‘Beach House bezorgde ons enkel koude rillingen. Of wat had je verwacht van de beste popgroep van het moment?’ Verslag van de tweede dag van het alternatieve festival All Tomorrow’s Parties in het Engelse badstadje Minehead.
Animal Collective cureert dit jaar All Tomorrow’s Parties, de hoogmis van de alternatieve muziek. Een weekend lang kreeg het Engelse badstadje Minehead een zondvloed van experimentele geluiden over zich heen.
Ariel Pink’s Haunted Graffiti zetten een avond vol hoogtepunten in. De Amerikaanse rockgroep oversteeg vorig jaar hun cultstatus met de plaat ‘Before Today’. Zaterdagavond lieten ze zien hoe tijdloos hun songs live klonken. ‘Bright Lit Blue Skies’ schuurde als de wispelturige punk van Elvis Costello terwijl het softe ‘Round And Round’ en het futuristische ‘Fright Night (Nevermore)’ dan weer herinnerden aan de gloriejaren van David Bowie. Ariel Pink’s Haunted Graffiti hebben de sound en de klasse om zelfs grote stadions in te pakken. Hier kan Kings Of Leon eens een puntje aan zuigen.
De wazige nummers van Spectrum overvielen ons, ook al zat er niet veel variatie in. Enkel de gitaarpartijen van Peter Kember, de man achter de psychedelische brigade Spaceman 3, hielden ons in een roes. Na een half uur onderdompelen in de Amerikanen hun set, lag een derde van het publiek uitgeteld op de vloer. De drug had duidelijk zijn effect.
Beach House bezorgde ons enkel koude rillingen. Na achttien maanden toeren met het weergaloze ‘Teen Dream’ is de kracht van hun muziek nog altijd niet uitgewerkt. Telkens als zangeres Victoria Legrand zachtjes hijgde door de microfoon vergaten drieduizend toeschouwers te ademen. Wat een stem. Wat een vrouw. Zelfs Paus Benedictus krijgt zo’n menigte niet meer muisstil. De intimiteit van ’10 Mile Stereo’ of ‘Silver Soul’ overdonderde ons. Beach House speelde het ene hoogtepunten na het andere, ieder nummer overtrof het vorige. Of wat had je verwacht van de beste popgroep van het moment?
Blik op de schoenen en zwieren met de lange manen, dat waren Kurt Vile And The Violaters. Tussen alle kortgeknipte hipsters vormden de Amerikanen een uitzondering. Songsmid Vile klinkt ook anders. Op plaat hoor je duidelijk zijn eigenzinnige stijl, ergens tussen Neil Young en Eels. Maar live werd de bard soms te veel overstemd door zijn Violaters. Zeker in het begin raakte de bedeesde Vile niet boven de drums. Pareltjes als ‘Jesus Fever’ en ‘Society Is My Friend’ verloren zo veel aan schoonheid. In een intieme setting blaast dit kwartet iedereen omver, dit bewezen ze met het magische ‘Ghost Town’ en ‘Peeping Tomboy’ -maar in een grote zaal komt de genialiteit van Kurt Vile nog niet helemaal uit de verf.
Animal Collective lieten we nog even links liggen ten gunste van Omar S. Twee uur lang zoog de Amerikaanse DJ ons mee naar het begin van de jaren negentig en dansten we als robots op de vroege house en rave beats.
