Recensie ‘Reflektor’ (Arcade Fire): Relight my fire

Op zijn vierde album Reflektor vindt Arcade Fire zichzelf opnieuw uit. Met dank aan producer en ex-discopunkgoeroe James Murphy.

Met de vooruitgeschoven singles Reflektor en Afterlife gaf Arcade Fire al meteen de koerswijziging aan. Was het vorige, met prijzen overladen The Suburbs nog een volbloed gitaarplaat, dan is het vierde album Reflektor duidelijk een bass-driven discofestijn waarin de hand van producer James Murphy (van het inmiddels opgedoekte LCD Soundsystem) onmiskenbaar is. ‘Een mash-up van Studio 54 met Haïtiaanse voodoo’, aldus zanger-frontman Win Butler.

Dat ook Markus Dravs, de producer van de laatste twee platen, aan boord bleef, zorgt voor balans: Reflektor is verrassend en afwijkend genoeg om nieuwe fans aan te trekken en toch herkenbaar genoeg om de liefhebbers van het eerste uur te vriend te houden. Ook al werd er een tapis-plain gelegd van discobeats, de typische weelderige sound – met zijn aanzwellende gitaren, violen en piano – van Arcade Fire blijft onaangeroerd.

Het Canadese sextet vatte het album op volgens het cassetteprincipe, met een kant A en een kant B. Songs één tot en met zeven trekken voluit de kaart van de funky basslijnen en bezwerende synths, terwijl songs acht tot en met dertien een tandje terugschakelen en de dromerige, melancholische persoonlijkheid van Arcade Fire weer blootleggen.

Hier en daar overdrijft producer Murphy in zijn profileringsdrang, waardoor prachtige gitaarmotieven, zoals op het einde van Joan of Arc, ondergesneeuwd raken. It’s Never Over speelt zelfs onbeschaamd leentjebuur bij LCD’s North American Scum.

In Normal Person declameert een stem: ‘Do you like rock ‘n’ roll music? Because I don’t know if I do.’ Een missionstatement? Het nummer begint in ieder geval met een klassieke gitaarriff die Tom Petty met plezier had ingespeeld, om zich vervolgens gewillig de discovloer te laten opduwen. Veel ruimte om naar adem te happen is er niet op Reflektor, enkel Awful Sound drijft op een heerlijk gezapig ritme.

Is dit een plaat waarop Arcade Fire zijn ziel verkoopt in ruil voor grotere podia en meer roem? Allerminst, de kiemen van het meer exotische geluid dat ze nu brengen, werden al gezaaid op de vorige platen. Leg Haiti – die songtitel alleen al – van hun debuutalbum Funeral nog eens op en u weet wat we bedoelen. Ook de thema’s zijn dezelfde gebleven: het onomkeerbare verstrijken van de tijd en afscheid nemen. Maar als het dan toch een adieu is van het vroegere Arcade Fire, moet Butler gedacht hebben, dan liefst eentje waarbij we al dansend de deur uit lopen.

Matthias Stockmans