Ergens in een vergeetput rust heden de term postdubstep (weggehoond) naast nu-rave, elektroclash, triphop en IDM – intelligent dance music, weet u nog? Dwing muzikanten onder een stolp en ze slaan aan het fermenteren. Neem nu Darkstar.
Darkstar
Foam Island
elektronica/pop
Warp
Het Britse duo Aiden Whalley en James Young is met Foam Island aan zijn tweede album voor Warp toe. Na een drietal singles op Hyperdub debuteerden ze met North (2010), behoorlijk poppy elektronica met sporen van hun eerste, op dubstep geënte releases. En dat ongeveer tegelijkertijd met de eerste langspelers van Mount Kimbie en James Blake. U voelt hem. ‘Postdubstep’, het klinkt zo vreselijk onsexy dat het duo voor Warp News from Nowhere (2013) maakte, elektronische psychedelica waarop spitsige drumpatronen plaats ruimden voor weelderige songstructuren. Meer Grizzly Bear dan Benga, niet bepaald cutting edge (Dan Snaith van Caribou bedacht in 2003 – toen nog onder nom de plume Manitoba – een soortgelijk geluid op Up In Flames), wel een goede overgangsplaat.
En nu dan Foam Island. Geïnspireerd op – en opgebouwd rond samples van – gesprekken die de heren voerden met jongelui in en rond hun Noord-Engelse habitat. Banale babbels over dromen en de scherven waarin ze uiteenvallen, over ambities die gemiste kansen worden, of gewoon over je door besparingspolitiek aangevreten wijk, zoals de geezer aan het eind van Inherent in the Fibre. ‘We call it Gaza’, kurkdroge woorden, doorgespoeld met cognac. De simpele soundbytes die Whalley en Young door hun elektronisch-analoge luistermuziek weven, schetsen gaandeweg het beeld van een generatie die stoïcijns in haar lot berust (tijdens Going through the Motions verklankt als robots), en haar door pincodes begrensde bubbel, het thema in Pin Secure, r&b zoals Peter Gabriel die begin tachtig zou bedacht hebben. Afsluiter Day Turns Blue kan zelfs perfect naast diens Games Without Frontiers staan, en werd geschreven toen de politieke kaart in Engeland opnieuw conservatief kleurde. David Cameron aan het roer van een eiland op drift, met bewoners die zich moe getergd laten meedrijven.
Foam Island – de naam van een soort pleister, driedubbele-bodemspotters! – is geen meesterwerk, en het vergt tijd voor je het complete plaatje snapt. Maar Darkstar blijft zichzelf, samen met de luisteraar, uitdagen. Dat kan tellen, in een land waar socialisten tegenwoordig als staatsgevaarlijk worden afgeschilderd.
Jonas Boel
