Dank zij de hit ‘Hold On’ liep het dermate storm voor de eerste Belgische show van Alabama Shakes, dat je zonder onverdrijven kon spreken van ’the hottest ticket in town’. Wie het geluk had de garagesoul van de groep lijfelijk te mogen ondergaan, zal het dan ook niet licht vergeten.
DA GIG: Alabama Shakes in ABClub, Brussel op 30/4.
IN EEN ZIN: Hun mengeling van soul, blues, rock en gospel was niets nieuws onder de zon, maar Alabama Shakes speelden hun songs met zoveel geloofwaardigheid, vakmanschap en overtuigingskracht, dat er echt geen speld tussen te krijgen viel.
HOOGTEPUNTEN: ‘Hold On’, ‘Be Mine’, ‘You Ain’t Alone’…
DIEPTEPUNTEN: Geen.
BESTE QUOTE van Brittany Howard (ter aankondiging van ‘Boys & Girls’): “Als klein meisje was ik bevriend met een jongen die als een broer voor me was. Maar op een bepaald moment vond mijn omgeving dat we te stilaan te oud werden om zo intiem met elkaar om te gaan. Flauwekul natuurlijk, al is het gevolg wél dat ik hem nu niet meer zie. En dat is verdomd zonde.”
Dat pure, ongekunstelde Amerikaanse rootsmuziek dezer dagen weer aanslaat bij een breed publiek, is een bemoedigende vaststelling. Na het succes van The White Stripes, Amy Winehouse, The Black Keys en, in iets mindere mate, Sharon Jones & The Dap-Kings, zijn nu ook Alabama Shakes in een mum van tijd tot een hype uitgegroeid. Een spectaculaire debuut-cd (‘Boys & Girls’) en enkele bevlogen concerten bleken al te volstaan om hen tot dé sensatie van 2012 te bombarderen. Celebrity’s als Robert Plant, Adele, David Byrne en Bon Iver verdringen elkaar met superlatieven, maar de prille twintigers uit Athens, Alabama, die al een single mochten uitbrengen op Jack Whites Third Man-label, blijven er nuchter bij. Alabama Shakes, een jonge band met een oude ziel, heeft geen boodschap aan glamour of drukdoenerij. Zijn muziek is rauw en eerlijk, wortelt in de traditie van het Diepe Zuiden en kwam in een even uitpuilende als zweterige ABClub bijgevolg prima uit de verf.
De grote troef van de Shakes is uiteraard zangeres-gitariste Brittany ‘I like singing big songs in small places’ Howard, een dame met een imposante scheur van een stem, die pas enkele maanden geleden haar baantje bij de posterijen opgaf om zich, samen met enkele vrienden, voltijds op een muzikale carrière te storten. La Howard is, zoveel bleek al uit de eerste noten van ‘Making Me Itch’, het type dat ze in de VS een ‘belter’ noemen. Een recensent merkte onlangs op dat ze “huilt en schreeuwt alsof ze net de uitlaapklep vond waar ze al haar hele leven naar had gezocht” en is, in vocaal opzicht, uit hetzelfde hout gesneden als Etta James, Aretha Franklin, Beth Ditto of de jonge Tina Turner. Wanneer je haar op het AB-podium te keer zag gaan, kostte het je geen enkele moeite haar te geloven. Brittany Howard is geen eendimensionaal marketingproduct: ze is echt, zingt met passie en overgave over haar drang aan de saaiheid van het kleinstadsleven te ontsnappen en spiegelt zich meer aan Bon Scott dan aan Janis Joplin. Niettemin viel in Brussel haar goed ontwikkelde gevoel voor timing en nuance op. Nu eens klonk ze verstild en ingehouden, dan weer haalde ze uit met de kracht van een wervelstorm.
Wat opviel was het zelfvertrouwen en het ogenschijnlijke gemak waarmee Alabama Shakes op het AB-podium hun synthese van sixties soul, r&b, Southern rock, blues en gospel uit de luidsprekers deden spatten. In ‘Hang Loose’, het al als derde song vrijgegeven ‘Hold On’, het vingerknippende ‘Goin’ to the Party’ en wiegende nummers als ‘Always Alright’ en ‘I Found You’ hoorde je zowel verwijzingen naar de sound van Stax en Muscle Shoals (zie Otis Redding en Wilson Pickett) als naar de swampy groove van CCR. Gitarist Heath Fogg had duidelijk goed naar Steve Cropper geluisterd, terwijl het hitsige orgeltje van Ben Tanner regelmatig aan Booker T Jones refereerde. Het resultaat was een organische, tijdloze sound met de energie van Lynyrd Skynyrd of Led Zeppelin.
Brittany Howard manifesteerde zich niet alleen als een imposante zangeres, die vooral in soulballads als ‘Boys & Girls’ en ‘You Ain’t Alone’, verschroeiend uit de hoek kwam, ze was ook als een voortreffelijke gitariste. En wanneer ze haar instrument even opzijschoof, zoals tijdens het verschroeiende ‘Be Mine’, vertolkte ze de songs met haar hele lijf. Dat het debuut van Alabama Shakes geen toevalstreffer is, bleek overvloedig uit de zes nieuwe songs die in de AB op de setlist prijkten. Die hielden het midden tussen een stevige portie funk (‘Hurricane Strut’), een aanstekelijke shuffle (‘Mama’), gespierde folk (‘Worrying Blues’) en ouderwetse rock-‘n-roll naar het recept van Chuck Berry (‘Heavy Chevy’).
Nieuw was het allemaal niet. Alabama Shakes spelen muziek die je al honderden keren eerder hebt gehoord, maar dat doen ze met zoveel geloofwaardigheid, vakmanschap en overtuigingskracht dat je er bitter weinig tegen in kunt brengen. En hun songs zijn sowieso top. Voor wie ooit nog The White Stripes in de ABClub aan het werk heeft gezien: zo’n concert was het. Een avond vol magie en belofte. Het zal er dus stuiven, daar in Werchter.
Dirk Steenhaut
DE SETLIST: Making Me Itch / Hang Loose / Hold On / Goin’ to the Party / Always Alright / I Found You / Rise to the Sun / Boys & Girls / Be Mine / I Ain’t the Same / You Ain’t Alone // Mama / Hurricane Strut / Worrying Blues / Heavy Chevy / Heat Lightning.
Alabama Shakes zijn op zaterdag 30 juni te zien tijdens Rock Werchter.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier