Voor wie er nog aan mocht twijfelen: Adele heeft soul. En niet zo’n klein beetje. In een lang van tevoren uitverkocht Koninklijk Circus wist de volslanke zangeres uit Tottenham er vriend en vijand van te overtuigen dat haar jongste cd ’21’ niet geheel toevallig de mondiale hitlijsten domineert.
DA GIG: Adele in Koninklijk Circus, Brussel op 5/4.
IN EEN ZIN: Adele zong met zoveel bezieling en vanzelfsprekendheid, dat je meteen -en dat is een compliment- aan grote popdiva’s als Dusty Springfield en Dionne Warwick moest denken
HOOGTEPUNTEN: ‘Turning Tables’, ‘If It Hadn’t Been For Love’, ‘Rumour Has It’, ‘Someone Like You’, ‘Rolling in the Deep’.
DIEPTEPUNTEN: ‘Don’t You Remember’ werd nog iets te theatraal gebracht en ‘Chasing Pavements’ neigde iets te nadrukkelijk naar het Eurovisiesongfestival. Maar dat waren slechts schoonheidsfoutjes in een verder uitstekende set.
BESTE QUOTE: Adele was praatziek, droeg het hart op de tong en praatte met haar publiek alsof ze het al jaren kende. Ze raakte door het dolle heen toen ze in de zaal een sjerp van de Tottenham Hot Spurs (haar favoriete voetbalploeg) meende op te merken, onderhield de toeschouwers over haar dashond, Louis Armstrong en droeg zelfs een liedje aan hem op, met de boodschap “mummy loves you”.
De jongste maanden mocht Adele Adkins schouderklopjes onvangen van de Britse premier Gordon Brown en ex-Led Zep-coryfee Robert Plant, maar toen een scribent van Q haar onlangs vroeg hoe ze zichzelf zag, antwoordde ze prompt: “As a clueless girl who is going places.” Die zelfrelativering tekent haar ten voeten uit. Adele is grappig en spontaan, sympathiek en bescheiden. Een eenvoudige Engelse volksmeid die het tot haar stomme verbazing tot popster heeft geschopt, maar net zoals thuis gewoon thee sipt op het podium.
Toch kun je er niet omheen dat er met Adele iets bijzonders aan de hand is. Ze was amper afgestudeerd aan de BRIT school, een soort popacademie waar ook Amy Winehouse, Kate Nash en The Kooks hun talent ontwikkelden, toen ze al een platencontract onder de neus kreeg geschoven. Haar debuut ’19’ (naar de leeftijd die ze had toen ze het opnam) vond meer dan twee miljoen kopers en leverde haar een reeks prestigieuze prijzen op. Blue-eyed soulsongs als ‘Chasing Pavements’ gleden weliswaar nog af richting variété, maar na haar cover van ‘Many Shades of Black’, die het origineel van The Raconteurs moeiteloos overklaste, gingen ook wij de oren spitsen. Met opvolger ’21’ maakte Adele eind februari de grote sprong voorwaarts. Op die cd werkte ze onder meer met Rick Rubin, die voor een even tijdloze als organische sound tekende. De plaat, de neerslag van alweer een relationele breuk, bulkt van woede, bitterheid en tristesse, maar getuigt vooral van een ongeremde passie voor gospel en blues en laat een zangeres horen die de kleine nuances van het gevoelsspectrum nu veel beter beheerst.
Adele begon haar concert in haar eentje, enkel begeleid door een pianist, met ‘Hometown Glory’ en werd vervolgens vervoegd door een degelijke, zij het wat karakterloze band en twee zwarte zangeressen. Dat leidde in ‘I’ll Be Waiting’ tot wiegende r&b naar sixtiesmodel die ons voor het eerst, maar zeker niet voor het laatst, deed denken aan grote popdiva’s als Dusty Springfield en Dionne Warwick. Gezeten op een kruk, alsof ze zich in een intieme jazzclub bevond, smeedde Adele meteen een nauwe band met haar publiek en zong ze met zoveel gemak en vanzelfsprekendheid dat je er onvermijdelijk van onder de indruk raakte. Zeker wanneer de begeleiding sober en behoedzaam werd gehouden, zoals in ‘Take It All’, het pakkende ‘Turning Tables’ of de meeslepende soulballad ‘One and Only’.
Maar ook als het tempo werd opgedreven en de groep de remmen loste, viel er veel moois te beleven. ‘Set Fire To The Rain’ klonk pittig en catchy, het sarcastische, in Southern soul gedrenkte ‘Rumour Has It’ steunde op een aanstekelijke groove en in ‘If It Hadn’t Been For Love’, geleend van de Amerikaanse bluegrassband The SteelDrivers, werd zelfs een banjo opgediept. Met haar bossanovabewerking van ‘Love Song’ (The Cure) en het ingetogen ‘Make You Feel My Love’ (Dylan) bewees Adele al evenzeer dat ze een echte rasvertolkster is.
‘Someone Like You’, de eerste bis, was het ultieme kippenvelmoment. De zangeres bracht de eerste helft van de song in haar eentje op akoestische gitaar, waarna de pianist het haast ongemerkt van haar overnam. ‘Rolling in the Deep’, het soort song dat in het repertoire van The Staple Singers niet zou hebben misstaan, zorgde voor de finale ontlading. Adele werd door enkele fans met briefjes en knuffelberen overstelpt en beloofde enkele toeschouwers zelfs een backstageinvitatie. Op haar 22ste is la Adkins al zoveel meer dan een oppervlakkig hitparadezangeresje: in Brussel zagen we een autentieke artieste aan het werk die ons in de toekomst gegarandeerd nog zal verbazen. Move over, miss Winehouse.
Dirk Steenhaut
DE SETLIST: Hometown Glory / I’ll Be Waiting / Don’t You Remember / Turning Tables / Set Fire To The Rain / If It Hadn’t Been For Love / My Same / Take It All / Rumour Has It / Right As Rain / One And Only / Love Song / Chasing Pavements / Make You Feel My Love // Someone Like You / Rolling In The Deep
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier