Bruce Springsteen @ Pinkpop, 28 mei

‘Nobody sings Springsteen like Springsteen.’ The Boss gaf in Landgraaf, met een ondergaande zon als decor, een schitterend optreden. Nog beter zelfs dan zijn toch al memorabele doortocht drie jaar geleden.

Altijd geestig om twee concertbazen op hun oude dag te zien ruziën. Het stormde onlangs weer hevig in ons glas water: Jan Smeets was kwaad op Herman Schueremans. De Scheur had hem op slinkse wijze Metallica ontfutseld, een aanval gepleegd op Smeets ‘heilige pinksterweekend’. Het gevolg: nog nooit hadden zo weinig Belgen een Pinkpopticket gekocht, kloeg de Nederlandse concertbaas.

Godzijdank had die andere baas uit Amerika dat wel gedaan. Naar ’t schijnt zou hij, bij het bekijken van zijn tourschema, gezegd hebben: ‘Pinkpop, daar wil ik nog eens naartoe gaan’. Altijd opletten met dat soort verhalen. De entourage van Springsteen strooit die romantiek wel erg kwistig rond.

Feit is wel dat The Boss België voor de zoveelste keer links laat liggen. Een troost: hij gaf in Landgraaf, met een ondergaande zon als decor, een schitterend optreden. Nog beter zelfs dan zijn toch al memorabele doortocht drie jaar geleden.

Openen deed hij met ‘We take care of our own’. Op zijn laatste cd Wrecking Ball het minste nummer, maar live zat het wel goed. Het tempo hield het aan: furieuze versies van Wrecking Ball, Badlands en Death to My Hometown volgden.

The E Street Band anno 2012 is een X-Large versie: de band, aangevuld met een zestal blazers. Eerst hielden we ons hart vast voor te veel bombast. Maar nobody sings Springsteen like Springsteen. Hoe hij de gospel preacher in zichzelf bovenhaalde in ‘Spirit in the Night’. Of van ‘My City in Ruins’ een orgelpunt maakte. Of die falsetstem, op het einde van The River: dat was groots. Zelfs de jonge saxofonist Jake Clemons, vervanger van zijn onlangs overleden oom, kon op ons goedkeurend gehum rekenen (al speelde hij ‘The Promised Land’ wel behoorlijk de vernieling in).

Zoals te verwachten lapte Springsteen weer alle tijdsgrenzen aan zijn laars. Het optreden duurde ruim twee uur en twintig minuten. Een lange festivalset, maar naar Springsteennormen belachelijk kort: normaal speelt hij een uur langer.

Misschien daarom dat er nogal weinig verrassingen in de set zaten, in vergelijking met zijn vorige Europese optredens. Tenzij het overbodige duet ’69 Tears’ met Garland Jeffreys of ‘Hungry Heart’ met Mumford and Sons. Als er dan toch een duet moest komen, dan liever een tussen Springsteen en aandachtige toeschouwer Seastick Steve. Quod non.

We gunnen Springsteen zijn tijd met zijn oude vrienden van de E Street Band – zeker als het zo’n geweldige optredens oplevert als op Pinkstermaandag. Maar stiekem hopen we dat de Nebraska-Bruce weer eens de drang voelt om het podium op te stappen. En dat iemand hem dan nog eens een Belgisch podium aanbiedt.

Stijn Tormans

Setlist: We Take Care of Our Own / Wrecking Ball / Badlands / Death to My Hometown / My City of Ruins / Spirit in the Night / Because the Night / Radio Nowhere / I’m on Fire / Shackled and Drawn / Waitin’ on a Sunny Day /The Promised Land / The River / The Rising / We Are Alive / Thunder Road

96 Tears (met Garland Jeffreys) / Born in the USA / Born to Run / Hungry Heart (met Mumford and Sons) / Dancing in the Dark / American Land / Tenth Avenue Freeze-out

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content