Bob Moses op Pukkelpop: sloom en loom

© Wouter Van Vaerenbergh

Bob Moses bleek een middenmoter zoals er te veel op deze Pukkelpopaffiche staan. Met wat geluk tref je hen tijdens de juiste vijftien minuten en doe je een halve ontdekking. Maar een grote omweg was het niet waard.

What’s the fuss?

Weinig, eigenlijk. Bob Moses zijn twee manspersonen op synthesizers uit Vancouver, Canada, en dus niet te verwarren met de jazzdrummer met dezelfde naam, of de architect die begin 20ste eeuw half New York vormgaf – niet dat we vermoeden dat iemand in de Castello daartoe in de verleiding kwam. Toegegeven, dat tweede hebben we zelf ook van Wikipedia geplukt.

Máár: het duo is thuis op Domino, het label van onder meer Arctic Monkeys, The Kills, Wild Beasts en Hot Chip, en dus in goed gezelschap. En er beweegt wat in Canada, getuige daarvan onder meer Grimes, Junior Boys, Caribou, Jessy Lanza en, euhm, Justin Bieber. Dus gaven we dit tweetal het voordeel van de twijfel.

Toch niet beter de toog opgezocht?

Twijfelgeval. De heren Jimmy Vallance en Tom Howie hebben wat in hun mars, dat is duidelijk. Bij Vallance zit het potentieel zelf in de genen: zijn ouweheer, Jim Vallance, schreef ooit Summer of ’69, de scoutshit bij uitstek van Bryan Adams. De sound van de Canadezen is echter geen houthakkersrock, maar een dancepophybride met raakpunten in de Manchesterscene van de jaren ’90 – denk Happy Mondays, Inspiral Carpets, The Charlatans. Indiepop met beats dus, een formule die tegenwoordig niet zelden dient om zwak- of onzekerheden te camoufleren. Een niet onaardige melodie, één hook en daar dan houseritmes over. Klaar is kees.

Wanneer Vallance ‘let’s take it slow and sexy’ aankondigde gingen we even schrap staan. Maar in plaats van loom en messy toverde Howie zowaar een melodie uit slidegitaar die het strand van Chris ‘Josephine’ Rea in gedachten bracht. Niet dat Bob Moses plots ter plekke het warm water stond heruit te vinden, maar opeens bleek een combinatie blues/acid house zo gek nog niet. Hoe minder het duo expliciet op de voeten mikte, hoe meer de hoofdjes opengingen voor hun slome klanken en wat lethargische, naar Brits model gekopieerde houding.

Bob Moses bleek een middenmoter zoals er te veel op deze Pukkelpopaffiche staan. Met wat geluk tref je hen tijdens de juiste vijftien minuten en doe je een halve ontdekking. Maar een grote omweg niet waard.

Materiaal voor uw snapchatverhaal?

Voorin de tent kon Bob Moses rekenen op beweging, vanaf de helf zagen we veel koppeltjes en groepjes gevloerd opdrogen van de plensbui die even tevoren over de wei was getrokken. Hopelijk zijn die smartphone ietwat waterdicht.

(Jonas Boel)

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content