Bloc Party op Pukkelpop: een paard met drie benen

© Jef Boes

De geschiedenis van Bloc Party is nauw verweven met die van Pukkelpop. De groep speelde al in de Club nog voor haar eerste cd uitkwam, en keerde sindsdien regelmatig terug. Laten we er niettemin maar geen doekjes om winden: haar jongste passage, dit keer in de Marquee, was niet haar beste.

What’s the fuss?

De Londense band wordt al jaren omarmd door het Afrekeningpubliek en heeft sinds zijn ontstaan al twee handenvol onsterfelijke hits uit zijn mouw geschud. De songs van Bloc Party zitten op de wip tussen dreigende indierock en dance en beschrijven de schaduwzijden van het grootstadsleven in de 21ste eeuw. Politieke corruptie, oppervlakkige consumptiewoede, escapisme, de bevlogen frontman Kele Okerere heeft er een mening over en stopt die in catchy songs waarop het meestal fijn op en neer springen is.

Toch niet beter de toog opgezocht?

Misschien wel, maar dan had u meteen ook de hoogtepunten gemist. En daar beleefde u toch zichtbaar plezier aan.

‘Hymns’, de jongste cd van de groep, waar tijdens Pukkelpop slechts één keer uit werd geput, is minder slecht dat vaak wordt beweerd, maar kan bezwaarlijk als een hoogtepunt in haar oeuvre worden beschouwd. Bovendien zijn twee van de oorspronkelijke leden inmiddels opgestapt, waardoor Bloc Party live nog een beetje hengelde naar een nieuwe sound. Geen kwaad woord echter over nieuwe drumster Louise Bartle en bassist Justin Harris (die tijdens ‘Mercury’ ook op een saxofoon toeterde). Russell Lissack perste nog altijd messcherpe riffs uit de snaren en Okerere toonde zich, zoals vanouds, een bevlogen frontman.

Waar het in Kiewit vooral aan schortte was de setlist, die niet altijd even hard tot de verbeelding sprak. Het publiek stond er dus bij en keek ernaar, behalve wanneer er één van de klassiekers voorbijkwam. Tijdens ‘Hunting for Witches’, ‘Banquet’ en het door een housepiano ingeleide ‘One More Chance’ schoot iedereen plots wakker en schoten alle ledematen in de lucht. De energie wás er wel en het sierde de dame en heren van Bloc Party dat ze per se enkele van hun minder bekende nummers wilden luchten. Alleen kwam dat het algemene niveau van hun festivalset niet ten goede. De groep deed ons op Pukkelpop denken aan een paard met drie benen. Je kunt er medelijden mee voelen, maar je wint er geen wedstrijd mee.

Materiaal voor uw snapchatverhaal?

Terwijl zijn medemuzikanten een hoop herrie maakten, ging Kele Okerere even languit op het podium liggen om van de vibe te genieten. Hij deed, met andere woorden, alsof hij thuis was. En inderdaad: het zou ons niet verbazen mocht hij in het artiestendorp inmiddels over een vaste container beschikken.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content