Bob Mould @ ABBox: Tomeloze energie

Wie had ooit gedacht dat de voorlopers van de grunge nog eens het voorwerp zouden worden van nostalgie? Want ook al brengt Bob Mould dit najaar een nieuwe cd uit, de meeste toeschouwers waren toch vooral naar de AB afgezakt om hem het debuut van Sugar te horen spelen.

DA GIG: Bob Mould plays Sugar’s ‘Copper Blue’ and more in ABBox, Brussel op 3/6.
IN EEN ZIN: Mould en zijn maats speelden franjeloos maar bezield, vonden doorgaans het juiste evenwicht tussen rinkelende decibels en melodie, maar klonken op den duur net iets te eenvormig om van een vijfsterrenconcert te kunnen spreken
HOOGTEPUNTEN: ‘A Good idea’, ‘Changes’, ‘If I Can’t Change Your Mind’, ‘Star Machine’, ‘Circles’, ‘Celebrated Summer’.
DIEPTEPUNTEN: geen.
BESTE QUOTE, nadat de toeschouwers hem allerlei verzoeknummers naar het hoofd slingerden: “Als ik neen zeg, gaan jullie er dan onmiddellijk vandoor?”

Bob Mould, 51 inmiddels, heeft al minstens drie carrières achter de rug. Tijdens de vroege jaren tachtig schreven hij en Grant Hart rockgeschiedenis met Hüsker Dü, de invloedrijke hardcore-punkband die een decennium later met zijn Wall of Sound van gewapend beton groepen als Nirvana en Mudhoney op het juiste spoor zou zetten.

Sinds 1989 bracht Mould een negental soloplaten uit, die variëren van potige gitaarrock tot akoestische folk en dansbare elektronica. Maar zijn succesrijkste periode beleefde hij tussen 1992 en ’95, als frontman van het powertrio Sugar, waarmee hij de drive, de noise en de energie van Hüsker Dü wist te koppelen aan melodieuze popsongs met onweerstaanbare hooks. De heren debuteerden met ‘Copper Blue’, een werkstuk dat door NME destijds tot plaat van het jaar werd gebombardeerd en ook vandaag nog steeds een klassieke status bezit.

Optimistisch

Nadat Sugar definitief was opgelost hield Bob Mould zich een poosje onledig als professioneel worstelaar, DJ en scriptwriter voor televisie, maar gelukkig verdween hij als muzikant nooit helemaal van de radar. Vorig jaar nog was hij als gastzanger te horen in ‘Dear Rosemary’, het beste nummer uit de jongste cd van Foo Fighters, terwijl collega’s als Dave Grohl, Ryan Adams en leden van Spoon, No Age en the Hold Steady een hommageconcert voor hem organiseerden. Onlangs publiceerde Mould zijn autobiografie, ‘See A Little Light: The Trail of Rage and Melody’ en superviseerde hij de re-release van de volledige Sugarcatalogus, die uit twee langspelers, een ep en een verzameling rarities bestaat.

Als klap op de vuurpijl is ‘Copper Blue’ dezer dagen precies twintig jaar oud. Om dat te vieren besloot Mould weer de hort op te gaan en de plaat, die veel optimistischer klonk dan wat voorafging en nog zou komen, van de eerste tot de laatste noot te spelen. Een reünie met Sugar bleek om allerlei praktische redenen niet haalbaar, maar zijn huidige band, met drummer Jon Wurster (ex-Superchunk) en bassist Jason Narducy (Telekinesis) in de rangen, hoefde voor de oorspronkelijke line-up zeker niet onder te doen.

“How’s it going?”, wilde de zanger weten, om vervolgens de volumeknop helemaal open te draaien en zich furieus vast te klauwen in ‘The Act We Act’. De muzikanten speelden luid, strak en met een energie waar veel jonge groepjes een punt aan konden zuigen. Bob Mould bewoog zich als een wervelwind over het podium en zette meteen de puntjes op de i met een schuimbekkend ‘A Good Idea’, een met buskruit gevuld ‘Helpless’ en een bezield ‘Changes’, waarin Narducy mooie backing vocals aandroeg. De Suikerspin gunde het publiek geen adempauze: songs zoals het niets ontziende ‘Hoover Dam’, het wat tragere maar niet minder intense aids-epos ‘The Slim’ en het Byrds-achtige ‘If I Can’t Change Your Mind’ (bekend van de videoclip waarin de artiest zich destijds officieel outte als homo) raasden tegen een hoog tempo voorbij.

Herbronnning

De formule bleek nog altijd even simpel als effectief: de muzikanten speelden rechttoe rechtaan, franjeloos maar ’to the point’ en vonden moeiteloos het juiste evenwicht tussen rinkelende decibels en melodie. “Dat was het verleden”, riep Bob Mould na ‘Man on the Moon’. “Nu gun ik jullie een glimp van de toekomst”. Dat deed hij met vier nieuwe songs die duidelijk hun voordeel hadden gedaan met ’s mans recente herbronning. Hun hoge eh… suikerspiegel loog er alleszins niet om.

‘Star Machine’ klonk ons nu al als een ‘classic’ in de oren, ‘Dissent’ was het ekwivalent van een stomp in je maag en ook ‘Round the City Square’ was het soort nummer dat zich meteen vastplakte in je geheugen. ‘Circles’, geplukt uit ‘Body of Song’, een van Moulds beste cd’s van de jongste jaren, groeide uit tot een ander hoogtepunt.

De finale stond volledig in het teken van de Hüsker Dü-periode en werd ingezet met snel gespeelde, stuiterende punkrockers van het type ‘I Apologize’ (uit ‘New Day Rising’) en ‘Chartered Trips’ (uit ‘Zen Arcade’). Overweldigend, maar ook een beetje eendimensionaal vonden we. Neen, dan liever het als bis opgespaarde ‘Celebrated Summer’ en het punchy ‘Makes No Sense At All’.

Bob Mould toonde in Brussel dat hij nog altijd over de bevlogenheid en daadkracht van een twintigjarige beschikt, maar na een testosteronexplosie van een uur en een kwartier was het wel genoeg. En ook al hebben we zeer genoten van zijn bliksemaanval, iets meer reliëf en nuance hadden dit concert wellicht nog onweerstaanbaarder gemaakt.

Dirk Steenhaut

Bob Mould speelt ‘Copper Blue’ nog op 18 augustus tijdens Pukkelpop in Hasselt-Kiewit.

DE SETLIST: The Act We Act / A God Idea / Changes / Helpless / Hoover Dam / The Slim / If I Can’t Change Your Mind / Fortune Teller / Slick / Man on the Moon / Star Machine / Dissent / Round the City Square / Circles / Silver Age / I Apologize / Chartered Trips // Celebrated Summer / Makes No Sense At All.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content