Bazart in de Lotto Arena: tussen entertainen en beroeren

2.383.996 views voor de clip bij Goud, 26 weken in de Vlaamse Ultratop-10 met debuutplaat Echo. 3 volgepropte AB-shows, 5 MIA’s: de cijfers staan al langer aan Bazarts kant. Dat mondde dit weekend uit in twee uitverkochte Lotto Arena-concerten. Op de eerste avond was er nog maar één vraag die beantwoord diende te worden: was iedereen hier alleen maar om te springen tijdens Goud?

‘Er schuilt een held heel diep in mij’, zong Mathieu Terryn tijdens het meeslepende bisnummer Echo, bijna fluisterend. Maar zo verscholen zat die held niet, als je zag hoe hij en zijn kompanen van Bazart in de Lotto Arena aanbeden werden. Het publiek zong met een onvoorwaardelijke overgave élk woord van Echo mee, en deed dat ook bij Chaos, Lux, Tunnels en – wat had je gedacht – Goud. De zaklampen van de smartphones verschenen dan weer als sterren aan de hemel tijdens de tragere songs. En Terryn moest er niet eens om vrágen.

Al mag je de vaak gemaakte vergelijking tussen de populariteit van Bazart en de Beatlemania wel met een korrel zout nemen. In de Lotto Arena zagen we geen uitzinnig publiek. Het applaus en schrille gejuich beperkte zich tot de momenten tussen de nummers. Het leeuwendeel van het volk op de tribunes bleef, behalve tijdens Goud en Chaos, braafjes op zijn stoel zitten. En ook het beeld van Bazart als posterboys, met gillende bakvissen als hun doorsnee fans, bleek niet helemaal te kloppen. Als je al die dertigplussers zo samen zag, zou je net denken dat de mama en de papa eens de kleine hadden thuisgelaten. Logisch ook: de Nederlandstalige synthpop van Bazart doet het even goed op Radio 1 of Qmusic als op Studio Brussel.

Gemeend maar niet gemeen

Geen anderhalf jaar geleden speelde Bazart nog in de AB Club, een zaaltje met een capaciteit van 280 man. Toch voelde de Lotto Arena niet als een overhaaste stap aan. Terryn wist perfect het midden te houden tussen entertainen en beroeren. Een zwierend beentje hier, een handkusje daar, zonder ook maar één keer de song uit het oog te verliezen. Het hielp natuurlijk dat twee rasmuzikanten hem ruggensteunden: Oliver ‘Warhola’ Symons en Simon ‘Felix Pallas’ Nuytten zorgden voor de prachtige harmonieën en rake ooohs en aaahs.

En dat leverde bijzondere momenten op. Kloon, op plaat een klein liedje dat doet denken aan een ballad van Coldplay, kreeg een witheet instrumentaal einde. De zang in het laatste refrein van Zienderogen werd gedragen door weinig meer dan het geklap van het publiek. De Jeugd van Tegenwoordig-cover van Sterrenstof gaf Terryn de kans om eens, gemeend maar niet gemeen, ‘bitch’ te zingen. En Echo was zo intens dat Terryns coupe nog meer in de war lag dan anders. Bazart speelde ook een nieuw nummer, dat klonk als een slaapliedje met een dromerig gitaarriedeltje en dito falsetzang, tot een plotse versnelling je grondig wakker schudde.

Ze willen altijd veel te veel

Alleen jammer dat de opbouw van de set zo voorspelbaar was. De opener was zoals gewoonlijk Census, en dat blijft een eigenaarde keuze: het is niet alleen hun meest bombastische nummer, er is ook niemand die het écht kent, omdat het niet op plaat vereeuwigd werd. Iedereen wist ook met welke nummers Bazart zou afsluiten: de reguliere set met Echo en de avond met Goud. En natúúrlijk knalden er confettikanonnen tijdens Goud en Chaos. Wat ook niet hielp: de bas en drum overstemden de gitaar en synthesizer, waardoor heel wat subtiliteit verloren ging.

Maar hé, wij willen altijd veel te veel en daar heeft Bazart geen tijd voor. Dat de band met slechts één plaat onder de arm tweewerf de Lotto Arena kan uitverkopen, is al een bravourestuk op zich. Daarbij gaf het publiek Bazart precies wat het wilde: niet alleen springen tijdens Goud, maar ook meekwelen met al die andere aanstekelijke, Nederlandstalige popsongs. ‘Het is het niet waard?’ Toen wij rondom ons keken en al die gelukkige gezichten zagen, konden we alleen maar concluderen: dit is het wél waard.