Coke, Courtney en Ryan Adams: de ondergang van The Strokes, ’s werelds laatste echte rockband

Vlnr.: Ryan Adams, Nick Valensi, fotografe Amanda De Cadenet, actrice Marissa Ribisi, Beck en Jack White in de backstage van Radio City Music Hall. 'Ryan Adams? Het begin van het einde.' © Colin Lane

Is This It (2001), het debuut van The Strokes, geldt als een van de beste albums van de jaren 2000. Maar niet veel later leek de laatste echte rockband ten onder te gaan aan drugs, de druk van het succes en, eh, Ryan Adams. Zo leert Meet Me in the Bathroom: Rebirth and Rock and Roll in New York City, 2001-2011 van Lizzy Goodman. Een bloemlezing.

Ryan Adams (muzikant): Op een zekere nacht zaten The Strokes, Strokes-manager Ryan Gentles en ik samen op hun appartement. Het was laat, we waren apestoned en Fabrizio speelde een eigen nummer voor mij. Een wondermooi, romantisch nummertje. ‘Dude, stel je nu eens voor dat John Mayer (singer-songwriter, nvdr.) die gitaarpartij zou spelen’, zei hij grappend. Denk ik toch. ‘Daar kan voor gezorgd worden’, grijnsde ik. Ik woonde bij Mayer om de hoek. ‘Kom hierheen’, sms’te ik hem, goed wetend dat hij toch altijd wakker was op dat goddeloze uur. ‘En breng een akoestische gitaar mee! Ik wil dat nieuwe liedje van jou graag horen.’ Tegen de rest zweeg ik zedig. Ik stak gewoon de waterpijp aan. En ja, het valt niet uit te sluiten dat ik ook wat coke deed. I really wanted it to get crazy. Waarop de bel rinkelde, John Mayer binnenwandelde en alle monden opvielen. John ging zitten en terwijl hij drie of vier nummers speelde op die geweldige akoestische gitaar van hem, staarden ze me alle zes aan: ‘Oh my God, you’re a witch.’

Courtney Love was de Yoda van The Strokes. Hun coke-Yoda, en misschien niet de beste Jedi om van te leren hoe je je als rockster moet gedragen

Marc Spitz (journalist)

Gideon Yago (muziekjournalist): Ryan Adams? Goh, hoe zal ik het formuleren? Voor mij was hij het begin van het einde.

Fabrizio Moretti (drummer van The Strokes): Hij zat nogal vaak in ons appartement, ja.

Albert Hammond Jr. (gitarist van The Strokes): Als Ryan je een nieuwe song wil voorleggen, krijg je hem de eerste uren niet meer stil. Je kunt proberen – ‘Hey, dat doet me denken aan een van mijn nummers…’ – maar voor je één G-akkoord hebt kunnen aanslaan, heeft hij de gitaar alweer ingepikt. Muziek spelen met hem is volstrekt onmogelijk. Het is altijd de Grote Ryan Show.

***

THE STROKES

  • Opgericht in 1998 in New York door schoolvrienden Julian Casablancas, Nick Valensi en Fabrizio Moretti. Niet veel later versterken Albert Hammond Jr. en Nikolai Fraiture de band.
  • Breken in 2001 door met de ep The Modern Age en het nummer Last Nite. Datzelfde jaar wordt hun debuut Is This It door Time en NME gelauwerd als album van het jaar. Rolling Stone zal het uiteindelijk het tweede beste album van het decennium noemen, na Kid A van Radiohead. Casablancas wordt ‘de nieuwe Cobain’ genoemd, flink tegen zijn zin.
  • In 2003 en 2006 volgen de albums Room on Fire en First Impressions of Earth.
  • Vanaf 2007, nadat ze getoerd hebben met hun derde plaat, plooit iedereen zich terug op soloprojecten.
  • In 2011 verschijnt Angles uiteindelijk toch, gevolgd door Comedown Machine (2013) en de ep Future Present Past (2016).
  • Werken momenteel aan een nieuwe plaat.

Ryan Gentles (manager van The Strokes): Ik heb The Strokes destijds voorgesteld aan Adams en producer Jim Barber. Jim was toen nog samen met Courtney Love.

