De indierock van Death Cab For Cutie schurkt deze keer akelig dicht tegen de synthpop van Talk Talk aan, maar toch verdient Codes and Keys uw aandacht.
Death Cab For Cutie ***
Codes and Keys
Indiepop
Atlanctic
Beetje vreemd om, of all places, net op de hoes van de nieuwe Death Cab For Cutie een hashtag aan te treffen. U weet wel: het ding dat we vroeger gewoon een hekje noemden, maar waarmee Twitter-o-fielen tegenwoordig het onderwerp van hun tweet aanduiden – nu ja, voor zover zulke digitale tekstballonnen überhaupt een kerngedachte hebben.
Maar passons: een tikje curieus dus om precies dat symbool van hedendaagse trendiness op de cover van Codes & Keys te zien staan. Het suggereert dat die van Death Cab For Cutie keimoderne mensen zijn die met hun tijd meegaan: innovators, zouden marketeers zeggen, of op z’n minst toch early adopters. Het tegendeel is waar: het viertal uit Bellingham, Washington, USA zet hoogstens de traditie van groepen als The Posies, Semisonic en Modest Mouse voort. Weerbarstige doch meefluitbare indiepop dus, kniehoog vergroeid met de Amerikaanse underground, maar evengoed beschikkend over een groot mainstreampotentieel.
Zanger en eerstaanwezend songleverancier Ben Gibbard is ook al niet het soort vrolijk tweetende Frans dat we met een hashtag associëren. Een hashpijp misschien, maar zo’n kwetterhekje? No way! Ben Gibbard is één en al weemoed en solipsisme. De beslommeringen van de moderne medemens kunnen hem verdommen, want zelf wordt hij aanhoudend bezocht door naargeestige gedachten en, thirtysomething of niet, geregeld ook een dosis teenage angst.
Op het drie jaar oude Narrow Stairs waren ’s mans gemoedsbulletins ons eerlijk gezegd een tikje te neerslachtig geworden. De donkere ballads met vaak ellenlange intro’s stonden ver van de speelse groep die zijn naam vijftien jaar geleden ontleende aan een nummer van het Britse comedygezelschap Bonzo Dog Doo Dah Band. Ook hun zevende langspeler is geen frivole bedoening, maar louter muzikaal is Codes and Keys wel weer wat lichter van toon.
De piano heeft de gitaar verdrongen als bindend element, al valt ook de nadrukkelijke rol van de ritmesectie op. Nerveus grommende bassen, frenetieke ritmes en in opener Home Is A Fire zelfs een organische technobeat: vergelijkingen met the Cure, Talk Talk en zelfs Neu! dringen zich al eens op. Doors Unlocked And Open is zo’n nummer waarvan de pulserende drive de luisteraar nog dieper het universum van Death Cab For Cutie binnen sleurt. En wie na single You Are A Tourist en het aanstekelijke Monday Morning nóg niet in het web van Ben Gibbard gevangenzit, die mist iets. Een parel van een plaat, om precies te zijn: één waarop sferische synthpop en melancholische indierock communicerende vaten zijn waarin het aangenaam heen en weer dobberen is.
Vincent Byloo
