Loser? Hel nee: Beck rockte, rollde, funkte, hipte en hopte in The Barn.
What’s the fuss?
Thurston Moore, Devendra Banhart en zelfs Flume worden op Becks Wikipediapagina als ‘associated acts’ genoemd, en bij genres lezen we: rock, americana, alternatieve hiphop en – haha – antifolk. Om maar te zeggen: de Amerikaan Beck Hansen is niet voor één muzikaal gat te vangen. En de fuss dan? Dat hij op Werchter in ál zijn gedaantes kwam.
Toch niet beter de toog opgezocht?
Please no. Het was voor de vijfde keer dat Beck naar Werchter afgezakt was. Stak behalve maatpakken, hoeden, een zonnebril en zijn Scientology-lidkaart nog in ’s mans reiskoffer: een shitload aan hits. Uit Morning Phase, Becks meest recente studioworp uit 2014, hoefde u niks te verwachten. En behalve de als een los in de bloes wiebelende tiet swingende recente single Dreams kregen we ook geen voorbodes van zijn in oktober te verschijnen dertiende studioplaat.
Wél nadrukkelijk aanwezig op de setlist: Hansens chef d’oeuvre Odelay, zopas twintig lentes oud geworden. Het was met de opener uit die plaat dat ook zijn Werchter-concert afgetrapt werd: het alle kanten op stuiterende Devil’s Haircut. Fraai snitje.
Nadien zou het concert nooit nog in elkaar stuiken: Black Tambourine ontlokte danspasjes, Loser en Think I’m in Love – met een snipper I Feel Love van Donna Summer in de outro – zangkoren en Soul of a Man kroppen in kelen. ‘Beat my bones against the wall, staring down an empty hall’, zong Beck. En om het geweer meteen daarna van schouder te veranderen, zei hij: ‘Do you have any room to dance? Iemand die de boogaloo kan?’ Wat volgde was een ziedend Mixed Business, waarin gitarist Jason ‘die kerel die ook Bent Van Looys soloplaten producete’ Falkner en zijn Jellyfish-kompaan Roger Manning zich in het zweet werkten.
‘Er hangt hier een speciaal geurtje’, aldus nog Beck. ‘Makes me want to defy the logic of sexx laws.’ Wat anders dan het jazzy Sexx Laws werd ingezet. ‘Let the handcuffs slip off your wrists, I’ll let you be my chaperon’, klonk het daarin. Grofgebeckt!
Maakten het plaatje helemaal compleet: de rond Where It’s At gebouwde bis met ook fragmentjes uit Good Times van Chic, China Girl van Bowie, Home Computer van Kraftwerk én Party Like It’s 1999 van Prince. En of het een party was.
Materiaal voor uw Snapchatverhaal?
Alles! Beck rockte, rollde, funkte, hipte en hopte. Soy un perdedor? Hel nee: dit was een overwinningstocht waar Thurston Moore, Devendra Banhart en Flume jaloers op zouden zijn.
Bekijk hier de concertbeelden.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier