Black Mountain @ Botanique: Een trip met onbekende eindbestemming

© Yvo Zels

Tien jaar geleden bracht de Canadese formatie Black Mountain zijn titelloze debuutplaat uit. Voor het tussen psychedelica en classic rock laverende kwintet uit Vancouver, dat pas volgend jaar met nieuw werk op de proppen komt, vormde dat in Brussel een prima aanleiding voor een stapje terug in de tijd.

DA GIG: Black Mountain in de Orangerie van Botanique, Brussel op 12/6.

IN EEN ZIN: Een zinnenprikkelende cocktail van harde rock- en metalriffs, epische progrock, stoner folk en psychedelia.

HOOGTEPUNTEN: ‘Set Us Free’, ‘No Hits’, ‘Tyrants’, ‘Mothers of the Sun’..

DIEPTEPUNTEN: geen.

BESTE QUOTE: de leden van Black Mountain zijn van het zwijgzame type en lieten dus enkel hun muziek spreken.

Het gebeurt niet zo vaak dat een groep, die geen nieuwe release te promoten heeft, de oceaan oversteekt om enkele podia onveilig te maken. Maar Black Mountain doet de dingen nu eenmaal op haar eigen manier. Haar jongste langspeler, ‘Wilderness Heart’, dateert al van vijf jaar geleden en werd tijdens het concert in de Botanique volledig ongemoeid gelaten. Wél speelde het kwintet niet minder dan zes nummers uit zijn eerste cd, putte het vier keer uit ‘In the Future’ (uit 2008) en liet het ook twee uitstekende nieuwe songs op de toeschouwers los.

We zijn er nog altijd niet uit of we Black Mountain nu wel of niet een revivalband mogen noemen. Zeker is dat zijn muziek nogal wat invloeden uit de jaren zestig en zeventig vertoont. De sound van het gezelschap uit British Columbia steunt op harde rock- en metalriffs, epische progrocksuites, flarden stoner folk en uitstapjes naar het rijk van de psychedelia. In dat opzicht vertoont hij opvallende raakpunten met die van het Noorse Motorpsycho. Maar tegelijk worden al die ingrediënten zo dynamisch gecombineerd en zijn hun nummers zo trefzeker opgebouwd dat je ze onmogelijk als louter retroproducten weg kunt zetten. De muziek van Black Mountain is een explosieve cocktail waarin geutjes Alex Chilton, New Order, King Crimson en Led Zeppelin net zo lang door elkaar worden geschud tot er een nieuwe smaak ontstaat.

Volumeknop wijdopen

Thuis in Vancouver vormt de groep de speerpunt van de Black Mountain Army, een muzikale familie die zich in uiteenlopende richtingen vertakt. Zo maakt zanger-gitarist Stephen McBean ook deel uit van het experimentele noisepopcombo Pink Mountaintops en de folkrockband Jerk With A Bomb. Zangeres Amber Webber vormt, samen met drummer Joshua Wells, het duo Lightning Dust en maakte net nog, met Derek Fudesco van The Cave Singers, een plaat onder het pseudoniem Kodiac Deathbeds. Ex-bassist Matthew Camirand is dan weer actief bij Blood Meridian. De Antwerpse scene is dus duidelijk niet de enige waar muzikanten in telkens wisselende combinaties met elkaar optrekken.

Black Mountain @ Botanique: Een trip met onbekende eindbestemming
© Yvo Zels

In de Botanique werd de volumeknop vanaf opener ‘Modern Music’ meteen wijdopen gedraaid. ‘Dont Run Our Hearts Around’ steunde op een logge Black Sabbath-riff en, zoals de meeste nummers uit de set, op de elkaar afwisselende zangpartijen van McBean en Webber. De laatst genoemde hanteerde ook nog allerlei percussietuigjes die er vooral moesten voor zorgen dat ze, tijdens de lange instrumentale uitweidingen van haar collega’s, niet de hele tijd werkloos op het podium hoefde te staan. Het epische ‘Tyrants’ zat vol tempowisselingen die de toeschouwers op het verkeerde been zetten en mondde, middels stotterende grooves en ijle synths, uiteindelijk uit in tweestemmig gezongen folk. ‘Wucan’ was met zijn aan Deep Purple herinnerend orgeltje en krautrockbeat al even uitgesponnen.

Veelzijdig

Black Mountain nam het publiek meer dan eens mee op een lange trip, waarvan de eindbestemming zorgvuldig geheim werd gehouden. Die strategie leidde tot hoogtepunten zoals het statige, met wahwahgitaar bijgekleurde ‘Set Us Free’ en de bezwerende drone-trance van ‘No Hits’: het ene moment gedomineerd door barokke toetsen, het andere door springerige ritmen of dromerige tot minimalistische snaarverrichtingen. Vooral gitarist Stephen McBean toonde zich van zijn veelzijdigste kant: binnen het bestek van één enkele song etaleerde hij vaak meerdere stijlen en klanken. In ‘Queens Will Play’ en ‘Stormy High’ goochelde hij het ene moment met zompige bluesriffs, het andere met meditatieve, soms exotisch aandoende solo’s.

Tussen al dat oude materiaal toonde Black Mountain al even een glimp van de toekomst met het potige ‘Defector’ en het hypnotische, traag smeulende ‘Mothers of the Sun’. Het is misschien een voorbarige indruk, maar die nieuwe songs leken aanzienlijk minder poppy te klinken dan die uit voorganger ‘Wilderness Heart’. De laatste bis, het in rammelende garagerock verpakte ‘No Satisfaction’, was misschien wel een stijlbreuk, maar gaf vooral aan dat Black Mountain niet voor één gat te vangen is. En ook al liet de berg zich na anderhalf uur bedwingen, de klimpartij was dermate aangenaam dat we bij de eerstvolgende gelegenheid onze alpinistenuitrusting zeker opnieuw van de zolder halen.

(Dirk Steenhaut)

DE SETLIST: Modern Music / Don’t Run Our Hearts Around / Tyrants / Wucan / Set Us Free / No Hits / Queens Will Play / Druganaut / Defector / Stormy High // Mothers of the Sun / No Satisfaction.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content