Een half decennium geleden stak de hype rond La Roux op. Even lang heeft het geduurd voor Elly Jackson ons ervan overtuigd heeft dat ze meer is dan een hippe coiffure. ‘Trouble in Paradise’ is een warmbloedige zomerplaat.
La Roux
Trouble in Paradise
pop – Polydor
Geef toe, het was toch vooral die remix van Skream die het ‘m deed? Dat, een in het oog springende naam en een strak gecoiffeerde kuif die Elly Jacksons androgyne voorkomen in de rosse verf zette. Veel meer viel niet te beleven aan La Roux toen ze in 2009 dunnetjes nabootsten wat Yazoo, The Human League en Euryhtmics hen een dikke kwarteeuw eerder hadden voorgedaan? Die remix van In for the Kill was één festivalzomer de hipste intro aller tijden, maar daar had dubsteppionier Skream meer verdienste aan dan Jackson en haar rechterhand Ben Langmaid, wier synthpopgeluid zo steriel blonk dat de Wereldgezondheidsorganiste even overwoog hun debuut in de strijd tegen het ebolavirus te gooien. Echt waar – van horen zeggen.
Genoeg gesakkerd, we zijn vijf jaar verder, La Roux is inmiddels geen ‘zij’ (derde persoon onbepaald meervoud) meer maar een ‘zij’ (vrouwelijk enkelvoud). Jackson (26) kwam een aantal mentale en fysieke dipjes te boven, en kondigde twee jaar geleden Trouble in Paradise al aan als een album dat meer ‘cheeky’ en ‘sexy’ zou klinken dan zijn voorganger. Oei. Britten en ‘ondeugend’, dat gaat niet zelden gepaard met een knipoog van het vettigste soort. Nudge, nudge, wink, wink. Herinner u The Cheeky Girls en huiver.
Maar groot is de opluchting, nog groter de verrassing. Jawel, seks is de rode draad doorheen de teksten op Trouble in Paradise. Roekeloze seks, onbevredigende seks, ontrouwe seks, betaalde seks, romantische seks… enfin, haast elke vorm van ontuchtige activiteit waardoor vijgenbladeren het lang, lang geleden tot modeaccessoire hebben geschopt. Maar geen seks in hd. Het zijn kalver- en vakantieliefdes, slordige vluggertjes en wispelturige hormonen; bloot, zweet en tranen op het ritme van een analoog-digitale soundtrack waarvoor Jackson de mosterd ging halen bij de wondere jaren van de pop na de punk, begin jaren tachtig, toen er vanuit de new wave een frisse, exotische wind door de ether waaiden dankzij artiesten als Tom Tom Club, Bow Wow Wow, Grace Jones, Belle Stars en Fun Boy Three.
Die multiculturele mengelmoes schemert door in de Caraïbisch wiegende ritmes in Tropical Chancer en Sexotheque, het dartele strandbalfeestje van Kiss and Not Tell, en Uptight Downtown, een inleiding tot de stadsjungle bij nacht. Pamflet tegen de glamourisering van hartstocht enerzijds, een aanstekelijke, warmbloedige zomerplaat anderzijds. Excellent combo.
Het volledige album van La Roux kan je hier beluisteren.
