Alice Cooper @ AB

© Federica Agamennoni

Zijn invloed op theatrale metalbands als Gwar, Marilyn Manson en White Zombie valt nauwelijks te overschatten. Maar met een onderhoudende ‘greatest hits’-show kwam Alice Cooper in de AB nog eens bewijzen waarom hij zelf, op zijn 63ste, nog altijd de onbetwiste keizer van de shock rock is.

DA GIG: Alice Cooper in AB, Brusel op 2/11.

IN EEN ZIN: Met zijn ‘old school props’, zwarte make-up, boa constrictor, guillotine en andere theatrale hoogstandjes en, vooral, een reeks onsterfelijke hits, bracht Alice Cooper een voorspelbare maar hoogst amusante show, die feestelijk werd besloten met slingers en confetti.

HOOGTEPUNTEN: ‘Halo of Flies’, ‘I’m Eighteen’, ‘Billion Dollar Babies’, ‘No More Mr Nice Guy’…

DIEPTEPUNTEN: Soms moesten de visuele hoogstandjes de aandacht afleiden van het feit dat ‘Feed My Frankenstein’, ‘Clones (We’re All’) en ‘Wicked Young Man’ eigenlijk ontstellend banale nummers zijn.

BESTE QUOTE: “I’m a troubled man for troubled times.” (uit ‘Elected’).

Alice Cooper werd ooit met glamrock geassocieerd, maar eigenlijk leunde zijn door garagerock en psychedelia bestoven muziek veel nauwer aan bij het nihilisme van Iggy Pop & The Stooges. De groep begon haar carrière op het Straight-label van Frank Zappa en zou in de vroege seventies berucht worden om haar even macabere als bizarre stage-act die overal ter wereld door welmenende burgers werd geboycot. Vanaf 1975 rooide voorman Vincent Furnier het in zijn eentje en onlangs maakte hij, met zijn 26ste langspeler ‘Welcome 2 My Nightmare’, zelfs een vervolg op zijn eerste soloplaat. Daarop werd hij niet alleen herenigd met producer Bob Ezrin, met wie hij zijn beste werk afleverde, maar ook met de leden van zijn oorspronkelijke band. Opmerkelijk dus dat, ondanks de positieve reacties van pers en publiek, slechts één nummer uit die cd in Brussel de setlist had gehaald. Coop koos wél voor een gulle portie klassiekers uit zijn veertig jaar omspannende repertoire, waar de tijd, zo te horen, nooit vat op had gekregen.

Wie spektakel verwachtte, kwam uitgebreid aan zijn trekken, ook al vielen er na al die jaren geen echte verrassingen meer te noteren. Het concert begon bovenop een uitkijktoren, waar Alice Cooper zich, als een ware Spiderman met vuurspuwende poten, over ‘The Black Widow’ ontfermde. Zodra ‘Brutal Planet’ werd ingezet, viel op dat de zanger zich had omringd met een uitstekende band waarin, naast een stevige ritmesectie, niet minder dan drie gitaristen figureerden. Onder hen: Steve Hunter, de man die ooit legendarisch werd dank zij zijn snaarverrichtingen op ‘Rock’n’Roll Animal’ van Lou Reed. Nog geen tien minuten na het startschot van het concert werd al een trits onsterfelijke seventieshits afgevuurd: de adolescentenhymne ‘I’m Eighteen’, de gedreven rock-‘n-roll van ‘Under My Wheels’, de onweerstaanbare popwerpop van ‘Billion Dolllar Babies’ (voor Alice Cooper het startsein om kwistig met nagemaakte dollarbiljetten in het rond te strooien) en ‘Muscle of Love’, het supercatchy ‘No More Mr Nice Guy’. Met het epische ‘Halo of Flies’, waarin drummer Glen Sobel volop zijn kunsten mocht tonen, bereikte de set een absoluut hoogtepunt. Nooit begrepen waarom dit nummer in de Tijdloze Honderd niet tussen ‘Child in Time’ en ‘Stairway to Heaven’ prijkt, want dat is plek waar het absoluut thuishoort.

De vele ‘old school props’, de zwarte make-up, de visuele hoogstandjes: ze zaten allemaal in de show en bleken nog altijd prima te werken. Halverwege ‘Is It My Body’ sloeg Coop een levende boa constrictor als een sjaal om zijn nek en bij ‘Only Women Bleed’ danste de zanger een tango met een levensgrote damespop die hij vervolgens, op de tonen van het agressieve ‘Cold Ethyl’, alle hoeken van het podium liet zien. Tijdens ‘Feed My Frankenstein’ verscheen een reusachtige zombiefiguur ten tonele en zodra de groep ‘Wicked Young Man’ inzette, werd Alice Cooper naar de guillotine gesleept, waarna een beul triomfantelijk met zijn afgehakte hoofd paradeerde. Enkele minuten later bleek de artiest al te zijn gereïncarneerd en deed hij de zaal ontploffen met ‘School’s Out’, waar voor de gelegenheid een stukje ‘Another Brick in the Wall’ van Pink Floyd in verweven zat. Net als ‘Hey Stoopid’ en ‘Poison’ werd dit nummer door het publiek uit volle borst meegebruld. Tussendoor kreeg de blonde Australische gitariste Orianthi Panagaris, ooit actief bij Michael Jackson, met een flitsende solo de gelegenheid te bewijzen dat ze niet enkel om haar looks tot eerste vrouw in de band was verkozen.

Voor wie het nog niet in de gaten had: bij Alice Cooper rijmt horror op humor. Wat in de seventies door de goegemeente nog als schokkend werd ervaren, is vandaag gewoon gezapig entertainment voor het hele gezin. Zoals Dylan ooit zei: the times they are A-changin’. Met ‘Elected’, de enige bis, dong Alice Cooper naar de gunsten van de kiezer door met een Belgische vlag te zwaaien en zich in een T-shirt van Vincent Kompany te hullen. Het was, na al die jaren, allemaal een beetje voorspelbaar, maar niettemin: good fun. En nog altijd amusanter dan het megalomane circus waar Mick Jagger & Co het de jongste decennia van moeten hebben.

Dirk Steenhaut

DE SETLIST: The Black Widow / Brutal Planet / I’m Eighteen / Under My Wheels / Billion Dollar Babies / No More Mr Nice Guy / Hey Stoopid / Is it My Body / Halo of Flies / I’ll Bite Your Face Off / Muscle of Love / Only Women Bleed / Cold Ethyl / Feed My Frankenstein / Clones (We’re All) / Poison / Wicked Young Man / I Love the Dead / School’s Out // Elected.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content