‘Soused’ van Scott Walker & Sunn 0))): Make it uneasy on yourself

© gf

In 2008 al polste het avant-metalduo Sunn O))) of Scott Walker niet tot een samenwerking aan te porren viel. Niet zo gek, want beide partijen vingerknippen nog het liefst op the rhythm of doom. Pas nu is er Soused: de plaat die niet kón tegenvallen.

Scott Walker & Sunn 0)))

Soused

avant-garde

4AD

Voor de jongste lezertjes: Scott Walker was heel lang geleden een grote popster, die megahits zong zoals Make It Easy on Yourself en The Sun Ain’t Gonna Shine Anymore, tot hij dat beu was en enge muziek begon te maken door op een dood varken te meppen en lange messen te slijpen. En Sunn O))) bestaat uit twee-drie meneren in geheimzinnige monnikspijen die hun gitaren zo zwaar, traag en luid laten klinken dat sommige grote mensen er niet alleen hoofd- maar ook buikpijn van krijgen. Vet cool toch, popmuziek?

Enfin, het viel perfect te voorspellen dat wat Scott O))) bij elkaar zou brouwen niet snel de internationale hitparades zou besmetten. Walker (71) hield de teugels strak in handen, gebrand als hij is op het toonzetten van zijn dense, symbolistische teksten. Daar mag af en toe wel eens een regenwolk zwarte humor overheen drijven, deze intellectuele kluizenaar helemaal proberen te begrijpen is vrij onbegonnen werk.

In Brando vertrekt Walker van het interessante uitgangspunt dat de alom bekende acteur in zijn films zo vaak werd afgeranseld. Om die bedenking vervolgens het sadomasochisme in te trekken: ‘A beating would do me/ A world of good‘. Geen drumstok te horen, alleen een zweep. Daarenboven schuift de voormalige bakvissenmagneet met archaïsche Engelse woorden als bliaut of bescumber – ‘met kaka besmeren’, jongens en meisjes, of vraagt hij zich af waarom schilders tegenwoordig nog zo weinig de clair-obscurtechniek bezigen, waarna hij citeert uit het donzige volkswijsje My Sweet Little Darling. Zou Scott Walker pas echt kunnen slapen als hij de luisteraar weer in opperste verwarring heeft achtergelaten?

Muzikaal spreidt Soused evenwel een relatief vloeiende voorwaartse beweging tentoon, een element dat je op Walkers jongste platen (zo desoriënterend als horrortheater in het pikdonker) niet zult terugvinden. Bovenal wendt hij de primale, maar veelkantige dronemetal van Sunn O))) aan om nog meer ruimte in zijn uitgeholde karkassen van songs te scheppen. Al slaat hij daar nog altijd met sardonisch genoegen roestige haken in: hysterische saxofonen in het andermaal misantropische Herod 2014, projectielbrakende synths in Fetish, zijn eigen bezeten zang in Bull. Of zoals die van slowcoregroep Low Soused omschreven: het einde van de wereld zit er nu eindelijk aan te komen, want de soundtrack is in kannen en kruiken.

Dompel u onder zolang het nog kan.

De inhoud op deze pagina wordt momenteel geblokkeerd om jouw cookie-keuzes te respecteren. Klik hier om jouw cookie-voorkeuren aan te passen en de inhoud te bekijken.
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content