All the way from Stockport, Manchester kwam Blossoms, een indierockkwintet dat De Songs en De Smoel heeft, maar misschien ook nét iets te veel ambitie.
What’s the fuss?
The Guardian catalogeerde dit Britse vijftal al naast The Last Shadow Puppets, The Stone Roses en The Doors, NME viel voor hun ‘Gallagher-swag’ en The Coral-zanger James Skelly moest niet lang twijfelen toen hij de vraag kreeg om Blossoms’ in augustus te verschijnen debuut te producen. Niet slecht voor een bandje uit Stockport, nabij Manchester, dat in het verleden weinig meer dan 10cc heeft voortbracht.
Toch niet beter de toog opgezocht?
Neen, bovenstaande argumenten volstonden voor ons om het modderpad te kiezen richting Klub C. En kijk: Blossoms bleek wel degelijk iets in zijn farse mars te hebben. Een stel met psychedelische synths gepimpte indierocksongs, meer bepaald. En ze luisterden nog lekker weg ook. In Smoke zat smerigheid, in Charlemagne huisde een hit.
Frontman Tom Ogden bleek ook nog eens De Smoel te hebben, denk Alex Turner in zijn apenjaren. De ambities van Blossoms zélf zijn dan ook niet van de poes: ‘We want to be as mainstream as Will Smith, as great as the Smiths and as uplifting as Mr Smith Goes to Washington.’ Oké, maar dan moeten ze wel nog af van die flauwe, iets te nadrukkelijk op stadionformaat gesneden songs als Blow enBlown Rose.
Materiaal voor uw Snapchatverhaal?
Charlemagne: het enige, vrij ingetogen handjes-in-de-luchtmoment – ‘het is nog zo vroeg, meneer’, hoorden we u tegenwerpen. En toch: goeie song, goeie swag!
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier