Angus Stone @ AB: Teveel dode momenten

Het Australische folkrockduo Angus & Julia Stone is in onze streken al enkele jaren behoorlijk populair. En ook nu broer en zus tijdelijk elk hun eigen weg gaan, laat het publiek hen niet in de steek. Angus, momenteel op tournee met zijn eigen band, werd alvast opgewacht in een uitverkochte AB.

DA GIG: Angus Stone in AB, Brussel op 11/2.

IN EEN ZIN: Een ietwat saai, braaf voorkabbelend concert, dat pas boeiend werd op de schaarse momenten dat Stone & band er echt de beuk in zetten.

HOOGTEPUNTEN: ‘Broken Brights’, ‘It Was Blue’, End of the World’, ‘Smoking Gun’, ‘Big Jet Plane’.

DIEPTEPUNTEN: ‘Jewels and Gold’, ‘The Wolf and the Butler’…

BESTE QUOTE, als aankondiging van ‘Big Jet Plane’: “Er is een jongedame in de zaal tot wie ik me erg aangetrokken voel, en die me heeft gevraagd dit nummer te spelen.” Lulkoek natuurlijk, Stone eindigt er ieder optreden mee.

Julia Stone bracht vorig jaar ‘By the Horns’, al haar tweede soloplaat uit en dus kon broer Angus niet achterblijven. Enkele weken later verraste de 26-jarige singer-songwriter uit Sydney met ‘Broken Brights’, een even gevarieerd als organisch werkstuk dat tot op zekere hoogte aanleunt bij de Amerikaanse westcoastsound uit de jaren zestig en zeventig. Angus Stones stem houdt het midden tussen die van Bob Dylan, Tom Petty en John Mellencamp, terwijl zijn warme, rustieke muziek naadloos aansluit bij de ‘old school’ van Laurel Canyon.

In de AB stelden we vast dat Stone, een man voor wie het hippiedom duidelijk nog geen verleden tijd is, de hormonenhuishouding van het vrouwelijke deel van het publiek serieus in de war vermocht te schoppen. “I luuuuv you, Angus”, klonk het uit alle hoeken van de zaal. Ook toen de man, naar aanleiding van een song als ‘Hard To Let Go’, een beetje verlegen over zijn eigen stuntelige liefdesavonturen vertelde, waren de vertederde kreetjes niet van de lucht.

Wierook

Angus Stone liet zich op het podium begeleiden door een vijfkoppige band waarvan de leden, met uitzondering van de celliste, bijna allemaal voorzien waren van een hoofddeksel en een baard. Ongeveer de helft van de set werd ingenomen door ‘Broken Brights’, maar Stone putte ook uit ‘A Book Like This’ en ‘Down the Way’, de twee cd’s die hij maakte met zijn oudere zus, en ‘Smoking Gun’, zijn eerste soloplaat die hij in 2009 uitbracht onder het pseudoniem Lady of the Sunshine.

Er werd geopend met het fraaie titelnummer uit de jongste plaat, broze indiefolk zoals Elliott Smith die vroeger placht te maken. Vervolgens werden twee mandolines en een zachtmoedig orgeltje in stelling gebracht en mondde het in country gedrenkte ‘River Love’ uit in een zwierige jig. De samenzang in het akoestische ‘Clouds Above’ riep herinneringen op aan die van CS&N en ook het elegische ‘Bella’, over een te vroeg gestorven jeugdvriendin van de zanger, wist een gevoelige snaar te raken. Maar naarmate de set vorderde, sloeg bij ondergetekende meer dan eens de verveling toe.

Te vaak grossierden Angus Stone en zijn gezellen immers in brave, ongevaarlijk voortkabbelende softrock. Het folky ‘The Wolf and the Butler’ was een ode aan Stones dode hond en ging vergezeld van een verhaaltje over de waarde van de vriendschap tussen mens en dier, maar de invulling was saai en gezichtsloos. Daar kon zelfs geen mondharmonica aan verhelpen. Ook het naar Jack Johnson neigende ‘Be What You Be’ (met halverwege een nietszeggende drumsolo) en de jam op ‘Jewels and Gold’ klonken ons tamelijk vrijblijvend en banaal in de oren. Er werden op het podium, godbetert, zelfs wierookstokjes aangestoken. Het publiek lustte er blijkbaar wel pap van, maar wat ons betreft neigde Angus Wilson iets teveel naar Graham Nash en te weinig naar Neil Young om ons de hele set bij de les te kunnen houden. Pas in de tweede helft van van ‘Yellow Brick Road’ schoot de band wakker en wist hij, middels een epische gitaarsolo, alsnog een deel van de meubelen te redden.

Gejat van The Stooges Het was nochtans veelbelovend begonnen, zeker toen vooraan in de set het stevige ‘It Was Blue’ werd losgelaten. Het nummer was weliswaar gebouwd op een gejatte riff van The Stooges (‘I Wanna Be Your Dog’), maar dank zij de schurende cello slaagde de groep er tenminste in een prikkelend Velvetsgeluid te produceren. Waarom Stone enkele van de beste songs uit zijn jongste plaat (‘Bird on the Buffalo’, ‘Only A Woman’, ‘Monsters’) in Brussel ongemoeid liet, blijft ons echter een raadsel. Het duurde dus tot het laatste kwartier voor er op het podium nog eens iets boeiends gebeurde.

Het pyschedelische, bij The Doors aanleunende ‘End of the World’, gaf een idee van hoe goed het concert had kunnen zijn, mocht de zanger iets avontuurlijker keuzes hebben gemaakt. Ook de bissen waren top: ‘Smoking Gun’ diende zich aan als donkere, potige seventiesrock en op de onvermijdelijke afsluiter, het destijds met Julia opgenomen ‘Big Jet Plane’, viel evenmin iets af te dingen. Maar al bij al noteerden we toch teveel dode momenten om van een geslaagd concert te kunnen spreken. Angus Stone is een getalenteerde artiest, zoveel is zeker. Alleen jammer dat hij zelf nog niet in de gaten heeft waar zijn grootste kwaliteiten liggen. Want waarom zou je John Denver willen worden als je Bruce Springsteen kunt zijn?

Dirk Steenhaut

DE SETLIST: Broken Brights / River Love / It Was Blue / Clouds Above / The Wolf and the Butler / Bella / Yellow Brick Road / Jewels and Gold / Be What You Be / Hard To Let Go / End of the World // Smoking Gun / Big Jet Plane.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content