Marc Spitz (muziekjournalist): Love was hun Yoda. Hun coke-Yoda. Ik zeg niet dat zij hun leverancier was – werkelijk iedereen zat toen aan de cocaïne – maar vanaf hun doorbraak was ze niet uit hun buurt weg te slaan. She was all over them. En ze was er destijds niet bepaald geweldig aan toe en misschien niet de beste Jedi om van te leren hoe je je als rockster moet gedragen.

Jim Barber: Courtney vond The Strokes een positieve culturele invloed en wilde dat ze in haar MTV-special zouden optreden (24 Hours of Love op Times Square, nvdr.).

Hammond Jr.: ‘Let’s hang out with Courtney Love!’ Als je high bent en het klinkt als een geestig idee, dan zeg je gewoon ja. Maar tegen de tijd dat je in de taxi zit, denk je: wacht eens even, wat doen we hier?

Gentles: Ze was high, dronken en liep naakt door de gangen.

Hammond Jr.: Oh, she was fucked up.

Gentles: Het was bijna beschamend. Ik heb haar heel graag en ze is zeer intelligent. Maar ik ken haar niet. Ik denk niet dat íémand haar echt kent.

Jenny Eliscu (journalist): Gentles was in die tijd ook Adams’ manager. Heel even toch. Want dat liep niet zo vlot.

Gentles: Tijdens de opnames van hun tweede album Room on Fire (2003) wilden The Strokes mijn onverdeelde aandacht. Ze zwaaiden met ons contract, waarin stond dat ik enkel met hen mocht werken. ‘Je moet Ryan laten vallen’, klonk het. It sucked. Ryan is supergetalenteerd en ik was ambitieus. Hoe hij dat opnam? Slecht. Zeer slecht.

Hammond Jr.: We deden alles graag op onze manier. Veel problemen die men in Ryans schoenen wil schuiven, hebben we gewoon zelf veroorzaakt. Als we iets niet wilden doen, dan deden we het ook niet.

Amanda de Cadenet (fotografe): Dit zijn de gasten die nee zeiden tegen een miljoen dollar voor een of andere Heinekenreclame. Da’s gewoon idioot.

Dave Gottlieb (voormalige marketingtopman bij RCA Music Group): Heineken wilde Hard to Explain. Of was het Last Nite? Hoe dan ook, Heineken wilde hen 600.000 dollar betalen.

Coke, Courtney en Ryan Adams: de ondergang van The Strokes, 's werelds laatste echte rockband
© Colin Lane

Catherine Pierce (frontvrouw van The Pierces en ex van Strokes-gitarist Hammond Jr.): Het waren vreemde tijden. Iedereen liep hyperenthousiast rond – ‘Dit is fantastisch, we worden allemaal beroemd. Let’s hang out!‘ – maar besefte tegelijk dat Ryan een zeer slechte invloed was.

Hammond Jr.: Ryan stond geregeld om twee uur ’s nachts voor mijn deur, mét drugs. Dus deed ik gewoon mee. Ik heb altijd al geweten dat ik er vroeg aan zou beginnen. Ik droomde al van mijn eerste spuit toen ik veertien was.

Pierce: ‘Ik ben geen verslaafde, ik hou gewoon van drugs’, zei Albert altijd.

Hammond Jr.: In 2003 zat ik vooral aan de pillen. Via pijnstillers als OxyContin gleed ik ook zachtjes af richting opiaten. Alles veranderde toen Julian en ik beslisten om niet langer samen te wonen.

Pierce: Albert en Julian zagen elkaar oprecht graag en waren min of meer afhankelijk van elkaar. Albert had Julians aanvaarding nodig, en Julian Alberts mening.

Hammond Jr.: Julian dreigde ermee om Ryan in elkaar te slaan als hij zich nog op ons appartement durfde te vertonen. Om me te beschermen. Ik ben pas met zakjes heroïne begonnen toen Ryan in mijn leven kwam. Hij had geen goede invloed op mij.

Adams: Jammer dat zij het zo zien: Albert en ik waren vrienden. Ik had net het gevoel dat ík een oogje in het zeil moest houden. Ik zorgde dat ik altijd in de buurt was. We brachten veel tijd met elkaar door, en hij liet me zijn werk horen. ‘Niemand luistert ooit naar mijn muziek: wil jij dat doen?’ – ‘Fuck, yeah!’ Ik zag Albert doodgraag en heb hem nooit heroïne gegeven. Ik was geen sociale gebruiker, en ik kan me zelfs niet eens herinneren dat ik ooit drugs heb gedaan met Albert. Als ik bij hem was, wilde ik vooral sigaretten roken, rode wijn of wodka drinken en de hele nacht doorschrijven. Ik maakte me vooral zorgen om hem, zelfs in de tijd dat ik zelf speedballs (cocktails van coke en heroïne, nvdr.) deed.

