Als Ryan Adams weer eens betrokken is bij een romantische breuk, weet je dat de songs in vrachten zullen komen: táchtig voor Prisoner. De ultieme keuze viel op dit herkenbare maar pakkende dozijn.
Met Heartbreaker (2000) vestigde Ryan Adams zijn naam, en het nog altijd naar de keel grijpende Love is Hell (2004) sprak ook al voor zichzelf. Daarenboven alludeerde het eeuwige woelwater al op de voorgangers van Prisoner (met name Ryan Adams en 1989, die coverbeurt van Taylor Swifts volledige gelijknamige plaat) op zijn – inmiddels officiële – scheiding van actrice Mandy Moore. Om daar nu nóg een plaat aan te wijden, lijkt veeleer een achterhoedemanoeuvre dan een artistiek gekanaliseerde catharsis.
Iets – zijn tweeënveertig jaar, of zijn drooglegging wat drank en (hard)drugs betreft – weerhoudt Ryan Adams ervan om op Prisoner risico’s te nemen, om de americana- en countryrockpaden te verlaten waar hij blindelings elke boom weet staan waartegen het zalig pissen is. Een gedempte Bruce Springsteen, late Replacements, het geloofwaardigste van John Cougar Mellencamp en de klaterende treurnis van The Smiths: schrijven in dat vakgebied is voor onze held een automatisme geworden.
Die bedenking rijst meermaals op uit Prisoner, maar evolueert zelden tot een bezwaar. Want men moet zich niet in onmogelijke bochten wringen om het niveau van de meeste songs, of hun emotionele geladenheid, te erkennen. Origineel? Niet zozeer. Boeiend? Dat meestal wel. Fans van The War on Drugs (en dus ook de Springsteen van I’m On Fire en Tunnel of Love) kunnen zich laven aan het eenzaam flakkerende Shiver and Shake of het dromerig sporende Outbound Train. Ook Doomsday, Haunted House en Broken Anyway zijn in het bezit van memorabele, over het hart wrijvende refreinen.
Soms kan Adams’ onthutsing om alweer een lange nacht in een halfleeg bed – of bij uitbreiding de plotse zinloosheid van het hele universum – weleens gaan slepen. Wat afleiding is dan te vinden in de saxsolo van Tightrope – al kan die de makke song niet redden. Dat de Amerikaan ogenschijnlijk dubieus werk van Iron Maiden, Ratt of Bryan Adams middels akoestische covers als verrassend aandoenlijk kan ontsluieren, was al geweten. Do You Still Love Me? maakt de omgekeerde beweging: Adams hanteert een wijdbeens uitgevoerde riff en een pompeuze opbouw die Scorpions doet kwijlen, maar hij valt toch weer niet door de mand.
Alles opgeteld? Prisoner is niet Ryan Adams’ beste, maar u kunt er wél een tijdje mee voort.
RYAN ADAMS ***
Prisoner
americana/rock
Paxamericana
DOWNLOAD
Shiver and Shake
Doomsday
To Be Without You
KURT BLONDEEL
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
