Warm ingeduffelde pop- en folkrockliedjes: een straffe artiest krijgt die ook in de zomer gesleten.
Villagers ***
Becoming A Jackal
Folkrock
Domino
Nope, tussen de Ieren en uw dienaar zal het nooit dikke mik worden. Die geheel onvrijwillige hostiliteit jegens onze Venetiaans blonde en gul besproete noorderburen valt goeddeels terug te brengen tot één zanger, een man van middelbare leeftijd die we hier om louter diplomatieke redenen niet bij naam zullen noemen, maar die we soms wel – we noemen maar wat – het verschot toewensen.
Voor de genaamde Conor J. O’Brien willen we evenwel een uitzondering maken en dus enige lankmoedigheid aan de dag leggen: in tegenstelling tot voornoemde zanger lijdt hij niet aan een messiascomplex en schuwt hij het Grote Gebaar. Liever spiegelt deze zoetgevooisde bard zich aan die ándere Conor – te weten Conor ‘Bright Eyes’ Oberst – en schoeit hij zijn weemoedige songs op een leest van melodieuze folkrock en dromerige kamerpop.
Onder de noemer Villagers heeft hij elf van die liedjes verzameld op zijn solodebuut Becoming A Jackal, een fraaie en netjes uitgebalanceerde plaat die uitblinkt in akoestische pracht. De teksten getuigen vaak van een somber wereldbeeld in het algemeen en veel persoonlijke mismoed in het bijzonder, maar treurnis en depressie halen nooit de bovenhand. ’s Mans melodieën klinken overwegend allegro – soms zelfs con fuoco – en zijn vernuftige instrumentatie verhevigt nog dat effect. Nu eens zitten zijn liedjes warm ingeduffeld in strijkers en hoorns, dan weer komt er een pianoriedel in voorbij gehuppeld of zorgen backing vocals voor een luchtige noot.
Lang geleden dat we een plaat uit het land van Saint Patrick nog hebben kunnen uitzitten zónder kotszakje en integendeel zelfs naar méér verlangden. Daar drinken we een Guinness op.
Vincent Byloo
