Arctic Monkeys ging op Rock Werchter voor de anticlimax, en dat was een goed idee

Arctic Monkeys © Wouter Van Vaerenbergh
Michael Ilegems
Michael Ilegems Chef van Knack Focus en KnackFocus.be

Een heupbeweging hier, een blik in de camera daar én een dijk van een setlist volstonden voor Alex Turner om Rock Werchter finaal tegen het canvas te duwen.

‘Monkeys’, blokletterde het paneel dat al de ganse zondag bovenaan de Main Stage van Rock Werchter hing te bengelen. Alsof elke act die voor hen kwam – van Eels over Noel Gallagher tot Nick Cave – eraan herinnerd moest worden: bij hén is het straks te doen, jongens.

Arctic Monkeys is misschien ook wel de grootste headliner die het zieltogende gitaarlandschap anno 2018 rijk is, en dat zag je aan de hoeveelheid volk dat zich voor het hoofdpodium had verzameld. Drie kwartier voor aanvang van het concert was er nérgens nog een doorkomen aan. En allemaal kwamen ze voor één man: Alex Turner, het gezicht van de hedendaagse rock.

Arctic Monkeys
Arctic Monkeys© Wouter Van Vaerenbergh

‘I don’t want to be nice and you know that’, liet Turner-de-dandy meteen verstaan in opener Four Out of Five, een glamrocker à la Bowie zoals er wel meer staan op hun jongste worp Tranquility Base Hotel & Casino. Aan crowd pleasing zou Turner – de veelbesproken baard is eraf, de pedo-zonnebril stond wél nog op zijn neus – inderdaad nauwelijks doen, maar een heupbeweging hier en een blik in de camera daar volstonden om het publiek tegen het canvas te duwen.

En een goeie setlist, dat ook. Met Brianstorm, Don’t Sit Down ‘Cause I’ve Moved Your Chair, Crying Lightning en The View From The Afternoon werden al vroeg enkele prominente prijsbeesten de wei in getorpedeerd. In die laatste song – door Turner aangekondigd als ‘a shot from Whatever People Say I Am, That’s What I’m Not’ – vocht de frontman een robbertje uit op gitaar met Jamie Cook, en merkte je weer wat voor Strokes-aficionados de Monkeys ooit waren.

In de andere oudere nummers – zie: Do Me A Favour, Cornerstone en Knee Socks – schakelde de band niet zelden een tandje lager. De scherpe randjes werden eraf geveild, op maat van Turners gecroon. Soms leek het daarbij alsof ze zichzelf stonden te coveren. ‘Dancing in my underpants, I’m gonna run for government, I’m gonna form a covers band anorl’, gaf Turner toe in One Point Perspective, van alle nieuwe nummers het meest groovende.

‘What a lovely bunch’, zei Turner tijdens een spaarzaam contact met het publiek. Op geen enkel moment liet hij de aandacht van zichzelf wegzuigen – zelfs het afsluitende vuurwerk mocht pas de lucht in nadat de laatste noten al enkele minuten waren doodgebloed. Die laatste noten bestonden uit een opvallend potig Do I Wanna Know?, een heerlijk, alle kanten op stuiterend Pretty Visitors en een I Bet You Look Good On The Dancefloor waarvan tekst én riff door de hele wei werden mee gekweeld.

I’ve got one question for you‘, zei Alex Turner nog, flegmatiek als altijd. Het antwoord luidde R U Mine? en plaatste een moddervet orgelpunt achter Rock Werchter 2018. Of toch niet: er volgde nog een bisronde, waarin newbie Star Treatment en oude bekende 505 op magistrale wijze het gaspedaal weer indrukten. De anticlimax is een onderschat stijlfiguur, moet de immer tegendraadse Alex Turner gedacht hebben. Wij waren het daar, zondagnacht om 1 uur, mee ééns.

SETLIST: Four Out Of Five / Brianstorm / Don’t Sit Down ‘Cause I’ve Moved Your Chair / Crying Lightning / The View From The Afternoon / Teddy Picker / She Looks Like Fun / Tranquility Base Hotel & Casino / Do Me A Favour / Cornerstone / Why’d You Only Call Me When You’re High? / Knee Socks / One Point Perspective / Do I Wanna Know? / Pretty Visitors / I Bet You Look Good On The Dancefloor / R U Mine? // Start Treatment / Arabella / 505

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content