Best Kept Secret, dag 1: hoed af voor Beck

© Wouter Van Vaerenbergh

Voor de vierde keer slaat Best Kept Secret zijn tenten op in Hilvarenbeek, net voorbij de Belgisch-Nederlandse grens. Van dag één onthouden we vooral regen, Beach House en Beck.

Twee edities geleden werd Izegem – een veredeld boerengat tussen Roeselare en Kortrijk – door drie werptenten op Best Kept Secret vertegenwoordigd. Dit jaar zakken we met een twintigtal West-Vlaamse halvegaren af naar Hilvarenbeek, en met ons tekenen zo’n 8000 andere Belgen present. Het toont maar aan dat Best Kept Secret een minder goed bewaard geheim geworden is.

Het bezoekersaantal is enorm gestegen in vergelijking met vorig jaar: van 16.000 tot 25.000. Dat is wel degelijk voelbaar op de festivalweide. De wachtrijen zijn langer, de podia lastiger bereikbaar – wat het snel wisselen tussen de korte optredens bemoeilijkte – en de luidruchtige dronkaards talrijker. Gelukkig blijven de straffe affiche, met sterke bands in grote én kleine letters, en het uitmuntende eten nog steeds behouden.

Bombino: de dans der bevrijding

We hadden ons Bombino anders voorgesteld. Hij behoort tot de Toeareg, een islamitische bevolkingsgroep uit de Sahara waarin het de mannen zijn die hun gezicht sluieren, en speelt broeierige woestijnblues. U denkt zon, wij krijgen regen met bakken. Het publiek was gelukkig bereid om van deze opener een goede toonzetter te maken: paraplu’s hupten dan ook vrolijk op en neer op de opzwepende Afrikaanse ritmes.

En u raadt het al: in het derde nummer slaat de buitendouche af, in het vijfde breekt de zon door de wolken. De bassist, de opvallendste uit het gezelschap vanwege de vijf neongroene snaren op zijn basgitaar, wordt er ontzettend gelukkig van: ‘The sun! It’s like Afrika, but not hot.’

Bombino zegt weinig. Hij zingt in het Tamasheq, maar de taal van de blues is universeel: zijn pijn is in zijn gitaarspel dan ook instant voelbaar. Bombino is voor een tweede maal verbannen uit zijn geboorteland Niger, omdat zijn muziek revoluties zou uitlokken. Het kon nog erger: twee van zijn medemuzikanten werden in 2007 geëxecuteerd om diezelfde reden. Bombino brengt dus de dans der bevrijding, en wij dansen die met plezier met hem mee.

Ook in het publiek, waarin we Thomas Valkiers, de gitarist van Double Veterans, herkennen. Hij komt zo in het steeds langer wordend lijstje Bombino-fans terecht, samen met onder meer Robert Plant, Keith Richards, Dan ‘Black Keys’ Auerbach en David ‘Dirty Projectors’ Longstreth.

Minor Victories: een kleine nederlaag

Van One naar Two – dat is zoiets als de Main Stage en de overdekte Marquee van Pukkelpop – waar de Schotse post-rockband Minor Victories zijn opwachting maakt. De band trekt vooral de aandacht vanwege de prestigieuze ledenlijst, met daarin Slowdive’s Rachel Goswell, Editors-gitarist Justin Lockley en zijn broer, en Mogwais gitarist Stuart Braithwaite. Dat klinkt indrukwekkend, maar veel verder dan namedropping komt Minor Victories niet. Wat haperde er? Goswells stem, zo cruciaal in een popsong, verdronk in de ondersteunende, lawaaierige post-rockinstrumentatie. Het is geen pop, maar ook geen post-rock.

Tijdens song nummer zes geven we de hoop op een kleine overwinning op, en trekken we naar de food corner. Daar is de line-up opnieuw ongezien straf. We eten een pasta pesto, een licht gerookt varken ’tribal style’, en een gigantische gevulde gehaktbal van Balls & Glory.

DIIV: festivalbehang

Met een volle maag slenteren we naar het hoofdpodium waar DIIV – want ‘dive’ is niet hip genoeg – zijn status als indiefavoriet moet bevestigen. ‘We’re kinda drunk,’ bekent frontman Zachary Cole Smith. We horen het: op plaat klinkt DIIV al wazig, op podium is het praktisch onmogelijk om de ene song van de andere te onderscheiden. Het is festivalbehang: niemand die zich aan de rommelige gitaarklanken stoort, maar niemand die langer dan vijf minuten luistert.

Best Kept Secret, dag 1: hoed af voor Beck
© Wouter Van Vaerenbergh

Wolf Parade: vlijmscherpe tanden

Het is dan maar aan Wolf Parade om ons wakker te schudden. De Canadese indierockband is pas terug van vijf jaar weggeweest, maar daar merken we niets van. De band vloog er meteen in met vinnige gitaarriffs, tegendraadse ritmes en manische zangharmonieën tussen Spencer Krug en Dan Boeckner. De wolvenroedel toont zijn tanden, en die zijn vlijmscherp.

