Artiesten die ‘unplugged’ spelen, sober, uitgepuurd en zonder tierlantijntjes: het is een formule die nog altijd tot de verbeelding spreekt. In de AB stond ze alvast garant voor een prachtige avond, die in stijl werd afgerond met een zeldzaam solo-optreden van Stef Kamil Carlens.
Vier concertseizoenen geleden begon de Brusselse AB met haar akoestische backstage-sessies. Artiesten die in de rocktempel kind aan huis waren, mochten, voor het oog voor de camera, een liedje spelen dat vervolgens op de website werd geplaatst en via AB-TV door de hele wereld kon worden bekeken. Intussen hebben al zo’n 250 gegadigden zich van hun meest kwetsbare kant laten zien en is ook in technisch opzicht het één en ander geëvolueerd. De eerste sessies werden nog ingeblikt met één vaste camera, maar tegenwoordig wordt een heuse videoploeg in stelling gebracht en wordt het resultaat gemonteerd tot een professioneel ogend clipje.
Inmiddels groeide het idee de AB-sessions ook naar het podium over te hevelen en dat gebeurde nu in de vorm van een avondvullend mini-festival voor een zittend publiek in de grote zaal. Voor de eerste aflevering van wat hopelijk een heuse concertreeks zal worden, waren enkel artiesten van eigen bodem uitgenodigd. Het decor, compleet met sofa en schemerlamp, oogde een beetje zoals een huiskamer en zorgde voor een intimistische sfeer die de luisterbereidheid van de toeschouwers ten goede kwam en de muzikanten de gelegenheid gaf hun liedjes in optimale omstandigheden te presenteren. Enkele jonge talenten werden geïntroduceerd met een korte set, terwijl Stef Kamil Carlens er, als gevestigde waarde, garant voor stond dat de zaal volliep. An Pierlé, ter elfder ure als ‘special guest’ toegevoegd, bracht enkele songs van haar dra te verschijnen nieuwe plaat en gaf het evenement dus een extra exclusieve aura.
Broos
De spits werd afgebeten door de Gentse Imaginary Family. Zangeres Joanna Isselé was vorige week nog solo in de Beursschouwburg te zien, maar dit keer liet ze zich begeleiden door de twee muzikanten met wie ze enkele maanden geleden ook haar ep ‘Hidden’ opnam. Een goed idee, want de gitaar en keyboards van Vinz en het basspel en de percussie van Kristof Deneus deden haar broze, verhalende folkliedjes aanzienlijk rijker en voller klinken. Hoogtepunt was ook nu weer ‘The Birdwatcher’, een nummer dat eerder ook al door de radio was opgepikt.
An Pierlé brengt op 18 februari ‘Strange Days’ uit, een cd waarop ze zich, zoals in haar beginperiode, beperkt tot stem en klavier. Het AB-publiek werd alvast getrakteerd op vier nieuwe songs, die aangaven hoezeer de artieste, zowel in vocaal als compositorisch opzicht, sinds ‘Mud Stories’ is gegroeid. ‘Heart of Winter’ was een pakkende ode aan haar dochtertje, terwijl de nieuwe single van een melodie was voorzien die het Verre Oosten binnen handbereik bracht. Tijdens ‘The House of Sleep’ bewerkte Pierlé de snaren van haar buffetpiano en gaf ze vingerknippend het ritme aan, om te eindigen met een fraaie, uitgebeende coverversie van Talk Talks ‘Just A Shame’. Daarbij toonde de chanteuse dat ze de kunst van het weglaten perfect onder de knie had: ze kroop volledig in de song, keerde hem binnenste buiten en bewees andermaal dat minder zoveel méér kan zijn. Haar stem klonk een beetje gehavend -An Pierlé herstelt momenteel van een longontsteking- maar ze was professioneel genoeg om die beperking in haar voordeel om te buigen.
