Een houten tribune voor honderd personen, neergeploft naast een open podium in het midden van een van de grootste wijken in de stad met 450.000 inwoners.
Een houten tribune voor honderd personen, neergeploft op een open podium in het midden van een van de grootste wijken in de stad met 450.000 inwoners.
De persconferentie die ik samen met de eigenaar van het terrein gaf, was van een andere soort dan die in Kinshasa. Mijn houding was ook anders.
Ik was minder defensief, voelde me minder snel aangevallen, mijn grapjes en kwinkslagen werkten, ik nam het op mij om zodra mogelijk de communicatiecampagne van onze sponsor Zain (die naast me zaten tijdens de ontmoeting) te becommentariëren en te spotten met hun ongelooflijk geïnspireerde en onovertroffen slogans: ‘voor een wonderlijke wereld’.
Maar het debat werd bitsiger toen we onderwerpen aansneden als de rol van de cultuur, de rol van de Congolese artiesten, van de orale overlevering, het gebrek aan bibliotheken…je kon de intellectuele weerstand bijna voelen.
Vlak voor ons maakte een fles rum van de zaalsponsor een eind aan elke wezenlijke bijdrage aan het debat over emancipatie en we voelden weerstand als we iedereen tot de orde riepen.
Om 20u, voor het concert, was er opnieuw sprake van een confrontatie. Met een gevarieerd publiek, verschillende generaties, van moeders en hiphoppers, politici en studenten… En we gaven een van onze beste concerten, ook al hadden we een afschuwelijk geluid… Een zeldzaam iets, ik heb zelfs aan Arnaud (onze geluidsman) gevraagd om mijn monitorgeluid te komen fiksen want we konden alleen het geluid van Dizzy’s gitaar goed horen. Het probleem dook al na één nummer terug op en bleef tot op het einde van de set.
Didier Likeng (de leider van de band) had altijd twijfels over Karibu Ya Bintou, en hij was al verrast door het onthaal van de song tijdens het concert in Kinshasa, maar in Matadi was het publiek zelfs nog enthousiaster en het uptempostuk versterkte echt het opzwepende gevoel van het nummer.
De ‘moja’ (een kreet die veel gebruikt wordt in Kinshasa, nvdr) werd vervangen door ‘moisi’ (dezelfde kreet maar in het Kicongo-dialect) op vraag van het publiek, die het in canon herhaalde tot op het einde.
Tout ceci ne vous rendra pas le Congo was opnieuw de publiekslieveling, met papa Dizzy die opstond om te dansen met Olga en de menigte die zijn naam scandeerde tijdens zijn laatste solo.
Ik was nog maar zelden zo aangedaan terwijl ik het podium afstapte… Philippe (toetsenist) was na het concert echter kwaad als nooit tevoren omdat het geluid op het podium onmogelijk was.
Maar dat is niet het belangrijkste…
