Balthazar @ AB: Een euforische thuiskomst

Uitverkochte concerten in Parijs, Londen, Hamburg en Berlijn, lof van de BBC en Q magazine: het gaat goed met Balthazar, dankuwel. Ook voor hun twee shows in de AB vlogen de kaartjes in een recordtempo de deur uit. Het kwintet is dezer dagen dan ook zowat de populairste liveband van het land.

In Brussel was de wedstrijd al gewonnen nog vóór de ploeg goed en wel op het speelveld stond. Zó geliefd is Balthazar tegenwoordig in Vlaanderen. De sympathieke boys (én girl) next door worden door het publiek op handen gedragen en hun muziek is inmiddels volksmuziek geworden. Letterlijk: muziek die leeft bij de grote massa. De van oorsprong Kortrijkse groep maakt liedjes die -we hebben het zelf gezien- de mensen blij maakt en die (zoals ‘The Boatman’) bedacht lijken om uit volle borst te worden meegebruld, desnoods in staat van openbare dronkenschap. Ook dat hebben we empirisch kunnen vaststellen.

Een beetje vreemd wel, want de songs van Balthazar, en al zeker die uit hun tweede cd ‘Rats’, zijn zeker niet altijd even vrolijk en zitten best vernuftig in elkaar. De één omschrijft ze als ‘pop noir’, de ander als ‘orkestrale indie’ of ‘barokke kamerpop’, maar eigenlijk bevatten ze zoveel botsende invloeden en stijlen dat er geen duidelijk etiket op te plakken valt. We kennen bijgevolg geen enkele andere groep die klinkt zoals Balthazar. En in een tijd waarin bands elkaar schaamteloos kopiëren, mag dat gerust als een compliment worden beschouwd.

Geen gratuite moeilijkdoenerij

Wat het gezelschap zo uniek maakt, is het besef dat een song met drie goede ideeën altijd te verkiezen valt boven één met tien middelmatige. Bovendien beseffen de dame en heren van Balthazar zeer goed dat niet alle muzikanten per se op ieder moment van een song te horen hoeven te zijn en dat je met eenvoud een eind verder komt dan met gratuite moeilijkdoenerij. Ze beheersen dus de kunst van het schrappen, al durven ze ook wel eens uit de band springen. Alleen, zelfs wanneer de bandleden halverwege een nummer aan het fluiten of aan het neuriën slaan, wordt dat door hun fans nog cool gevonden.

Een Brits magazine prees onlangs hun “exemplary songwriting skills” en ook op een Amerikaans showcasefestival als South By Southwest wisten ze te charmeren. Eén en ander geeft aan dat, als Balthazar maar hard genoeg werkt, een wereldwijde doorbraak tot de mogelijkheden behoort. De titel van zijn debuut-cd, ‘Applause’, was dan ook vrij profetisch. In de AB viel ons trouwens op dat veel van Balthazars songs -niet alleen de singles dus- inmiddels tot ware anthems zijn uitgegroeid. Jinte Deprez (zang/gitaar) en Maarten Devoldere (zang/toetsen) mogen dan de spilfiguren zijn die elk om beurten als blikvanger fungeren, Balthazar is vooral een hecht spelend combo, dat het publiek anderhalf uur lang in een euforische staat wist te houden.

Deze week raakte bekend dat drummer Christophe Claeys het binnenkort voor bekeken houdt, maar zijn inzet was er beslist niet minder om. De strakke ritmesectie is overigens één van de geheime wapens van Balthazar. Tijdens de set in de AB set vielen nummers te horen waarin vier van de vijf bandleden percussietuigen hanteerden en tijdens ‘Joker’s Son’ mepte ook bassist Simon Casier op een drum die vooraan op het podium stond opgesteld. Naar, pakweg, ‘I’ll Stay Here’, ‘Will My Lover’ of ‘Morning’te oordelen, speelde Balthazar pure drum & bass, ook al was die dan van een heel andere orde dan wat men in doorsnee undergroundclubs doorgaans onder die term verstaat.

Uitbundige taferelen

Hoogtepunten isoleren is moeiijk, want in wezen was het concert een totaalervaring. Niettemin: ‘The Man Who Owns the Place’, ‘The Oldest of Sisters’ (dat begon als een middeleeuwse ballade, maar even goed gesamplede blazers huisvestte), de stuiterende polkapop van ‘Sinking Ship’, allemaal nummers waarin Devoldere een akoestische gitaar hanteerde, werden door de toeschouwers met open armen ontvangen. Ook de klassieker ‘Fifteen Floors’ -springerig als vanouds- veroorzaakte uitbundige taferelen in de zaal, zeker toen Balthazar er, na een vals einde, dubbel zo hard tegenaan ging. Het was één van de vele memorabele momenten tijdens het concert, net als de manier waarop de groep, na een freaky passage in ‘Morning’, weer feilloos in de groove belandde. Maar ook de knappe, soms exotisch aandoende vioolmotiefjes van Patricia Vanneste in ‘Listen Up’ en ‘Sides’ of de superfunky gitaar van Jinte Deprez in ‘Do Not Claim Them Anymore’ raakten in ons geheugen vastgepind.

Van de drie nieuwe nummers vonden we ‘Leipzig’, de single die het momenteel uitstekend blijkt te doen bij BBC Radio 6 en door de aanwezigen al enthousiast werd meegezongen, het overtuigendst. Uit de zaal weerklonken kreten als “Ik hou van u” en “Will you marry me?”, dus u begrijpt: het was lang geleden dat we concertgangers nog zo eensgezind uit hun dak zagen gaan als bij Balthazar in de AB. De laatste bis, het epische ‘Blood Like Wine’, was zo voorspelbaar als de pest, maar voor het publiek was dit het zoveelste teken om het drankbekertje te heffen en massaal “raise your glass to the nighttime” te zingen.

Bij het verlaten van de zaal zagen we niets dan glunderende gezichten. En we durven er nu al gif op in te nemen dat het ook vanavond weer van dattum zal zijn.

Dirk Steenhaut

DE SETLIST: Lion’s Mouth (Daniel) / Later / The Boatman / I’ll Stay Here / The Man Who Owns the Place / No More / The Oldest of Sisters / Leipzig / Will My Lover / Joker’s Son / Listen Up / Fifteen Floors / Morning / Sinking Ship / Do Not Claim Them Anymore // Sides / Any Suggestion // Blood Like Wine.