussen rende Springsteen voortdurend het publiek in, verzoekbordjes verzamelend, handjes schuddend en een pils ad fundum opdrinkend. Hij liet een jong meisje op zijn schouder meezingen metWaiting On A Sunny Day, sleurde een half dozijn fans op het podium bij Dancing In The Dark en ging op de foto met zowat iedereen in de eerste drie rijen. Zijn stem is dan wel niet meer zo jong als zijn gladgestreken voorhoofd doet vermoeden, veel sleet is er toch niet op te horen. De fysiek van The Bossis nog steeds bijzonder bewonderenswaardig, zeker naast de papperige Stevie Van Zandt die er duidelijk een ander fitnessschema op nahoudt.
In het machtige Badlands zaten de mokerslagen die je resoluut richting finale mepten. Naar een furieusBorn In The USA dat kreunde onder een te zware bas en naar een bombastisch Born To Run, naar het onvermijdelijke Dancing In The Dark en een lang uitgerokken, van The Isley Brothers geleende,Shout.
Het tedere If I Should Fall Behind waarmee Springsteen solo afsloot, was de extra tijd van een overwinning die al lang binnen was. Een zoete kers op een taart waar geen vervaldatum op staat.
Materiaal voor uw Snapchatverhaal?
Kippenvel was er genoeg, maar het indrukwekkendste moment van de avond was voor American Skin (41 Shots). Het nummer over de moord door de New Yorkse politie op een ongewapende zwarte man in 1999, werd extra aangrijpend door wat er momenteel in de VS gebeurt, maar ging helemaal naar de keel toen saxofonist Jake Clemons – de enige zwarte man op het podium – minutenlang ostentatief met de handen in de lucht ging staan.
Toon Heylen
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier