Herlees de recensie van het laatste album van David Bowie: ‘vier sterren voor Blackstar’

De Engelse muzikant David Bowie is zondag overleden. Op vrijdag 8 januari – de verjaardag van het muziekicoon- lag zijn laatste plaat ‘Blackstar’ in de winkels. Herlees hier de recensie.

The Next Day, waarmee Bowie in 2013 uit de doden opstond, vormde nog een vertrouwde synthese van zijn lange carrière. *, dat op 8 januari, Bowies 69e verjaardag verschijnt, is van een heel ander allooi: meer vooruitziend, minder behaagziek en ingeblikt met New Yorkse avant-jazzcats. Van evidente hits geen spoor, wél van zeven epische songs waarmee The Dame zich dapper op onbetreden paden waagt.

Het vertrekpunt voor * was Sue , de bizarre murder ballad die David Bowie vorig jaar opnam met het Maria Schneider Orchestra. Saxofonist Danny McCaslin, prominent aanwezig op *, destilleerde uit die bigband het even strak als energiek spelende kwintet waarmee de zanger nu zijn nieuwe songs te lijf gaat.

Dat hij nog steeds graag uitdaagt, blijkt uit de tien minuten durende titeltrack waarmee de plaat opent: strijkers, verwrongen beat en een tekst (‘On the day of execution, only women kneel and smile’) die naar het occulte neigt. Ambient prog? Elektronische soul? Oriëntaalse drones? Verrassende tempowisselingen? Sure thing. Maar doordeweeks radiovoer? Naah!

De herwerkte versie van Sue heeft meer punch dan het origineel en kruist metaljazz met striemende drum-‘n-bass. Het accelererende ‘Tis a Pity She Was a Whore krijgt een al even ingrijpende facelift en ook hier vormen Coltrane-toeters een wezenlijk onderdeel van de sound, al zorgt producer Tony Visconti ervoor dat de song nergens buiten zijn oevers treedt.

Het traag voorbijschuivende Lazarus, bedacht voor de musical waarvoor Bowie scheep ging met toneelschrijver Enda Walsh en regisseur Ivo Van Hove, klinkt vertrouwder. De artiest zingt over de hele lijn soepel en trefzeker en dat doet hij ook in Girl Loves Me – die stuwende baslijn! -, waarin plots het stemmetje uit Aladdin Sane opduikt.

Bowie verwijst hier regelmatig naar het Nadsat, de fictieve taal uit A Clockwork Orange. Dollar Days is een smeulende pianoballad en met het elegant gecroonde I Can’t Give Everything Away geeft hij aan dat hij best nog ambachtelijke liedjes in de vingers heeft.

Een overkoepelend thema hebben we op * niet ontdekt, maar qua sound doet de plaat verrassend consistent aan. Radioformats kunnen David Bowie voortaan gestolen worden: met een nieuw auditief kleurenpalet luidt hij zijn volgende creatieve fase in. En daarin lijkt niets onmogelijk.

DOWNLOADTIP: Blackstar, ‘Tis a Pity She Was a Whore, Lazarus