Haast onmerkbaar sluipt de Brits-Italiaanse Anna Calvi het kleine podium van de Ancienne Belgique in Brussel op. Terwijl het publiek amper lijkt te ademen, doorbreekt de gitaar de stilte om een avond van onheilspellende liefde in te luiden.
Anna Calvi mocht enkele jaren geleden al voor de briljante Nick Cave openen in de Brusselse muziektempel. Een jaar later slaagde ze erin de grote zaal op haar eentje uit te verkopen en zag ze haar naam op de prestigieuze BBC Sound of 2011-lijst prijken. In deze lente van 2014 neemt ze het podium van de AB weer over met haar in oktober verschenen tweede album ‘One breath’. Blijkt dat Calvi inderdaad het publiek met slechts één adem omver kan blazen.
Bipolaire stoornis Als een stille ruiter kwam de jonge vrouw geruisloos het podium opgewandeld. Met ‘Suzanne & I’ zette ze meteen de toon voor de rest van de avond: een aaneenschakeling van sfeerliedjes met een dramatische ondertoon die het publiek voortdurend in spanning hield. Of hoe het frêle stemmetje dat af en toe een voorzichtige ’thank you very much’ over haar lippen laat strompelen, onverwachts in een explosieve uiting van diep begraven emotie kan veranderen. Ook ‘Eliza’ bouwde voort op die anticipatie.
Met ‘Sing to me’ trok de artieste u als een sirene op zee het dromerige beeld van wolken in, dat achter haar gedrapeerd was. De ware kunst van hypnose met stem en gitaar werd rijkelijk beloond met een eerste daverend applaus. Een klein onschuldig lachje nam dat in ontvangst.
Met het emotionele ‘Cry’ kwam de set wat los. Het gitaarspel galmde door de zaal en deed de haren op onze armen trillen, Calvi’s frêle meisjesstem sloeg over naar die van een sterke vrouw en terug, begeleid door flitsende lichten, of: een muzikale bipolaire stoornis.
Italiaanse horror
‘Surrender’, een cover van Elvis Presley was een zwoele toevoeging aan de anders vooral spookachtige set. Toch kon Calvi hier niet echt overtuigen. Dat deed ze dan weer wel met ‘Rider to the sea’ waarbij u aan de snaren van de snerende gitaar in de eenzaamheid van een Amerikaanse western getrokken werd. Het daarop volgende weinig romantisch klinkende ‘First we kiss’ smolt dramatiek en chaos samen tot de Italiaanse horror van de muziekwereld.
Anna Calvi trok zich met haar gitaar bij ‘I’ll be your man’ en ‘Love of my life’ terug in de schaduwen en zette de onheilspellende toon die al een hele avond werd aangehouden, door. Het dromerige, iets vrolijkere ‘Piece by piece’ zorgde voor een omwenteling. In ‘Suddenly’ heerste nog steeds de melancholie, maar het frivole ‘Carry me over’ bracht het publiek tot een eindeloze extase.
De rust keerde weer bij het inzetten van ‘Bleed into me’: het fluisterluik van de set was aangebroken. Daar paste Bruce Springsteens ‘Fire’ , waarbij Calvi het podium stoer alleen trotseerde, zeker in. ‘Desire’ zorgde eindelijk voor een rimpeling in de stille zee van mensen. Het publiek leek wakker geschud en het enthousiasme was moeilijk te verhullen. Met ‘Love won’t be leaving’, een duivels gefluister gemixt met Mexicaanse vibes, de immer aanwezige dramatiek en gillende gitaren, nam Calvi afscheid.
Emoties bespelen
Drie bisnummers hielden het publiek nog even zoet. Het was jammer dat de set pas naar het einde toe leek op te leven. Het was dan ook soms moeilijk te zeggen of het publiek nu gewoon aan het genieten was van de bovenaardse tonen of eigenlijk bijna in slaap viel. Maar die ene aanmoedigende schreeuw die iemand onverwachts ontsnapte en dat vele klappen van de handen na het stille aanschouwen van bijna-perfectie, bevestigde dat het publiek vooral klaarwakker was.
Op een vreemde manier slaagt Anna Calvi er met haar nogal statische performance toch in boeiend te blijven. Ze heeft geen small talk tussen de nummers door of een wervelende show nodig om te overtuigen. Met niet meer dan een gitaar kan Calvi alle mogelijke emoties bespelen. (WD)
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier