Recensie ‘In Conflict’ van Owen Pallett: Strijkers tegen de haren in

Op 10 juni staat Owen Pallett met Arcade Fire op het podium van het Sportpaleis. Hapklare stadionhymnes hoeft u van dit muzikaal wonderkind echter niet te verwachten op zijn vierde soloplaat.

Openingsvraagje: wat hebben Taylor Swift, Beirut, Linkin Park, The National, het nationale ballet van Canada, Grizzly Bear, Pet Shop Boys en Robbie Williams gemeen? Antwoord: de muzikale diensten die violist, componist, arrangeur en dirigent Owen Pallett hen verleende. De volgens retrosjablonen van John Barry en Scott Walker gearrangeerde orkestraties op het album van The Last Shadow Puppets? Owen Pallett. De strijkers die de discocadans van Franz Ferdinands Stand on the Horizon ondersteunen? Owen ‘van alle markten thuis’ Pallett.

Met gouwgenoten Arcade Fire is de 34-jarige Canadees het dikst. Al tien jaar – sinds Funeral (2004) – tekent hij voor al hun strijkersarrangementen, en met William Butler, broer van Arcade-frontman Win Butler, deelde Pallett dit jaar een Oscarnominatie voor de soundtrack van Spike Jonze’ futuristische liefdesfabel Her.

De spagaat tussen verschillende genres, tussen mainstreampop en rock, tussen bubblegum en niche, kenmerkt ook het solowerk van Pallett, die vroeger de artiestennaam Final Fantasy op zijn albumhoesjes liet printen. Kort voorbeeld: voor zijn tweede langspeler, een verzameling kamermuziekpopsongs uit 2006, liet hij zich inspireren door het rollenspel Dungeons & Dragons en Nintendospelletjes. Titel: He Poos Clouds. ‘Hij kakt wolken’, inderdaad, maar ook ‘zijn drollen stinken niet’. Het is maar hoe je het bekijkt, en Pallett beschikt over een ruim perspectief. Ruim genoeg om in een recent, technisch gestoffeerd essay Tsjaikovski’s Zesde Symfonie naast Bad Romance van Lady Gaga te leggen.

Om maar te zeggen dat deze jongen geen hapklare, opgewarmde kost serveert, tenzij uw gefundenes Fressen op een menu prijkt met Arthur Russell, Terry Riley, Brian Eno – als muzikant van de partij op In Conflict – en John Cale. De som van die namen is een experimentele violist die niet discrimineert tussen avant-garde en commercieel, die de geijkte criteria van klassieke muziek negeert, en symfonische popsongs kan schrijven met oscillerende synthesizerpartijen erdoorheen geweven. Na de komma vermelden we nog dat Pallett behalve de strijkstok ook de pen op zwierige wijze hanteert. Reken het gerust zelf na.

Jonas Boel