De gezelligheid van een hoefijzer dat het tot een stuk muurdecoratie heeft geschopt: toch een beetje waar het als Atlantis verzinkende Werchter zich aan kon optrekken.
What’s the fuss?
De wereld heeft Band Of Horses gearchiveerd als beoefenaars van emotionele en verweerde indie-americana, vaagweg tussen Grandaddy en Neil Young in. Zoals met zevengranenbrood zal daar altijd een publiek voor zijn.
Toch niet beter de toog opgezocht?
Hangt er van af hoe nieuwerwets u uw muzikale dieet verkiest. Getuige de kakelverse vijfde plaat Why Are You OK vinden Ben Bridwell en co. hun plaats in die vergeelde map al lang best. Sinds Infinite Arms (2010), waarmee de groep de stap naar major Columbia maakte, heeft Band Of Horses een evenwicht vastgelegd tussen als sintels gloeiende rock en pastoraal opkringelende introspectie. Het muzikale equivalent van een huis, een boom, een tuin.
Wie nog nooit van deze bende uit South Carolina had gehoord, moest mogelijk eerst een vooroordeel opzijzetten. Een conglomeraat van gescheurde jeans, leren laarzen, bulderende gezichtsbeharing, tierende tattoos en van die petten die je bij een baal veevoeder cadeau krijgt: hillbillies, begot!
Maar neen: deze heerschappen straalden in de eerste plaats rustieke goedmoedigheid uit, en die was zeer te blieven. Tussen die bliksemschicht in het zinkgrijze zwerk aan het begin van de set en de opendeurdag in het blauwe uitspansel een uur later stond een korf met deugddoende momenten. Zoals! Het stampende Casual Party. De blije southern rock van Solemn Oath. Hag, van een klapwiekend synthrefrein voorzien. En natuurlijk publieksdotten Is There a Ghost en The Funeral.
Materiaal voor uw Snapchatverhaal?
Weer zat het ‘m in een oogopslag: Ben Bridwell zette The Funeral in, kreten van opwinding klaterden op, en hij riposteerde met kijkers vol gelukzalige schalksheid die zeiden: ‘Jaja, dit is ‘m, onze prijskoe!’ (K.B.)
Bekijk hier de concertbeelden.
