The Maccabees mikt hoger

Het Engelse bandje The Maccabees was het grondig beu het reservewiel van de indiepop te zijn. Daarom mikt derde plaat ‘Given To The Wild’ een stuk hoger.

Even de jaren 80 indachtig. Gitaargroepjes als The Smiths, Aztec Camera of The Jesus And Mary Chain zeiden het toen niet altijd met zo veel woorden, maar het liefst nog hadden ze de leeghoofdige beoefenaars van synthpop bekist, dichtgenageld en voorzien van een substantieel gewicht in de Thames zien wegzinken. Niets persoonlijks, maar de esthetiek heeft ook haar rechten.

Daarbij: als het leven een strijdtoneel is, dan de popmuziek bij voorkeur ook. Jammer dus dat van die vechtersgeest weinig meer te merken viel in de Britse indiepop van het nieuwe millennium. Véél goede songs, daar niet van, maar evengoed veel braaf- en gezelligheid bij Arctic Monkeys, Kaiser Chiefs, The Kooks of The Magic Numbers. Indie werd een hobby, weg was de urgentie. The Maccabees was zo’n grijs groepje dat al lang met de middelmaat genoegen nam, stomweg omdat de tijden weinig anders eisten.

Given To The Wild is anders, dwingt je de slaap uit je ogen te wrijven. Neem alleen al Child, een grootse popsong die zich trillend recht in de roos plant. Openbloeiende blazers en een weeë melodie effenen het pad voor een wervelend slot, waarin de Londenaars eindelijk iets memorabels aanvangen met die frenetieke Futureheadsgitaren en jachtige Bloc Partydrums waarmee het twee brave, gezellige platen lang niet lukken wilde.

Het producersduo Bruno Ellingham en Tim Goldsworthy (mede-eigenaar van het DFA-label) hijst op Given To The Wild een etherisch klankdecor omhoog, dat je nog het meest met Total Life Forever van Foals associeert. Gitaarlijnen zweven hoog als een albatros op thermiek, refreinen klapwieken breed, en de niet van pathos gespeende zangstem van Orlando Weeks kan de ene na de andere duikvlucht nemen. Samenwerking geslaagd, mag worden gezegd.

Over drama gesproken: vooral in Forever I’ve Known en het op een elektronisch drumpatroon dobberende Go kun je weer niet om de schijnbaar constante invloed van Arcade Fire op deze band heen. Toch is het pas wanneer het vijftal je doorslagjes van haar eigen songs opdringt dat het slechte punten scoort: Given To The Wild telt drie à vier songs te veel om je van begin tot eind bij je kraag te houden.

‘Wie ons op basis van ons debuut de grond inboorde, zullen we met deze plaat een poepje laten ruiken’, aldus de groep. Ze heeft verdorie, enigszins, gelijk.

Kurt Blondeel