R.E.M.: Old adventures in hi-fi

De vijftiende van R.E.M. is een terugkeer naar het oude recept, met de uit duizenden herkenbare riedels van Peter Buck, hoge backings van Mike Mills en mandolines, véél mandolines.

R.E.M. **

Collapse Into Now

Rock

Warner

Laten we het maar ootmoedig toegeven: wij, muziekliefhebbers, zijn nóóit tevreden. Als groepen zichzelf eindeloos herhalen en steeds weer hetzelfde plaatje afdraaien, vinden we het niet goed. Wijken ze te veel van onze verwachtingen af, is het wéér niet goed. Kortom, groepen die de pech hebben om het langer dan een paar jaar en een handvol platen uit te zingen – in het geval van R.E.M. meer dan dertig jaar en veertien platen om precies te zijn – worden vroeg of laat met die ultieme Catch 22 geconfronteerd: de succesformule consolideren en gemakzucht worden aangewreven, of het roer drastisch omgooien en je halve fanbase van je vervreemden.

Tien jaar lang koos R.E.M. resoluut voor de vlucht vooruit. Op het vervloekte Up omarmden ze de drumcomputer, op Reveal werd er met softrock en synthpop geflirt en op Around The Sun kregen keyboards en andere elektronische stoplappen al helemáál vrij baan. Gegokt en verloren, want de gemiddelde R.E.M.-fan stond erbij, keek ernaar en slaakte een geeuw van onverschilligheid. Jezelf een andere identiteit aanmeten: Siegfried Bracke en Stijn Stijnen weten dat je daar niet ongestraft mee wegkomt.

En dus gingen Michael Stipe en de zijnen twee jaar geleden back to the roots met Accelerate, een puntige rockplaat die openlijk teruggreep naar de gloriedagen van de jaren 80 en die op overwegend positieve reacties werd getrakteerd. De nieuwe plaat gaat voort op de ingeslagen weg, maar slaat ook andere zijweggetjes in. Bleef Accelerate elf tracks lang in vijfde versnelling hangen, dan wordt er op Collapse Into Now wat vaker teruggeschakeld. Het resultaat is wel dat R.E.M.’s vijftiende langspeler klinkt als een beknopte reprise van hun veertien vorige en de twaalf songs niet zelden vergelijkingen oproepen met andere wijsjes uit hun back catalogue.

Discoverer is bijvoorbeeld Finest Worksong en Turn You Inside-Out bij elkaar gekletst, waar wel een knaller van een song. In All The Best resoneert de metalige glamsound van Monster, maar er bestaan ergere dingen. Uberlin pakt uit met een riedel die Peter Buck al duizend keer heeft gebruikt, maar het wérkt. It Happened Today, met Eddie Vedder mee achter de microfoon en Mike Mills op backings, had met wat goede wil op Out of Time kunnen staan. De stomende rocksound van Document wordt in herinnering gebracht met Mine Smell Like Honey – sure, en de onze geuren naar appelbloesem – en de de radiovriendelijke powerpop van That Someone Is You, waarin ‘Sharon Stone casino’ probleemloos blijkt te rijmen op ‘Scarface Al Pacino’.

Minder te spreken zijn we over Everyday Is Yours To Win, waarin het echo-effect al te nadrukkelijk naar Drive verwijst en het glockenspiel naar Everybody Hurts. Over Walk It Back, dat gewoon een saaie pianoballad is. En over de behoorlijk enerverende overdaad aan mandolines: we hebben er op Collapse Into Now meer gehoord dan in The Godfather I, II en III sámen!

Eindelijk weer de vertrouwde sound en een zestal straffe nummers: wij nemen aan dat u groot genoeg bent om via de muziekwinkels op het internet zélf een deugdelijke ep samen te stellen.

Vincent Byloo

De inhoud op deze pagina wordt momenteel geblokkeerd om jouw cookie-keuzes te respecteren. Klik hier om jouw cookie-voorkeuren aan te passen en de inhoud te bekijken.
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content