Noem het geen comeback, want de derde elpee van Janelle Monáe, ooit het nieuwe wonderkind van de r&b, is een opeenstapeling van clichés en platitudes. Breek uit je bubbel, Janelle!
Een tik van de molen gehad, die Janelle Monáe. In 2010 debuteerde ze met een conceptplaat over een androïde met messiastrekjes die vanuit de toekomst naar Metropolis reist om er de bewoners te bevrijden van een geheim genootschap dat via tijdreizen de menselijke vrijheid en liefde beknot. Of zoiets.
En passant vond Monáe een manier om afrofuturisme te verzoenen met Broadwayachtig spektakel, psychedelische soul en expressionistische fantasieën. Op The Electric Lady (2013) borduurde ze daar, met de hulp van haar mentor Prince Rogers Nelson op voort. De muziekwereld leek een prettig gestoord talent rijker. Iedereen blij. Hoewel.
Bij de titeltrack van Dirty Computer prijkt ‘featuring Brian Wilson’, maar wat de 75-jarige Beach Boy precies bijdraagt, is onduidelijk. Een fragment uit een speech van Martin Luther King kondigt vuur aan in Crazy, Classic, Life. In plaats van revolutie krijgen we een Pepsi-commercial: ‘We don’t need another ruler/ All of my friends are kings/ I am not America’s nightmare/ I am the American dream.’ Oké dan.
Klap op de vuurpijl: u003cemu003eAmericansu003c/emu003e, een groteske opstoot van patriottisme u0026#xE9;n een doorslagje van Prince’ u003cemu003eLet’s Go Crazy. u003c/emu003e
Take a Byte is blitse poprock à la Haim. Platjes, maar niet zo plat als Screwed, tienerpop in de trant van Miley Cyrus. De tekst zegt alles: ‘I live my life in a magazine/ I live my life on a tv screen/ I live my life on birth control/ I lost my mind on rock’n’roll.’
Met Django Jane is het tijd voor #TimesUp. Vreemd wel, om iemand met zes Grammy-nominaties op zak ‘black girl magic, ya’ll can’t stand it’ te horen rappen. Pynk, met Grimes, is een aardig electrorockprobeersel, en aan de prima single Make Me Feel stak Prince ooit een synthriedel toe, wat eraan te horen is. De afro-r&b van I Got the Juice swingt lekker weg, maar herinnert sterk aan Hollaback Girl van Gwen Stefani – gerecycleerd door producer Pharrell Williams?
De hoofdmoot op Dirty Computer werd trouwens overzien door de vaste kliek van Monáes eigen Wondaland Arts Society. Wat bewijst hoe ongezond het is om té lang in je eigen bubbel te toeven. Klap op de vuurpijl: Americans, een groteske opstoot van patriottisme én een doorslagje van Prince’ Let’s Go Crazy. Tekstsample? ‘Cross my heart and hope to die/ with a big ol’ piece of American pie.’
Computer says no.
Janelle Monáe, Dirty Computer, Atlantic/Bad Boy
Streamtips: Pynk / Make Me Feel / I Got the Juice
