The Knife demonstreert dat ze als geen ander bezwerende elektronica met organisch aandoende klanken kunnen verzoenen.
The Knife in collaboration with Mt. Sims and Planningtorock ** Tomorrow, In A Year
(Rabid)
Electropera
Enige theatrale dramatiek is The Knife niet vreemd. Of het Zweedse elektronicaduo ook een opera over Charles Darwin tot een goed einde kan brengen, blijft echter de vraag.
Eind 2008 vertelde Karin Dreijer Andersson ons bij een kop dampende thee dat haar broer en partner in The Knife Olof in de Amazone natuurgeluiden verzamelde met het oog op een opera over Darwin. Andersson had als Fever Ray net een album uit dat al onze aandacht verdiende en we sloegen verder geen acht op de onthulling. Nu ligt het werkstuk in kwestie voor onze neus en hebben we een probleem. Een aan aria’s verknochte lerares zedenleer bezorgde ons op jonge leeftijd een levenslange aversie van alles met veel noten op de zang. Bij de woorden ‘La’ en ‘Traviata’ alleen al breekt het koud zweet ons uit. Wat nu gezongen?
Laat ons, Darwin indachtig, herbeginnen bij het begin. Om de 150e verjaardag van On The Origin Of Species te vieren bedacht de Deense theatergroep Pro Forma een opera over de beroemde natuurkundige. Aan The Knife om er de gepaste klankband bij te bedenken. Olof en Karin verdiepten zich dus in de evolutieleer en vonden inspiratie in de lokgroep van giftige pijlkikkers. ‘Muziek’, bedachten ze, ‘evolueert net als organismen door middel van reactie, adaptatie en diversificatie’.
Alle theoretische gekheid op een stokje, klínkt het ook een beetje? Yep, en wel als onze ergste nachtmerrie – althans wat schijf één betreft. 43 minuten ijzingwekkende dreunen, asgrauwe noise en een klagende mezzosopraan maken dat het creationisme ons ineens zo geen gek idee lijkt. Snel naar het tweede bedrijf dan maar! De samplers braken nog steeds griezelige beestjes uit, maar strijkers en ritmisch slagwerk zorgen voor licht in de duisternis.
Het tweespan demonstreert dat ze als geen ander bezwerende elektronica met organisch aandoende klanken kunnen verzoenen. Zelfs de sopraaninterventies vallen dan op hun plaats. Seeds krijgt een technobeat mee en Colouring Of Pigeons had zo op de plaat van Fever Ray gekund. Het titelnummer sleept zich voort als een Griekse tragedie begeleidt door Japanse taikodrummers en The Height Of Summer zouden we haast popmuziek noemen. Zo leidt The Knife ons toch nog binnen in hun zo fel gesmaakte comfort zone.
Jonas Boel
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier