Magnetic Man: De tegenpolen van planeet dubstep

Drie gerodeerde dubstepproducers slaan de handen in elkaar voor wat een prestigieus project moest worden. Enkele geforceerde missers zetten echter een domper op de feestvreugde.

Magnetic Man **

Magnetic Man

dubstep/pop

Columbia Records

Wanneer gefortuneerde rockers zich in de decadente jaren 70 tussen het suf neuken van fotomodellen en het snuiven van bergen Colombiaans stuifmeel zich een halve dag verveelden, richtten ze samen met andere vedettes een supergroup op. Erg ‘super’ waren die veredelde hobbyclubjes meestal niet, geen hond die zit te wachten op de uitkomst van een stel duellerende ego’s. Toch is het fenomeen aan een revival toe, getuige daarvan gelegenheidsorkesten als Them Crooked Vultures en The Dead Weather.

Magnetic Man is een dergelijk pact, samengesteld uit drie knoppendraaiers die op eigen houtje al hun pluimen verdienden. Oliver ‘Skream’ Jones is de bekendste van het trio, vooral wegens zijn populaire remix van La Roux’ In For The Kill, maar ook Beni ‘Benga’ Adejumo en Arthur ‘Artwork’ Smith behoren tot het kruim van het dubstepgenre. De vraag is of hun artistieke som gelijk is aan de afzonderlijke delen. Wordt het Dubstep – The Next Generation of toch Deep Space Nine?

Magnetic Man is geen dubstep pur sang, dat wordt meteen duidelijk dankzij de spacey intro Flying Into Tokyo – inclusief strijkers alstublieft! Daarna mag Ms. Dynamite Jamaicaanse gensters spuwen over de rauw gemepte bassen en verkapte breakbeats van Fire. Eerste single I Need Air deed stof opwaaien, wegens een tamelijk hoog Tiëstogehalte. Platte trance of niet, wanneer de uitwaaierende synths binnenkort door de hallen van Flanders Expo galmen en de lasers hun werk doen, zullen duizenden droge kelen meebrullen. Van hetzelfde kaliber, hetzij zonder catchy refrein: Anthemic, oftewel Jean-Michel Jarre op steroïden. The Bug is onverdund – verstand op nul – basgeweld. Wie al eens een dubstepfeestje heeft meegemaakt, weet: meer moet dat soms niet zijn.

Waarom de heren besluiten om hun eigen feestje te vergallen met de slappe popkeutel Perfect Stranger, is een raadsel. De belegen drum-‘n-bass van Boiling Water is een lauwe bedoening, en als verderop die ellendige John Legend er wordt bijgehaald, mag het duidelijk wezen: ook dubsteppers blijven beter bij hun leest. Dat levert tenminste heerlijke bombast op als Mad en Karma Crazy, pletwalsen die qua dreiging de keizerlijke mars uit Star Wars naar de kroon steken.

Wie zijn gerief op iTunes scoort, krijgt er als bonus trouwens onder meer Certified Banger bovenop, die de belofte uit zijn titel helemaal inlost. We hebben ons geamuseerd met Magnetic Man, maar dankzij enkele foute missers is de som even schizofreen als een orthodoxe jood die richting Mekka een kruisteken slaat.

Jonas Boel

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content