Julian Casablancas (frontman van The Strokes): Of ik Ryan expliciet gevraagd heb om uit zijn buurt te blijven? Ik kan me de details niet meer herinneren, maar heroïne was alvast een brug te ver voor mij. Heroïne steelt je ziel. En als iemand jouw vriend zo’n lobotomie probeert te geven, dan grijp je gewoon in.

Hammond Jr.: De drug was een ontsnapping voor mij, een bevrijding. Ik weet niet hoe ik het anders moet uitleggen. Ons succes maakte me depressief.

Coke, Courtney en Ryan Adams: de ondergang van The Strokes, 's werelds laatste echte rockband
© Colin Lane

Adams: The Strokes grepen uiteindelijk in op een zeer dramatische manier. Toen ik op een avond met een van hen had afgesproken, stonden ze me plots allemaal op te wachten in die bar. De hele groep en Ryan Gentles. Ze gaven me een zeer hypocriete preek en lieten droog weten dat ik niet langer deel uitmaakte van ‘hun scene’. Zeer vreemd allemaal. Het was al te gemakkelijk om mij als Het Grote Probleem te brandmerken. Niet veel later zijn ze ook gaan inzien dat ik niet het probleem was, denk ik.

***

Andy Greenwald (journalist): In de jaren 2000 ging alles zo snel. Te snel. Waar er tussen Nirvana en Candlebox nog twee of drie jaar zat, was dat tussen The Strokes en Longwave nog hoop en al achttien maanden. En tegelijk viel de omzet in de muziekindustrie terug. Zo groot waren The Strokes eigenlijk niet. Iedereen hoopte erop – de muziekindustrie had dat ook nodig – but they kind of weren’t.

Brian Long (voormalig talentscout): The Strokes, en gelijkaardige bands, zogen de laatste melk uit de spreekwoordelijke tiet van de majors. Ze zaten een beetje tussen twee muziektijdperken geprangd. Toen ze hun tweede album uitbrachten, hesen we hen collectief op het schild, maar tegelijk vroeg iedereen zich af hoe ze hun carrière nog op een interessante manier konden ontwikkelen. Zouden ze ooit hun London Calling maken? Konden ze díé band zijn? Of zouden ze gewoon uit hetzelfde vaatje blijven tappen? Het is eerder het laatste geworden.

Gottlieb: Room on Fire was net zo sterk als hun debuut Is This It (2001), alleen slaagden ze er niet in om het te verkopen. Een visie? Een doel op de langere termijn? Daar leek geen van hen echt een antwoord op te hebben.

Jim Merlis (pr-agent van The Strokes): De recensenten waren het eens: hun tweede album klonk krek hetzelfde als het eerste.

Hammond Jr.: Na ons tweede album kregen we gezeik omdat we hetzelfde klonken. Na ons derde album kregen we gezeik omdat het niet als het tweede klonk. We got fucked by the same thing twice!

Gottlieb: Vijf jaar eerder hadden ze twee à drie miljoen albums verkocht in plaats van één miljoen. Het internet…

Ik droomde al van mijn eerste spuit toen ik veertien was

Albert Hammond Jr.

Eliscu: Straffe bands, bands van het kaliber so-fucking-good-it’s-insane, stellen commercieel gezien altijd teleur: ook The Stooges zijn nooit een kassucces geweest. Bovendien maakt onze hedendaagse internetcultuur dat we alles veel sneller beu zijn. We gaan veel sneller op zoek naar een nieuwe variant van wat we al kennen. Hipsters get over shit so quickly. Al is er uiteraard een verschil tussen de underground en hipsters: underground is écht, en permanent. The Killers bijvoorbeeld, of Kings of Leon, zijn nooit underground geweest. Fuck no.

Nick Valensi (gitarist van The Strokes): We hadden het daar regelmatig over. ‘Onze songs zijn stukken beter dan Mr. Brightside van The Killers, maar waarom is dat dan toch het nummer waar iedereen naar luistert? The Killers pakken het anders aan en promoten het op een andere manier. Wij kunnen ook zo groot zijn.’

Merlis: Het ging niet goed met The Strokes. Knokpartijen, discussies, en de shows waren gewoon slecht. Ze waren telkens ladderzat, alles verveelde hen en ze wilden niet toeren. Ze wilden eigenlijk niks doen. Het was gewoon niet fijn meer om in hun buurt te zijn.

Spitz: Ze leken ouder geworden, stukken ouder, in amper twee jaar tijd, en ze leken op een vreemde manier ook verslagen. Alsof het voor hen niet snel genoeg voorbij kon zijn. En dat was niet eens een waan: hun moment wás effectief voorbij.

***

Hammond Jr.: Toen we First Impressionsof Earth (2006) opnamen, had ik het voor het eerst door: The Strokes was gewoon niet leuk meer. Bovendien wierpen liefjes, vrienden en zelfs vreemden ons constant voor de voeten dat we eigenlijk veel beroemder hadden moeten zijn. ‘Yeah, we should be a bigger band.’ Die gedachte ging woekeren, hoe close en sterk we als groep ook waren.

Moretti: The Strokes was een kaartenhuisje. We verzwegen heel wat dingen die we voelden. Wisten wij veel hoe we die vulkanische emoties in ons onderbewustzijn moesten verwerken: we waren kinderen. Kinderen die de wereld wilden veroveren, maar geen idee hadden of we die kans ook zouden krijgen.

ALBERT HAMMOND JR. (vooraan): 'Het spijt me dat ik de droom van iedereen verkloot heb.'
ALBERT HAMMOND JR. (vooraan): ‘Het spijt me dat ik de droom van iedereen verkloot heb.’© Colin Lane

Spitz: Je zag dat al komen na de Is This It-tournee, toen het muziekblad Spin hen tot band van het jaar bombardeerde. Enerzijds speelden ze alsof ze er keihard in geloofden: elk optreden was een hengst in je gezicht, they went out to kill, every fucking night. Ik ken nog altijd geen betere liveband dan The Strokes. Anderzijds zei Nick tóén al: ‘Dit is bullshit, wij horen hier niet thuis. Wij zijn geen band van het jaar, dat zijn The White Stripes.’ They didn’t want to own it, you know?

Casablancas: Waar ik het meeste spijt van heb, is dat ik toen zoveel zoop en op die manier elke diepgaande zelfkritiek vermeed.

Spitz: Julian was een perfectionist. Jack White van The White Stripes was ook zo, maar hem leek dat beter af te gaan. Hij gedroeg zich meer als een rockster. Hij crashte al eens een auto, had een relatie met Renée Zellweger, gaf die kerel van de Von Bondies op z’n gezicht… White leek niet alleen beter geschikt voor die rol, maar hij had ook een zeer duidelijke visie.

Jack White: Als alles plots in een stroomversnelling komt, moet je heel snel uitdokteren wie je bent als muzikant. Je slaat de jaren van zoeken en aanmodderen gewoon over. Zo liep het voor The Strokes: they had to get it together fast. Meg en ik daarentegen hadden met The Wite Stripes al drie albums gemaakt, en waren er stilaan van overtuigd dat niemand ooit een moer om onze muziek zou geven en we voor eeuwig voor dertig man in een bar zouden spelen. Wij kregen enkele extra jaren, en die waren op mentaal vlak zeer welkom. Al kan ik het nog steeds niet vatten dat de mainstream onze muziek omarmd heeft. Dat klopt gewoon niet.

Austin Scaggs (journalist): Ik zag het uiteenspatten in Zuid-Amerika, waar ik zowel de shows van The Strokes als die van Kings of Leon en Arcade Fire volgde. Ik had hun manager Ryan gesmeekt om hun trip te mogen vastleggen op camera. ‘Ik film alles, en je kiest later maar welke beelden je gebruikt. Ik betaal zelfs mijn eigen ticket.’ Eerlijk? Ik dacht dat het een led-zeppeliniaanse tour zou worden, waar je geen hotelkamer kon binnenwandelen zonder een bed vol vrouwen aan te treffen. Ik verwachtte een orgie van drank en drugs, maar ik kreeg het tegenovergestelde. Botweg: ik zag The Strokes in duigen vallen voor de camera. Veel wrok en spanning, dat wel, maar geen enkele naakte vrouw.

