EEN ANDER HELLEGAT

PARQUET COURTS: aanbeland bij kuiswoede en andere neuroses.

Het Texaans-New Yorkse Parquet Courts, ieders favoriete indie/punkrockband van de jongste jaren, lacht er niet meer mee. Maar ermee rammelen doet Human Performance gelukkig nog wel.

De vergelijkingen met die kliek lossehemdendragers uit de nineties zijn ze hartsgrondig beu, maar eentje kan er nog wel bij: Human Performance is voor Parquet Courts wat Wowee Zowee (1995) voor Pavement was. De plaat dus die, na de gezwinde overrompeling van het eerdere werk, nergens dringend heen moet. Die je dwingt haar grillen te ondergaan. Maar die ook knipoogt: geen paniek, we weten wat we doen.

Nochtans: geen wilde rodeovaarten, scheefhangende weefwerkjes van krolse gitaren of uitbarstingen van quasinonchalante punkrock zoals op debuut- en doorbraak-lp Light Up Gold (2013) en op Sunbathing Animal (2014). Of toch beduidend minder. Bekijk de hoes: een hoopje gesmolten mens, bezweken onder een onzichtbare druk, kan tot niets meer dienen. Wil Parquet Courts, bejubeld om zijn opwindende losseschroevenrock, ons deze keer ook iets zéggen?

Welja. Op Human Performance geven zangers-gitaristen Andrew Savage en Austin Brown lucht aan de bekommernissen waarmee het leven in de grootstad hen heeft opgezadeld. Verstikking. Angst. Vervreemding. Toch zijn de cool en de ironie niet helemaal verdampt. ‘It comes through the window, it comes through the floor / It comes through the roof and it comes through the door / Dust is everywhere… sweep!’ Kuiswoede en andere neuroses, daarbij is Parquet Courts aanbeland.

Maar er is ook plaats voor geheel van farce verstoken wanhoop, in het nerveuze One Man, No City. Of woede, in het onhoudbaar denderende Two Dead Cops. Geen exploitatie, dat laatste, wel een song over de teloorgang van de moraal: ‘When shots are heard young lives are lost / Nobody cries in the ghetto for two dead cops. Verslag vanuit een ánder hellegat.

Op dit punt valt op dat Parquet Courts muzikaal wel nog altijd in colonne sjeest met The Velvet Underground (Steady on My Mind), vroege Wire (het bondige, spitse koppel Outside en I Was Just Here, maar ook het veelhoekige titelnummer) en garagerock die een hangmat tussen blues en punk spant (Berlin Got Blurry). Maar er zijn ook opties op de toekomst: de cowpunk van Pathos Prairie, de eenzame jammerklacht It’s Gonna Happen of de blanke slackerhiphop van Captive of the Sun – een Loser zoals die van Beck eertijds.

Lolbroeken? Ernst, emotie en eerlijkheid staan de nieuwe Parquet Courts bééldig. Human Performance is serieus (en) goed.

PARQUET COURTS ****

Human Performance

indierock/postpunk

Rough Trade

DOWNLOAD

Dust

Human Performance

Captive of the Sun

KURT BLONDEEL

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content