Klinkers
Oscar and the Wolf mocht in zijn volledige vijfmansbezetting aantreden, alleen klonken zijn melancholische, tussen folkrock en indiepop bungelende songs dit keer iets ingetogener dan gewoonlijk. “Jullie mogen best hoesten, hoor”, grijnsde zanger Max Colombie, die andermaal indruk maakte met zijn stem. Alleen moet hij dringend iets aan zijn uitspraak doen: zijn teksten waren zo onverstaanbaar dat je slechts een opeenvolging van klinkers meende te horen. Ook grappig dat Colombie een ‘akoestische’ uitvoering van ‘Orange Sky’ aankondigde. Want wat hoorden we? Een elektrische gitaar, een elektrische bas en een elektronisch keyboard. Dus ja, zelfs tijdens de AB-sessions was er blijkbaar ruimte voor bloopers.
Elke Demey, beter bekend onder haar nom d’artiste Love Like Birds, heeft de jongste maanden veel in binnen- en buitenland gespeeld en dat viel te merken: ze had aanzienlijk aan podiumvastheid gewonnen. Haar stem was om van te smelten en haar begeleiders, op bas en percussie (en tijdens ‘Manic’ ook op viool) verleenden de liedjes extra kleur en dynamiek. “Tot zover ons debuut n de AB”, zei de zangeres met spijt in haar stem, toen ze het inmiddels klassiek geworden ‘Heavy Heart’ inzette. Geen nood, Elke. Het is slechts een kwestie van tijd voor je dat heilige podium iets langduriger mag inpalmen.
Ode aan Yasmine
Stef Kamil Carlens krijgen we niet zo vaak solo te zien. Jammer, want van vorige gelegenheden wisten we al dat zo’n setting uitstekend bij hem past. De zanger bleek geen vaste setlist te hebben en speelde wat de inspiratie van het moment hem ingaf. Daarbij koos hij telkens één van de zes gitaren die in een halve cirkel stonden uitgestald. Carlens putte niet alleen uit het repertoire van Zita Swoon (‘Pretty Girl’, het vluchtelingenepos ‘L’Opaque paradis’) en Moondog Jr (‘Ice Guitars’, het bluesy, met slide gespeelde ‘Jo’s Wine Song’), maar presenteerde ook een reeks ‘nieuwe’ songs, die ons reikhalzend doet uitzien naar zijn eerste soloplaat.
Tijdens ‘Leave This Town’ en ‘Beautiful People’ deed Stef Kamil Carlens, door het gebruik van een mondharmonica, een beetje aan Dylan denken, maar hij bracht ook een doorvoelde hommage aan wijlen Yasmine. Eerst met ‘Empty World’, dat hij schreef na de schok van haar voortijdige overlijden, vervolgens met het gitzwarte ‘Mooi’, een Nederlandstalig nummer dat hij schreef voor haar laatste cd ‘Licht Ontvlambaar’. De set was niet altijd opkikkerend, want ook in ‘After I’m Gone’ stond de zanger stil bij de vluchtigheid van het leven. Maar Carlens is wel een rasperformer, die de toeschouwers voortdurend op het puntje van hun stoel hield en regelmatig voor koude rillingen zorgde.
Een fijne avond dus, met slechts één schaduwzijde: de onzichtbare presentator die zich geroepen voelde de pauzes tussen de optredens volledig vol te lullen en zo ongewild deed denken aan professioneel afscheidsnemer Xavier De Baere uit het tv-programa ‘Morgen maandag’. Eerst potsierlijk, daarna irritant. Hopelijk wijst iemand er hem snel op dat niets de magie van een concert beter accentueert dan enkele minuten stilte.
Dirk Steenhaut
STEF KAMIL CARLENS SETLIST: Leave the Town / Pretty Girl / L’Opaque Paradis / Ice Guitars / Jo’s Wine Song / Beautiful People / Empty World / Mooi / After I’m Gone.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier