Zoek een sloep en laat je wegdrijven met de nieuwe plaat van Michael Nau

Ook op zijn derde langspeler, Michael Nau & The Mighty Thread, schildert Michael Nau zachte en warme tinten, intussen zijn handelsmerk geworden.

Gaat men met Michael Nau naar een pretpark, dan moet men niet verwachten overkop te zullen gaan, het zenuwstelsel tartende snelheden te ontwikkelen of een overdosis vet of suiker te consumeren. Matigheid is wat deze man kenmerkt.

Zijn sonore, minzame stem lijkt gevormd voor verhaaltjes voor het slapengaan en zijn op country, softrock en klassieke sixtiespop dobberende muziek – denk Harry Nilsson op een door de zon gekuste zondagochtend – glijdt bedachtzaam langs diorama’s die de aanleidingen tot zijn stille, dagelijkse besognes voorstellen: de liefde, het universum of gewoon gedachten in de wind zoals ‘ here goes somethin’/ yep, there it goes/ here goes nothin’/ just the way it goes’.

Deze plaat verschilt in weinig van de twee die eraan voorafgingen. Nau schildert in okergele tot sepia nuances, in zachte en warme tinten, een handelsmerk waarvan opener Less Than Positive meteen een fraaie proeve geeft. Alsof niet Nilsson maar Bruce Springsteen aan de croissants zit terwijl hij Born to Run neuriet. Op dezelfde dromerige wijze gaat When de Phil Spector-toer op – bij zoveel glorieuze kamervulling weigert men te geloven dat deze plaat in een anoniem appartement in Vermont is opgenomen. What’s a Loon had van Badly Drawn Boy kunnen zijn, Can’t Take One baadt in de twinkelende croonersfeer van Richard Hawley, en daarmee hebben we de voornaamste referentiebakens wel uitgezet.

Piano en vibrafoon blazen volop zeepbelletjes, en hoewel enkele keren indommelgevaar dreigt, luidt het advies: zoek u een sloep en laat u wegdrijven.