Nieuw album ‘Turn Blue’ van The Black Keys: Blues voor de rode zon

Sinds El Camino kent u The Black Keys als die afgetrainde arenagroep die meermaals met een catchy rechtse kan uithalen. Wie aanneemt dat het duo op Turn Blue naar de knock-out heeft toegewerkt, moet die kick evenwel elders zoeken.

Dat is niet zo’n zwaktebod als het op papier lijkt. En al helemaal geen capitulatie voor de verpletterende druk van de roem. Dan Auerbach (zang, gitaar) en Patrick Carney (drums) beschikken van oudsher over voldoende basisconditie, dankzij het jarenlange tillen van garagerock en blues, en ook wat soul en funk. Vasthouden aan hetzelfde schema, maar toch genoeg variatie inbouwen: that’s the way to do it, zal elke fitnessinstructeur verkondigen die over twee maanden nog aan de bak wil komen.

Lonely Boy, die stormachtige veroveraar van internationale hitlijsten, heeft op deze achtste van The Black Keys dus geen even vlotte zonen verwekt. Integendeel: het is een bedaarde bries die Turn Blue doet ruisen. Die voel je al meteen in de zich traag ontvouwende opener Weight of Love, bijna zeven minuten droog aan de haak, zo’n zompige gitaarexcursie waarvoor Neil Young en Crazy Horse de mouwen opstropen en hoge laarzen aantrekken.

Eén noot van die typische gortdroge funkbas is voldoende om te weten dat Brian ‘Danger Mouse’ Burton weer achter de knoppen werd geposteerd. Turn Blue baadt in diens bekende dada’s: elegante strijkers, guitige synths en orgels, een gedempt maar gevarieerd popgeluid. En toch is dit – in attitude dan toch – veelal een door psychedelica gestreelde bluesplaat, die nog het best in de roodgeworden zon gedijt.

‘If I find another love / They must be forever true’, weeklaagt Auerbach in 10 Lovers, een song die zich net als Bullet in the Brain zozeer in zichzelf terugtrekt dat anonimiteit toeslaat. Beter is In Time, met een intro die dankzij swingende, grote drums en soulvolle blaasstoten als voor wijlen Amy Winehouse lijkt uitgerold. Het duurt dan nog tot na de schemerig pulserende, uitstekende titelsong vooraleer track vier, de single Fever, een voorzichtige tempoversnelling inzet. Neen, uw gênante danspassen kunt u ditmaal enkel kwijt in de gezellig boogiënde uitsmijter Gotta Get Away, waarin Auerbach luchtig declameert: ‘I went from San Berd’oo to Kalamazoo / Just to get away from you.’ Dat moest dan maar.

Of Turn Blue de plaat is die The Black Keys op dit moment in hun goedboerende carrière moesten afleveren, is een vraagstuk voor marketeers. Vaststaat dat dit werkstuk beter aansluit bij de beslotenheid van de huiskamer dan bij een volgepakte concerthal waar u met uw door opwinding aangetaste blaas de toiletten induikt in de hoop dat ze net dán geen hit als Tighten Up aanvatten. Handig.

Kurt Blondeel