Behalve dat wij het oudere materiaal – vooral Apologies To The Queen Mary uit 2005 – al langer in ons hart hebben gesloten, horen we weinige verschil tussen oud en nieuw. Vooral C’est La Vie Way, van hun 2016-ep, schittert. Frivole keyboards worden er genadeloos overstemd door gitaaruitbarstingen – het is een wilde rollercoaster zoals alleen zij die kunnen schrijven. Na de intense hoogtepunten This Heart’s On Fire en I’ll Believe In Anything is het duidelijk: Wolf Parade klinkt nog even urgent als elf jaar geleden.

Christine & The Queen: beste Frans

Best Kept Secret, dag 1: hoed af voor Beck
© Wouter Van Vaerenbergh

Next up: Christine & The Queens, het geesteskind van Héloïse Letissier. De opkomende Franse popdiva treedt op voor een kleurrijke zee van poncho’s en paraplu’s. De regenvlaag is geen partij voor haar spectaculaire, uitgekiende show. Enkele festivalgangers beginnen zelfs een dansfeest in de modder. ‘We hebben één uur om eens te zijn wie we willen zijn,’ zegt ze voor ze iT inzet. De instrumentatie is spartaans en haar stem aangrijpend. ‘I’m a man now,’ weerklinkt het in het refrein. Gender-bending klonk nog nooit zo aanstekelijk.

Ze heeft dan nog een resem hits in haar arsenaal zitten: van haar eigen hand – iedereen haalde zijn beste Frans boven om luidkeels mee te zingen met Christine – en van anderen – onder meer Pump Up The Jam van Technotronic en Music Sounds Better With You van Stardust. Na een uurtje regendansen mag het duidelijk zijn: Christine & The Queens staat haar mannetje.

Beach House: slaapwandelende droompop

Doorweekt worstelen we ons een weg naar binnen in de tent van Two. Er lijken evenveel mensen te schuilen van de regen als te wachten op Beach House. Maar wanneer de muziek begint, doet dat er niet meer toe: iedereen wordt getrakteerd op een weergaloos optreden. Beach House brak zes jaar geleden door met Teen Dream, waarop ze bewezen dat dromerige songs niet moeten gelijkstaan aan slaapverwekkende.

Het podium wordt nauwelijks belicht, de beeldschermen tonen een sterrenhemel en Victoria Legrand wordt steevast door rook omhuld: niets mag de roes verstoren. Tot Elegy To The Void, misschien wel het beste nummer van de twee albums dat de band in 2015 uitbracht. Met vette, constant afgeknipte gitaarriffs, zorgvuldig uitgekozen valse noten en dreunende bassen, doet de band de grond daveren. Beach House is in staat om te dromen zonder weg te zweven: hopelijk namen Minor Victories en DIIV zorgvuldig notities.

Beck: onze hoed af

Best Kept Secret, dag 1: hoed af voor Beck
© Wouter Van Vaerenbergh

Met een glimlach van tevredenheid wachten we tot Beck begint. Het is inmiddels vijfentwintig jaar geleden dat de kluchtige single Loser Beck Hansen op de kaart zette, en hij heeft in die tijd niet bepaald stilgezeten. De set leidt daarom tot een hele reeks aha-erlebnissen. Opener Devil’s Haircut, nerdy hiphop met een distinctieve gitaarriff, wordt op gejuich onthaald. In sneltempo volgen Black Tambourine, I Think I’m In Love – wat naadloos overgaat in I Feel Love van Donna Summer -, en Loser.

Via Paper Tiger gaan we van feest-Beck naar knuffel-Beck. In het midden van de set staan de prachtige akoestische nummers Lost Cause en Blue Moon. Er zit misschien wel dertien jaar tussen, maar het is dezelfde pijn die beide songs tekenen: eenzaamheid.

Maar Beck dweept niet te lang met verdriet. Voor we het goed en wel beseffen, zijn de tranen gedroogd en bewegen de benen lustig mee op de grooves van Dreams, Girl, Sexx Laws en E-Pro. Het is een aanloop naar de grote finale waarin hij een eerbetoon brengt aan David Bowie en Prince door China Girl en 1999 in zijn knotsgekke hit Where It’s At te mixen.

Grappig, catchy, cool, opzwepend, rauw, aangrijpend en bovenal eigenzinnig: Beck bewijst op Best Kept Secret een van de meest veelzijdige songwriters van de afgelopen decennia te zijn. Mis hem dus niet op Rock Werchter. Of Editors, Bloc Party, Air, Dinosaur Jr. of Caribou dit vanavond kunnen overklassen, lees je morgen. Tot dan!

Joshua Migneau

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content