Vijftien jaar nadat Arid in de finale van de Rock Rally terechtkwam, zette de groep in een volle AB een punt achter haar carrière. Dat deed ze met een twee uur durend concert waarvoor de onlangs verschenen retrospectieve ‘Singles Collection’ de leidraad vormde.
DA GIG: Arid in AB, Brussel op 23/12.
IN EEN ZIN: Een afscheidsconcert met ups en downs, van een groep die enkele pareltjes aan de Belgische popgeschiedenis heeft toegevoegd maar in haar drang naar mainstreamsucces iets teveel van haar scherpe kantjes opofferde.
HOOGTEPUNTEN: ‘Words’, ‘Believer’, ‘Cold Street lights’, ‘Too Late Tonight’, ‘Little Things of Venom’.
DIEPTEPUNTEN: alle momenten waarop Arid naar Radio 2 lonkte en Jasper Steverlinck zich aan vocale overacting bezondigde.
BESTE QUOTE van Jasper Steverlinck: “Alriiiight!” (tussen de songs) en “Come on!” (gemiddeld vijf keer tijdens iedere song).
Zanger Jasper Steverlinck, die een jaar of zeven geleden het succes van zijn band al ruimschoots overklaste met zijn soloplaat ‘Songs of Innocence’, is van plan het nu internationaal te proberen en ook op het AB-podium stelde zijn persoonlijke ambitie de overige muzikanten in de schaduw. Beetje ironisch toch, want zelfs tijdens het afscheidsconcert van Arid kreeg je meer dan eens het gevoel dat de groepsleden tot louter begeleiders waren gereduceerd. Steverlinck begon de set in zijn eentje aan de piano en kreeg vervolgens het gezelschap van David Du Pré, wiens kristalheldere gitaarspel in ‘Come On’ beurtelings verwees naar dat van The Edge en Daniel Lanois. Bassist Maarten Standaerd vervoegde het duo in ‘Broken Dancer’, maar uiteindelijk zou het nog duren tot ‘Body of You’ en ‘At the Close of Every Day’ voor drummer Steven Van Havere de kans kreeg de songs een rock-‘n-rollinjectie te geven.
Steverlinck had afwijkende versies van de hits beloofd, alleen bleken die aanvankelijk nadrukkelijker naar Radio 2 te lonken dan we wenselijk vonden. Als het klopt dat ‘Seven Odd Years’ geïnpireerd was door Bruce Springsteen, viel dat er helaas niet aan te horen, al moeten we toegeven dat het devote publiek euforisch reageerde op vrijwel iedere noot die werd gespeeld. Arid was de jongste jaren behoorlijk populair in Wallonië en dus deed ‘Jazpère’ Steverlinck er alles aan om de communautaire kerk in het midden te houden: alles wat hij vertelde werd prompt ook in het Frans vertaald, wat op den duur een beetje potsierlijk overkwam.
De zanger etaleerde overigens nog een paar andere tics. Zo zette hij de meeste nummers in met een stoer “Alriiiight!” en riep hij tijdens iedere song minstens vijf keer “come on!” om de toeschouwers op te jutten. In ‘Something Brighter’ zag je hem al stiekem dromen van volle sportpaleizen waar duizenden fans, aanstekers in de aanslag, zijn liedjes geestdriftig meebrulden. Net als Chris Martin is Steverlinck niet vies van het grote gebaar, ook al zat hij met Arid veeleer in het segment van Saybia en Travis dan dat van de groep waarvan we ons de naam niet wensen te herinneren.
Toegegeven, de frontman van Arid heeft een machtige stem die, qua souplesse, soms herinnert aan Jeff Buckley, maar jammer genoeg stond zijn vermogen tot vocale gymnastiek niet altijd ten dienste van de expressie. Op zijn platen slaagde Jasper Steverlinck er nog min of meer in zijn emoties te doseren, maar op het podium ging hij, ter hoogte van de refreinen, doorgaans helemaal voluit waardoor zijn zangstijl vaak mechanisch aandeed en hij in overacting dreigde te vervallen. Dat nam gelukkig niet weg dat er in Brussel een aantal mooie, knap geconstueerde popsongs op het menu stond: ‘Words’, ‘Too Late Tonight’, ‘Little Things of Venom’ en ‘Lost Stories’ werden versierd met inventief gitaarwerk en lieten er geen twijfel over bestaan dat Arid enkele pareltjes aan de Belgische popmuziek heeft toegevoegd. Ook Steverlincks sobere, akoestische uitvoeringen van ‘You Are’, ‘Believer’ en, vooral, ‘Cold Street Lights’ wisten te beklijven.
Arid is er nooit echt in geslaagd in het buitenland door te breken, maar dat er ooit wel pogingen werden ondernomen bleek uit ‘Million Lights’ (“geschreven in de Hollywood Hills”) en het uptempo ‘Everlasting Change’ (“bedacht in het zonnige Ronda”). Uiteindelijk eindigde de groep echter onder de kerktoren, met ‘Hart van goud’, een gedreven gespeelde cover van Will Tura waarvan -gerechtigheid bestaat- de tekst in de AB amper te verstaan viel.
Zoals bekend doet Steverlinck tegenwoordig dienst als zangcoach in het tv-programma The Voice, en tijdens de bissen voerde hij zijn poulains Glenn en Charlotte op in het verkeerdelijk aan Beck toegeschreven en veel te lang uitgesponnen ‘Everybody’s Gotta Learn Sometime’. Ooit van The Korgis gehoord, Jasper? Met ‘Me and My Melody’ en ‘Why Do You Run’ werd alsnog een sierlijke streep onder het hoofdstuk Arid getrokken en werd de band die nooit echt kon kiezen tussen prikkelende rock en met de massa flirtende mainstream ten grave gedragen. Een concert met ups en downs dus, maar mocht u de ‘Singles Collection’ van Arid toevallig onder de kerstboom aantreffen, dan zult u er zich beslist geen buil aan vallen.
Dirk Steenhaut
DE SETLIST: I Don’t Know Where I’m Going / Come On / Broken Dancer / Seven Odd Years / Body of You / At the Close of Every Day / Million Lights / Words / You Are / Believer / ? (even niet goed opgelet) / Something Brighter / Too Late Tonight / Little Things of Venom / Lost Stories (Run Away With You) / Everlasting Change / Hart van goud // Cold Street Lights / Everybody’s Gotta Learn Sometime / The High Life / If You Go // Me and My Melody / Why Do You Run.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier