Black Mountain & Tweak Bird @ AB

De Canadese baardmensen van Black Mountain kwamen hun derde plaat voorstellen in de AB met een professionele rockshow – helaas vergaten ze hun duivels te ontbinden.

Aan de opstelling van de instrumenten kan de concertgaande mens al één en ander afleiden, ook zo in het geval van Black Mountain: links een antiek orgel dat eruit ziet alsof Brian Jones het persoonlijk uit een flinke eik heeft gehouwen en waarin al vier decennia lang een kolonie termieten huishoudt. De grote basdrum in het midden is ‘geïllustreerd’ met een knullig geschilderd haaienfossiel, de flanken worden bedekt door een collectie even gemeen uitziende gitaren. Dat belooft!

Maar eerst is Tweak Bird aan de beurt, een stonerrockduo uil Illinois die soms een plaat van Pharaoh Sanders of Frank Zappa opleggen. Songs hebben ze niet echt, power des te meer. Vooral de drummer kastijdde zijn instrument als een exorcist die alle duivels van John ‘Bonzo’ Bonham ontbindt – het mag een wonder heten dat dit heerschap zichzelf geen hersenschudding mepte. De chemie met zijn gitaargeselende neefje zat even strak als de broek van Mark Cavendish in volle spurt en met A Sun/Ahh Ahh zetten de heren een erg geloofwaardige Black Sabbath-imitatie neer, inclusief iele Ozzy-vocalen. Waarmee de toon is gezet.

Hoewel. De eerste keer dat wij Black Mountain zagen was rond de release van hun debuut, een jaar of vijf geleden. De wall of sound die de Canadezen toen neerpootten in een achterafzaaltje was nét niet tastbaar en wij botsten er met plezier tegenaan. Sindsdien legden de psychedelische rockers hun grootste demonen aan banden en op hun recente Wilderness Heart klonken ze nooit eerder zo poppy. De ruige mannen en vrouw delen tegenwoordig een high profile management met Oasis en dat laat zich voelen. Op plaat zijn songs als Old Fang, The Hair Song en Tyrants nog steeds een aanslag op uw nekwervels maar op het podium blijf die chemische reactie van weleer grotendeels uit.

Frontdame Amber Webber mag er dan bijlopen als een ongeschoren Led Zeppelin-groupie, én klinkt nog steeds de bastaarddochter van Grace Slick van Jefferson Airplane, qua uitstraling krijgt ze van ons een dikke onvoldoende. Hetzelfde kan gezegd worden van Stephen McBean, die nog steeds granieten riffs uit zijn instrument knijpt maar helaas vergeet er ons mee in de maag te stompen. Black Mountain blijven een bende sympathieke neohippies met het muzikantenhart op de juiste plaats, maar als we schone liedjes willen horen dan leggen we thuis wel een Neil Young-plaat op. Volgende keer opnieuw afspraak in een donker keldergat, mensen? We trakteren op een Duvel of vijf.

Jonas Boel

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content