Het had met Fleet Foxes goed fout kunnen lopen, want de frontman leek lang verdwaald in een bos van halve ideeën en emotionele impasses. Toch is prachtplaat twee een feit.
Fleet Foxes ***
Helplessness Blues
Indiefolk
Bella Union
‘I woke up one morning, all my fingers rotten/I woke up a dying man, without a chance.’ Geen mens zal zo’n zinsnede nog aan de zonnige luim van The Beach Boys verbinden. Nochtans was dat de vaakst in het spel gekegelde referentie ten tijde van Fleet Foxes’ titelloze debuut, drie jaar geleden alweer. Laat het meteen geweten zijn: zanger en songschrijver Robin Pecknold (25) heeft Helplessness Blues aangegrepen om duchtig in zijn ziel te scharrelen, er stinkende putjes te lichten en krakende kastjes te openen, in de stilletjes geprevelde hoop dat zijn molenstenen van vragen een verlossend antwoord zullen opleveren.
Fleet Foxes go gothic? Laat maar zitten die eyeliner. Dertig seconden ver in entree Montezuma en het herkenningsfeest barst los: een gitaarlijn als een stronk in een kampvuur, Pecknolds angelieke stem, opwellende harmonieën. Ook uit wat volgt, leer je dat Pecknolds platenkast (Dylan, Young, Mitchell, Simon, Crosby, Stills & Nash) eigenlijk die van zijn ouweheer is. En ja, wat zijn ’s jongemans melodieën weer stérk, net als de sprankelende barokke ornamenten die de band erbij verzint.
Het voornaamste verschil met de voorganger is dat Helplessness Blues om een intensievere verkenning vraagt – het is een huis met vele deuren en kamers. Of beter: suites, als je de indeling van The Plains/Bitter Dancer of het titelnummer opmeet. En dan is er nog het aanhoudende getob van de zanger: ‘Wat is mijn rol in dit tranendal? Ben ik een dikke egoïst als ik liever aan een song pruts dan eten maak voor mijn lief?’ Geen wonder dat hij het op de duur uitschreeuwt, zoals in het acht minuten wegtikkende The Shrine/An Argument, over – wat dacht u – zijn relatiebreuk. Een ontredderde Pecknold die zijn engelenvleugels afgooit en vloekt: we like. Alleen jammer van die door free jazz besmette saxhoestbui die als coda dient.
Nog minpunten? We hebben het niet voor Pecknold de dichter, wiens rijmelarijen over sneeuwvlokjes en appels aan bomen om een puistenbehandeling vragen. Sommige nummers – het instrumentaaltje The Cascades, het sobere Blue Spotted Tail – zijn bovendien te veel scharniersong, trouwe knechten die nooit alleen en met een minuut voorsprong naar de meet zullen rijden.
Aan de conclusie verandert dat weinig: met het mooie Helplessness Blues is Fleet Foxes vertrokken voor the long run, of we moeten de bal faliekant misslaan. We zijn natuurlijk slechts rockjournalist – ballen misslaan is ons vak, meneer – maar ook ú treft verantwoordelijkheid: vanaf volgende week is deze plaat er om gekocht te worden. Voor uzelf, en voor vaderdag.
Kurt Blondeel