Strokes-manager RYAN GENTLES (r.): 'Ik heb hen destijds voorgesteld aan Ryan Adams.'
Strokes-manager RYAN GENTLES (r.): ‘Ik heb hen destijds voorgesteld aan Ryan Adams.’© Colin Lane

***

Gentles: Ze zijn nooit echt gesplit. Niemand stelde in vraag of dat vierde album er zou komen. Het was eerder een kwestie van timing: ze raakten het maar niet eens wanneer ze, naast hun soloprojecten, weer samen de studio in zouden duiken.

Hammond Jr.: We kwamen uiteindelijk opnieuw samen in 2009, om Angles te schrijven, maar ik zat toen echt vast in een neerwaartse spiraal. Iedereen sprak af bij mij thuis, maar ik was veel te high. En iedereen had het door. ‘O, Albert is weer fucked.’ Twee dagen later confronteerde de hele groep, behalve Julian, me met mijn probleem. Mijn moeder was er ook, en veel keuze had ik niet: iedereen wilde me alles vergeven, maar dan moest ik wel drie maanden in rehab. Wat ik ook gedaan heb. Het spijt me dat ik de droom van iedereen verkloot heb. Ik weet niet of ze nog altijd kwaad zijn op mij.

Pierce: We zijn vandaag weer goede vrienden, maar daar is een aantal jaren over moeten gaan. We hebben elkaar gehaat.

***

Laura Young (muziekblogger The Modern Age): Is This It is een van de beste albums ever. Maar als je zo’n symbool bent voor een muzikaal tijdsgewricht zit je daar ook aan vast tenzij je jezelf heruitvindt. Je bent ‘die band die rond de eeuwwisseling een moment in de muziekgeschiedenis definieerde’, en daar raak je moeilijk nog af. Eender wat The Strokes vandaag nog proberen: niks wordt ooit nog zo cool als dat eerste album.

James Murphy (LCD Soundsystem): Is This It is het album van dat decennium. En als mensen afgeven op die plaat, zeg ik: ‘Ik geef je op een briefje dat je die shit over tien jaar op een barbecue draait en denkt: ik hou van die plaat.’

Suroosh Alvi (Vice Media): Je kunt wel zeggen dat The Strokes het verkloot hebben en dat hun albums nergens op lijken, but there’s still no one cooler. The Strokes zijn de laatste vertegenwoordigers van dat soort rock cool. Ze zijn de laatste echte rocksterren.

Meet Me in the Bathroom: Rebirth and Rock and Roll in New York City, 2001-2011

Uit bij Dey Street.

JACK WHITE met NICK VALENSI en NIKOLAI FRAITURE. 'Als alles in een stroomversnelling komt, zoals bij The Strokes, moet je heel snel uitdokteren wie je bent.'
JACK WHITE met NICK VALENSI en NIKOLAI FRAITURE. ‘Als alles in een stroomversnelling komt, zoals bij The Strokes, moet je heel snel uitdokteren wie je bent.’© Colin Lane
Julian Casablancas: 'Ik weet niet meer of ik Ryan Adams expliciet gevraagd heb om uit Alberts buurt te blijven, maar heroïne was altijd een brug te ver voor mij.'
Julian Casablancas: ‘Ik weet niet meer of ik Ryan Adams expliciet gevraagd heb om uit Alberts buurt te blijven, maar heroïne was altijd een brug te ver voor mij.’© Colin Lane
Strokes FABRIZIO MORETTI en ALBERT HAMMOND JR. (in bed), COURTNEY LOVE en RYAN ADAMS tijdens de MTV-marathon 24 HOURS OF LOVE. 'Oh, she was fucked up.'
Strokes FABRIZIO MORETTI en ALBERT HAMMOND JR. (in bed), COURTNEY LOVE en RYAN ADAMS tijdens de MTV-marathon 24 HOURS OF LOVE. ‘Oh, she was fucked up.’© Colin Lane
Take a bow: THE STROKES en THE WHITE STRIPES: 'Je kunt zeggen dat ze het verkloot hebben, but there's still no one cooler.'
Take a bow: THE STROKES en THE WHITE STRIPES: ‘Je kunt zeggen dat ze het verkloot hebben, but there’s still no one cooler.’© Colin Lane

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content