‘El Camino’ – The Black Keys: Nóg vetter

The Black Keys stampvoeten verder: anderhalf jaar na de vorige oerdegelijke plaat jagen ze met ‘El Camino’ alweer een nieuwe de wereld in.

The Black Keys ***

El Camino

rock

Nonesuch

Nee, door creatieve inzinkingen worden Dan Auerbach (‘guitars, vocals and lots of other instruments’) en Patrick Carney (drums en hetzelfde) dezer dagen niet geteisterd. Nochtans: dreigden deze twee Amerikanen zich enkele jaren geleden niet vast te rijden in het smalle straatje van de bluesrock?

Live blazen The Black Keys al jaren het stof van de podia, maar op plaat wilde al eens de eenvormigheid toeslaan. Magic Potion (2006) en het door Danger Mouse geproducete Attack & Release (2008) onderstreepten wat je door de decennia heen al had onthouden van andere wisselvallige tweetallen zoals The White Stripes, Tenacious D of Gaston en Leo: het is niet omdat je veel lawaai maakt dat al wat je doet even goed is.

Maar kijk: vorig jaar, met de soulvolle single Tighten Up en de bijhorende plaat Brothers, bewezen Auerbach en Carney méér te zijn dan ’s werelds kleinste fanclub van Cream en The Jimi Hendrix Experience. Ze boorden er zelfs nieuwe bevolkingslagen mee aan: werkelijk om de haverklap heeft de toen driejarige kleuter ten huize B. zijn vader verzocht nog eens ‘die liedje van de Blekkies’ op te zetten. En weet u: het blijft een populair verzoeknummer onder dit dak, naast Be Bop A Lula, Doo Wah Diddy en – sinds vorige week in meer dan één opzicht de alarmschijf – I’m Too Sexy.

Maar in hemelsnaam ter zake nu. Met het niet één stinker tellende El Camino kun je twee kanten op. Ofwel stuif je er op ongezond volume een Vlaamse highway naar keuze mee op – raadpleeg eerst de lijst met wegwerkzaamheden, want deze songs eisen váárt. Ofwel ga je je achter gesloten gordijnen te buiten aan de onnozele dansmoves waartoe het stuwende orgeltje van Gold On The Ceiling, de spaghettiwesternslide van Run Right Back of de glamrockriff van Money Maker je aanzetten.

Een pluim voorts voor heraangenomen producer Danger Mouse, omdat hij The Black Keys laat stampvoeten zoals ze dat sinds hun eerste garagerepetitie altijd hebben gedaan. Maar tegelijk bestrijkt hij die wortels met een poppy patina (Dead and Gone bevat zelfs een xylofoon), waardoor ze als het ware meer lucht krijgen.

El Camino is helemaal The Black Keys zoals u ze kent, maar dan zowel vetter als fijnmaziger. En dus wel degelijk beter dan Right Said Fred.

Kurt Blondeel

De inhoud op deze pagina wordt momenteel geblokkeerd om jouw cookie-keuzes te respecteren. Klik hier om jouw cookie-voorkeuren aan te passen en de inhoud te bekijken.
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content